muriel schreef op donderdag 13 juni 2013, 16:37:


Zo simplistisch mag je het denk ik niet zien.
In de natuur is er een natuurlijke hiërarchie in een groep.
One ups en one downs, ook tussen hengsten, paarden krijgen namelijk net zoals in elke groep een rang toegedicht naargelang het eigen kunnen of rang moeder, een status.
Als zo'n dier/hengst zich geschikt heeft in een one down positie, dan wéét hij dat hij niet mag dekken. Er is geen frustratie bij de wilde jonge hengst met een one down positie, zoals bij de weide hengst, want de weide hengst beschouwt zich zeker in een one up positie, hij is namelijk de enige hengst en wéét verdomd goed dat hij en geen enkel ander op z'n territorium mag dekken, hij is de sterkste (zou anders nogal een woesie zijn als enige hengst in de groep zijnde). Hij verdedigt zijn recht dus met hoef en tand.
Er is ook geen zo'n frustratie bij een jonge wilde hengst in de natuur als die niet of niet meteen mag dekken, omdat hij instinctief weet dat hij dat wel kan, als hij de groep verlaat en zelf een groep of paringsmaatje gaat zoeken. Op dat moment stelt de jonge hengst de veiligheid van die kudde waarin hij een one down positie heeft nog boven de behoefte van sex (zie primaire behoeften.)
Ik heb bewust gekozen om een merrie met een zeer zacht karakter te zetten bij mijn hengst en dat gaat ongelofelijk goed. Ze wijst hem terecht, maar doet dat op haar typische manier, ze slaat, maar op een zachte manier. Ze hebben beide veel aan elkaar, maar de kleine leert toch waar de grenzen zijn. Er zou beter nog een speelkameraad bijkomen voor de wilde spelletjes, maar voor het ogenblik zit het hier wat te vol daarvoor.
Een ruin bij een hengst vind ik not done, dat is vragen om problemen, daar zie ik geen oplossing voor behalve scheiden.