Hoi allemaal,
Onlangs kwam ik samen met mijn vader terug van een ontspannend ritje in de bossen ..... Lekker uitstappen na een geweldige galop, bijna thuis, iedereen tevreden. Tot plots ! Er een man komt aangewandeld met aan zijn hand een klein ezeltje. Hij houdt dat beestje als wijze van hobby i.p.v een hond en gaat daar dagelijks mee wandelen. Een ongelofelijk duo en een geweldig schattig diertje dat geen vlieg kwaad doet. Dus wij allebei van 'oh wat lief' .... Maar niet iedereen in het gezelschap vond dat zooooo lief. Yitta zette het op een lopen, snel langs de ezel heen, terwijl mijn Donna (die ik heel liefkozend Ponky noem) niet meer wist waar ze het had. Mijn immer zo koelbloedig ros raakte helemaal in paniek bij het zien van dat kleine schattige grijze ezeltje, maakte rechtsomkeer en zette het op een lopen, full speed de andere richting uit. Toen heb ik voor de eerste keer het nut van de
one-rein stop ervaren. Stond ze daar te briesen, te springen en te bokken ter plaatse. Maar mijn redenatie was, ik stap gewoon af en ga met haar aan de hand naar het ezeltje toe. Ze laten wegrennen is niet de oplossing .... Dus ze zag dat ik kalm bleef en ging dan toch maar mee aan de hand naar naar het ezeltje. Ik begon een praatje te maken met die man en het ezeltje, dat ondertussen steeds nieuwsgieriger werd naar Donna, was al heel dichtbij gekomen. Ik kon hem gewoon aaien en hij stond op den duur neus tegen neus met mijn paard. Alles ging goed. Tot die begon te balken ...... Weer effe paniek op de prairie. Afin te weer wat gekalmeerd. Donna keek naar mij zo van .... euh ..... wat is dat, je gaat me toch niet zeggen dat dat normaal is he ????? Enfin ik nam afscheid van die man en zijn ezeltje en ging gewoon door. Want mijn vader die 200 meter verderop stond te wachten met Yitta begon al ietwat ongeduldig te worden en stond te roepen dat het welletjes was. Dus ik met tegenzin mee, want ik ben van meing dat je je paard moet helpen zijn angsten te overwinnen en ze niet constant laten vluchten, ze gewoon steunen in hun angst en hem niet bevestigen. Maar ik was toch trots dat we de ezel getrotseerd hadden.
Maaaaaar.
Blijkbaar bezorgd die ezel mijn beestje nachtmerries, want ze heeft een heus ezelcomplex ontwikkeld. Iedere keer ze op de plaats komt waar ze die ezel voor het laatst zag is ze zo paranoïa als de pest. In alles ziet ze een ezel. Het is echt lachtwekkend met momenten. En toen kwam dat ene moment waarop we hem nog eens tegenkwamen. Weeral grote paniek. Weeralom hetzelfde scenario. Een close encounter met die ezel, maar ze wil maar niet van die schrik af. Ze is echt als de dood voor dat beest. Ze zou zichzelf verongelukken zo erg heeft ze het. Heeft het iets te maken met met zijn gestalte, zijn geur, de nodige decibels die hij produceert .... Een combinatie van dat alles. Ze heeft van niks chrik, auto's, tractors, geiten, schapen, honden, koeien .... noem maar op, maar die ezel.
Heeft iemand van jullie ook al zoiets meegemaakt ?
Ik denk dat ik gewoon die man zijn ezel eens moet lenen voor een paar weken en die in de weide naast die van hun parkeren voor een tijdje om ze te sensibiliseren ... haha, wat een gedoe.
Groetjes
Sabrina