Piet schreef op donderdag, 3 februari 2005, 11:14:
> Gedeelte  uit de  tekst van bladzijde  239 uit  'De  man die
 > naar  paarden  luistert'  Terwijl hij een  join up voorbereidt
 > met  een   vosmerrie , schrijft  hij woordelijk:------------" Ik
 >  herinnerer  mezelf eraan en probeer het  nooit  te  vergeten,
 > dat  hoewel dit  voor  mij  een  alledaagse  gebeurtenis  was,
 > het voor  haar  waarschijnlijk een  van  de  meest 
 > zenuwslopende momenten in haar  leven  was".-----------
In de tijd dat mijn man chirurgische arbeid deed, probeerde hij niet te vergeten dat het voor hem routine operaties waren , maar voor de patiënt zenuwslopende momenten.
Zullen zijn ex-patiënten dat ook negatief blijven uitleggen?
Ook Roberts heeft een proces en overgang meegemaakt om te komen tot wat hij is...................net als jij en ik onderweg naar beter.
Als jouw moeder je alles onder je neus blijft wrijven wat jij als jong volwassene fout hebt gedaan............wordt je er ook niet vrolijker van.
> 
 > Ik  probeer  zelf  nooit te  vergeten  dat deze  manier, zeker 
 > in  zijn  begintijd , het   eerste  losrukken  van  grof  geweld
 >  was.
 > Dat er  later  wetenschappelijk onderzochte methoden zijn
 > gekomen  om op  een  andere manier met dieren, dus  ook  met 
 > paarden om  te  gaan  kon hij toen niet weten. 
 > Ik  zie dus  geen  reden om mijn  bijdrage  hierboven  te 
 > veranderen  of  aan te  passen.
 > 
 > Piet
 > 
Of jij je bijdrage wilt wijzigen of niet is aan jou.
Daar heb ik ook niet om gevraagd.
Maar het wordt zo zoutpilaarachtig en maar om blijven kijken en wijzen.
Je weet het, he?
Èèn vinger wijst naar degene over wie je het hebt, drie naar jezelf en maar èèn die echt neutraal en objectief is.
In het nu leven,waarderen wat die man in het nu wel goed doet voor de paardenwereld.
Moeilijk, he?
Joke.