Petra schreef:
van een paard (of van welk levend wezen dan ook) niet kunt veranderen. Dat
moet je zelfs niet willen. Als je paard een wedstrijdelement in zich heeft
en jij wilt geen paard met een wedstrijdelement, kun je beter een paard
zoeken die dat dus niet in zich heeft. Maar ga niet je paard willen
veranderen....!

Karen schreef:
angstig/schrikkerig paard hebt, dan wil je toch graag dat stuk van zijn
karakter veranderen? Tenminste, dat zou ik wel willen, in zo'n geval!

Nu ikke:
Wanneer je wilt dat je paard in een bepaald opzicht verandert, hem iets wilt
afleren, accepteer je dat stuk van hem dus niet. En wanneer je iets niet
accepteert, wijs je het af. En wat je afwijst, veroorzaakt verzet, strijd en
onderdrukking, en ervaar je emoties als boosheid, machteloosheid, ergernis,
opwinding, frustratie etc etc. Het is ontkenning, je zegt: nee het mag niet.
Basisemotie hier is angst.
Wanneer je je paard accepteert zoals hij is en/of zoals hij zich uit, laat
je het toe, mag het er zijn, erken je het, geef je het ruimte en kun je het
een plaats geven. En dan kun je er mee omgaan, het liefhebben, er rust en
vertrouwen in te hebben. Dit is erkenning, je zegt: ja hoor, het is oké.
Basisemotie hier is liefde.
Vanuit de intentie liefde mag het paard zijn wie hij is en krijgt het de
ruimte zich te ontwikkelen, op een manier en in een tempo zoals het paard
dat zelf "bepaalt".

Ik vind dit namelijk een heel groot verschil in beleving en benadering.
Angst bijvoorbeeld kun je niet afleren, evenals de drive om te willen
winnen. Wat je wel kunt doen, is het erkennen en lief te hebben, door als
het ware tegen je paard te zeggen "Je mag er zijn". Want dan pas kun je er
wat mee! Dan pas geeft je het oprecht en met alle liefde de tijd, de ruimte
en de mogelijkheden om zich te ontwikkelen, te groeien en te overwinnen. En
dan heb je heel wat meer bereikt dan wanneer je het wilt "afleren" en dus
bevecht.

Begrijp je nu wat beter wat ik bedoel?
groet, Pt

Hoi Petra,

Dankjewel voor je toelichting. Ik begrijp nu beter wat je bedoelt.
Ik ben het ten dele met je eens. Wat ik deel in jouw visie, is dat het
willen veranderen van het karakter van een ander vanuit het basis-gevoel
angst niet goed is (en hoogst waarschijnlijk ook niet tot de gewenste
verandering zal leiden).

Je schreef: > Angst bijvoorbeeld kun je niet afleren<

Die gedachte deel ik niet!
Mijn ervaring in de her-opvoeding van angstige honden, en bij de
her-opvoeding/training van mijn Arabiertje Donna en in het verleden van nog
enkele andere heel angstige paarden, is dat de wens een ander te veranderen
OOK mogelijk is vanuit het basis gevoel liefde.

Als ik een angstige hond of een angstig paard voor langere tijd "onder mijn
hoede" krijg dan is mijn uitgangspunt tegenover het dier; "Ik begrijp dat je
nu angstig bent, en dat accepteer ik en respecteer ik. Maar ik zal er - met
alle geduld en alle liefde - allles aan proberen te doen om jou te helpen te
veranderen, zodat je niet meer zo angstig zult zijn (en je je daardoor
gelukkiger zult voelen)." Ik ben blij dat het me in veel gevallen gelukt is
angstige dieren te veranderen in dieren die de wereld met vertrouwen bezien.
Dat heeft al flink wat dieren letterlijk gered van een laatste spuitje bij
de dierenarts, cq van de slager.

De vergelijking met het willen afleren van wedstrijddrang in een paard gaat
helaas denk ik niet op deze manier. Ik denk namelijk niet dat het het
algemene geluksgevoel van het paard ten goede zal komen als hij deze
wedstrijddrang zou verliezen - een belangrijk verschil met dieren die leren
om hun angst te overwinnen. Het paard heeft geen idee van de gevaren van
zijn race-wedstrijden! En het willen veranderen van zoiets als wedstrjddrang
in je paard, komt inderdaad voort uit het basis gevoel angst, niet uit het
basis gevoel liefde (van de berijder, in dit geval).

Maar, het is wel een reële angst! Als je op een dergelijk paard wilt
buitenrijden, dan zul je, dat ben ik met Sandra eens, omwille van de
veiligheid van het paard, de ruiter en het overige 'verkeer', die drang
onder controle willen krijgen. Zelfs als je voortaan alleen gaat rijden kan
het gebeuren dat een andere ruiter jou onderweg passeert. Het lijkt me te
gevaarlijk als je dan geen manier hebt om op zo'n moment je paard te
belemmeren een wedstrijdje aan te gaan.
Daar waar racen wel kan, in een zo veilig mogelijke omgeving, kun je je
paard tegemoet komen door hem te laten racen, maar wel - zoals Sandra ook al
schreef - onder jouw controle. Want ook op dat zo veilig lijkende
kilometers-lange pad kun je onverwacht andere ruiters tegenkomen, of
wandelelaars.

Voor de ene mens zal het veel gemakkelijker zijn om met zo'n type paard om
te gaan, zonder te vervallen in woede, dan voor het andere mens. De
wedstrijddrang in een paard dat die drang sterk heeft zul je waarschijnlijk
niet kunnen wegnemen (ik ben er niet helemaal zeker van, omdat de net zo
instinctieve drang om te vluchten bij vermeend gevaar, met veel geduld en
heel veel training wel te veranderen is).

In elk geval kun je, door training, het gedrag dat voortkomt uit
wedstrijddrang onder controle krijgen. En dat is volgens mij wat Sandra zou
willen bereiken. En terecht, naar mijn mening; vanwege ieder's veiligheid.
De beste oplossing ligt denk ik in het heel goed trainen/aanleren van een
reflex, zoals de one-rein stop. En het doen van oefeningen zoals Frans
beschreef, haasje-over.

Eén van mijn honden heeft de sterke drang om achter konijnen e.d. aan te
jagen. Hem heb ik, omwille van zijn eigen veiligheid en die van anderen in
het verkeer, ook een reflex aangeleerd. Ik ben bij dat het gelukt is om hem
dat perfect aan te leren. Als hij die reflex niet zou beheersen, zou hij bij
bijna iedere wandeling zichzelf en mogelijk ook anderen in gevaar brengen Óf
ik zou hem alleen nog maar aangelijnd kunnen uitlaten. En die laatste
mogelijkheid vind ik voor een zo energieke hond meer respectloos tav zijn
aard, dan het aanleren van zo'n reflex. In vergelijk : het zou m.i. ook geen
paardvriendelijke oplossing zijn voor Chip om hem voortaan alleen nog maar
in de bak of omheinde weide te rijden.

Ben benieuwd naar verdere reacties!
groeten,
Karen

Hoi,
Ik ben het met Petra eens dat je een paard niet kunt veranderen.
Je kunt het wel willen natuurlijk, maar je houdt toch van je paard zoals hij of zij is. Met sommige ongemakken van dien.

Ondanks dat de mijne erg enthousiast kan zijn met het rijden, is het soms een ramp en hebben wij een hele vervelende rit. Maar ja dat weten we en dan nemen we maar voor lief. Ze is dan niet vooruit te branden, echt zo van ach we komen er wel een keertje.

Maar van dat angstig zijn en niet moeten veranderen ben ik het niet helemaal mee eens. Want vooral in het verkeer kan dit vervelend situaties opleveren. Een angstig paard moet je wel veranderen, of je moet er niet mee "de wijde wereld" in willen. Eigenlijk hoef je alleen maar zijn vertrouwen te winnen. En is dit echt veranderen, nee. Je leert het paard jou te vertrouwen en daarmee de angst weg te nemen.

Simpel gezegd natuurlijk. Maar ik zou met een angstig paard absoluut niet aangespannen het verkeer in willen.
Nu heb ik makkelijk praten met die "muts" van mij, want al rijdt een vrachtwagen haar bijna uit het tuig, dan draait ze alleen maar even een oortje om hoor (haha; niet altijd overigens, dat maakt het toch weer spannend hoe zal ze vandaag reageren).

groeten,
Ingrid

Karen Koomans schreef op Sun, 7 Mar 2004 03:02:29:


---Helemaal mee eens! Tamara was in het begin ontzettend nerveus en angstig, dit is allemaal verandert. Tuurlijk, als je paard ineens ergens van schrikt kun je dit niet tegenhouden. In zo'n geval kun je beter de lijn laten vieren i.p.v. je paard proberen tegen te houden... maar angstige paarden leren omgaan met de angst en deze dan vervolgens onder controle houden is heel goed mogelijk. Zo goed mogelijk dat het hele gedrag zelfs 'afgeleerd' kan worden en inderdaad op basis van alleen liefde


---Wederom helemaal mee eens!!!

Groetjes,
Linda

Karen schreef:
mijn hoede" krijg dan is mijn uitgangspunt tegenover het dier; "Ik begrijp
dat je nu angstig bent, en dat accepteer ik en respecteer ik. Maar ik zal
er - met alle geduld en alle liefde - allles aan proberen te doen om jou te
helpen te veranderen, zodat je niet meer zo angstig zult zijn (en je je
daardoor gelukkiger zult voelen).

Dat is toch wat ik ook bedoel?! Ik schreef immers:
"Wat je wel kunt doen, is het erkennen en lief te hebben, door als het ware
tegen je paard te zeggen "Je mag er zijn". Want dan pas kun je er wat mee!
Dan pas geeft je het oprecht en met alle liefde de tijd, de ruimte en de
mogelijkheden om zich te ontwikkelen, te groeien en te overwinnen. En dan
heb je heel wat meer bereikt dan wanneer je het wilt "afleren" en dus
bevecht."

Jij noemt het echter "afleren" en "veranderen", ik noem het helpen
ontwikkelen en groeien. Iemand hulp bieden is heel wat anders dan iemand
willen veranderen. Ik vind namelijk dat wanneer je een ander (paard of mens)
wilt veranderen, dat je dan jouw probleem bij de ander neerlegt. Je wilt dan
dus dat de ander verandert, zodat jij het leuker of makkelijker hebt o.i.d..
En die intentie vind ik niet goed.
Wanneer je het probleem bij jezelf houdt, ben je ook in staat om te kijken
wat je bij jezelf kunt veranderen, wat je ZELF kunt doen, leren en
ontwikkelen.

Het is niet zo dat ik denk dat je bijv. een paard niet van z'n angsten af
kunt helpen. En dan bedoel ik dus ook HELPEN, niet het wezen van het paard
VERANDEREN of hem een emotie AFLEREN.
Mijn paard heeft zich in de anderhalf jaar dat ik haar heb, ontwikkeld van
een angstig, nerveus, gespannen en onzeker paard tot een relaxed, ontspannen
paard met meer (zelf)vertrouwen. IK heb haar niet "veranderd" hoor, dat
heeft ze echt zelf gedaan. Ik heb haar echter wèl geholpen, door allereerst
met mezelf te beginnen en zelf te veranderen: het was aan mij om in mijn
rust te komen, begrip en geduld te hebben en vertrouwen te geven. Ook was
het aan mij om (anders) met haar angst om te gaan. En met dit alles, dit
proces in mezelf, heb ik haar automatisch geholpen zich te ontwikkelen.

En nog iets: Ik ben er van overtuigd dat het paard je intentie aanvoelt.
Wanneer je hem benadert, met hem omgaat of rijdt met de intentie om hem iets
af te leren, is er bij voorbaat al verzet, van beide kanten. Toen ik enkele
jaren geleden op de manege kwam, waren er mensen die behoorlijk in strijd
lagen met hun paard (de één had dit "probleem" met z'n paard, de ander dat)
en toen ik daar wegging, waren die "problemen" alleen maar groter of zelfs
verveelvoudigd. De oorzaak hiervan ligt in mijn beleving puur in het niet
accepteren van het karakter, gedrag en emoties van je paard (dus afwijzen,
bestrijden, onderdrukken, bevechten).

Dus wat mij betreft: begin bij jezelf.
groet, Petra

ps: Ik vind trouwens dat je het leerproces van honden en paarden niet altijd
maar met elkaar kunt vergelijken.

Petra schreef op Sun, 7 Mar 2004 20:51:23:


Helemaal mee eens,
Groeten, Ellen

ik noem het
Wat vinden jullie dan? Is het haasje over wat ilona gaf als tip afleren of helpen?
Kijk, ik denk dat wij, zowel Chip als ik, een probleem hebben.
Ik heb inmiddels wel begrepen dat het kortzichtig is om gelijk te roepen dat ik hem dat moet afleren en heb nogal nagedacht dit weekend over wat er rpecies gebeurde op het cruciale moment dat Chip ervandoor vloog.
Vanuit mijn vroegere ervaringen met mijn eigen pony, een dravertje die bij elke bocht (bijna) omviel zodra die harder werd genomen dan in een rustig drafje, voel ik een angst als een paard hard een paar bochten neemt. Totaal onterecht want Chip is een ex-barrelrace paard dus als er 1 scherpe bochten kan draaien dan is hij dat wel. Mijn probleem is dus dat ik me niet kan ontspannen en alleen maar denk van OOOHH die bocht!!!! Het was ook echt gevaarlijk wat er gebeurde maar ik denk dat als ik mezelf rustig kan houden dat dat had geholpen... Ik ga dan ook veel passengergame doen in galop om die panische reactie te onderdrukken.
Chip zijn probleem is dus dat hij niet ingehaald wil worden, wat soms gewoon onvermijdelijk is. Ik vind het wel degelijk belangrijk om eraan te werken dat hij die drang minder voelt. Juist in gevaarlijke situaties zou het prettig zijn als mn paard tenminste nog bestuurbaar was. Ik vind ook eigenlijk niet dat de zgn "wedstrijddrang" een karaktereigenschap van Chip is. Mij lijkt zulk gedrag gewoon aangeleerd. Chip zijn baas is er een die haar paard (Chip is dus niet echt van mij) flink door laat stappen en laat dribbelen, waardoor Chip altijd voorop loopt.
Een paar van jullie hebben al gezegd dat je het karakter moet liefhebben, etc. Maar kan je je paard niet ermee helpen door hem te leren dat het helemaal niet erg is om achteraan te lopen. Of zou je paard daar altijd alleen maar doodongelukkig van worden.

groeten sandra