Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Mijn reden was dat voordat ik een eigen paard wilde gaan kopen ik er eerst veel vanaf wilde weten. Veel lezen en zoeken, en zo op PN ben terecht gekomen. Alles gelezen op de site verder cursussen gedaan voor natuurlijk bekappen en een lesje bij Pien, cursus paardengedrag en toen een eigen paard! Ik heb Kiyasa nu ruim een jaar en leer elke dag dat er nog meer te leren valt. Maar voor haar geen bit en ijzers. Ze krijgt wel met de combinatie regen en wind een 0 grams regendeken op omdat in de kale alblasserwaard er geen schuilgelegenheid is.

verasita schreef op donderdag 8 oktober 2009, 14:32:


Ze is er nog niet van door drongen! Vandaar dat ze geen antwoord geeft op de vraag van Jantine en begint te z**ken over wat ze gelezen heeft wat echte dieren liefde zou zijn
Maar ook daar is zij zich nog niet van doordrongen helaas.

Nils en Olly

Realist schreef op donderdag 8 oktober 2009, 15:03:


Geef jij dan het goede voorbeeld, doe al je paarden weg en ga genieten van de vogels in je verlaten weiland of stal! Of .... geef toe dat je wel de kennis hebt en ook erkent dat ijzerwerk slecht is, maar er gewoon maling aan hebt. Kan ook hé? Spotje van WSPA moet jou toch aanspreken ... dieren zijn geen ding, geen werktuig. Maar volgens mij wel een middel om een beker te halen, toch?

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 8 oktober 2009, 19:44:


Dit vind ik heel interresant Eddy.
Ik heb zelf nog nooit ervaren dat een van mijn paarden op de loop is gegaan.Inderdaad wat je zegt.OEFF schrik,maar nooit ervandoor,zoals dat heet.
Ze noemen t toch wel vluchtdieren,dus zou je zeggen ivm een slechte ruiter? Krijgen ze dan wel dat vluchtgedrag?
Ik heb ze wel zien gaan hoor.
Dus dat is volgens jou niet de angst?
groeten trudy

eddy DRUPPEL schreef :


't Wordt saai, maar ik ben het vandaag alwéér met Eddy eens

Daaraan toevoegend: Zolang mensen denken in termen van 'controle' , denken ze in termen van 'macht'. Veel liever zou ik dit in 'kracht' willen omzetten, mentale kracht dan wel. Paardrijden is niet 'controle' en vasthouden maar communiceren en loslaten, samenwerken met je paard en erop vertrouwen dat hij hiertoe bereid is en blijft, ja, óók in galop en minder makkelijke situaties.

Vaak is de basis niet voldoende solide; opvoeden, grondwerken, rijden.
Het paard heeft te weinig vertrouwen, de rijder dúrft (begrijpelijkerwijs)niet te vertrouwen. Als je denkt/voelt/weet/bang bent dat dat paard ervandoor gaat ga je er geen scherper werktuig instoppen maar ga je éérst aan die basis werken. Pas als alle knopjes er in stap opzitten ga je naar dat drafje en als alle knopjes er in draf opzitten wordt het tijd voor dat galopje, eerder niet.

Wat zie je in praktijk? Dat er giga veel stappen worden overgeslagen. Dat er knopjes ontbreken en er wordt gegrepen naar een scherper bit, de zweep of wat dan ook omdat de rijder zijn eigen tekortkomingen niet ziet.

Nu met de winter in het vooruitzicht krijg je weer de stalpaarden die de hele dag hun energie staan op te pompen en als baasje dan een buitenritje in de frisse vrieskou houdt is paardlief niet te houden....

Ik mag toch zeggen dat ik aardig wat paarden 'omschool' van bit naar bitloos en ik zou voor geen meter op een paard klimmen dat niet controleerbaar is. Of dat nu mét of zonder bit is. Eérst die basis en de knopjes!

Groet, Pien

verasita schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:00:


Trudy, in 9,9 van de 10 gevallen kun je het zien en voelen aankomen dat zo'n paard wat van plan is: hij kromt z'n rug, je ziet het aan de oren, hij gaat anders lopen, snorkt, hoofd omhoog ipv ontspannen omlaag etc.
Dan moet je snel zijn en reageren.

Als het signaal niet herkend wordt en de reaktie bij de rijder niet snel genoeg tja, dan is de beweging al in gang gezet en heb je zelf het nakijken....

Groet, Pien

Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Ik heb geen ervaring met hoefijzers, toen ik Jeen kocht liep hij al "bloot" en zonder eigenlijk te weten waarom, vond ik het zelf prettiger.
Ik heb de cursus bij F&I gevolgd omdat ik meer wilde weten van hoeven, behalve uitkrabben ...
Dekenloos ... tja ... mijn eerste winterseizoen als paardenhouder (ga mijn tweede seizoen nu in) hadden mijn paarden een dekentje om. Ik was het na twee maanden al spuugzat. Ze kregen kale plekken van het lopen, Jeen heeft een behoorlijke nek en zelfs de Big Neck van Bucas paste niet, ook niet met tussenstuk, dus gedoe met een beschermding en vooral ergenis bij het paard. Ik heb in februari de gok genomen en heb gewoon in zijn blote reet buiten gezet, ook het moment waarop ze buiten bleven ... doodsangsten heb ik uitgestaan.
Bitloos? Ik heb nooit aan de teugels durven zitten, ze hangen bij mij als waslijntjes. Altijd bang geweest om aan de teugels te zitten, bang om hem pijn te doen. Ik rijd nog niet zo lang en dan heb je nog niet die prachtige zit hé? Dus teugels aannemen, nee ... liever niet. Je kunt je wellicht voorstellen hoe dat er dan uitgezien moet hebben, een beginnende ruiter die amper weet waar haar benen zit op een paard die met waslijntjes ook maar een beetje zijn ding aan het doen is? Toen ik van bitloos hoorde zijn we het gelijk gaan proberen. Goke en Pepper gaat super, Jeen gaat helemaal niet. Hij loopt overal dwars doorheen. Waarom? Daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik heb een Cook, ga mijn hoofdstel nu ombouwen naar sidepull. Op een kaptoom (zacht; dus geen Branderup of erger) vanaf de grond is hij aan de dubbele lijn als een mes door de zachte boter te begeleiden. Dus ... mijn ruiterkwaliteiten? Of snappen sommige paarden het ontbreken van een bit niet? Geen enkel idee, maar ook hier komen we wel weer uit.

Spirithorses schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:01:


Op een bepaald moment 'zie' je gewoon dat je verkeerd aan de slag bent met hoefijzers,bit's,enz...
Ieder heeft daarin zijn eigen "meest belangrijke" motivatie.
Het komt eigenlijk allemaal op hetzelfde neer.
Die paarden willen allemaal zo graag met je meewerken dat die dwangmiddelen overbodig zijn.
Het is alleen zoeken naar de juiste communicatie?
Niet?
Koen

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 8 oktober 2009, 19:44:


Pien ik reageerde even op de voorgaande zin::::
Dat een paard niet :;uit angst""ging lopen.
groeten trudy

Spirithorses schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:09:


Herkenbaar Je staat dan echt te kijken als een aap met een kapotte wekker .... sodeju, wat was dat nu? Mij is dat ook overkomen. Ik herken ook veel in jouw opmerkingen .... eerst alles in stap, dan pas in een drafje en dan ... Ik zie nu veel meer dan een half jaar geleden en herken wanneer er "iets" op komst is. Zo kan de ene keer een lintje in een boom reden zijn, de andere keer in het geheel niet. Ik voel inmiddels de spanning komen, door snorken, oren en hoofd erop en kan er inmiddels aardig op inspelen. Inderdaad wat Eddy ook zegt: paardmans mag er naar kijken, losse teugels, niet opsluiten en zelf "aarden" ofwel niet hoog gaan zitten ademen, gewoon de normaalste zaak vän de wereld ... het mag eng zijn, prima ... maar wel beheersbaar. Heb nog veel te leren, maar ben ook laat begonnen!

&IArabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Vijf jaar geleden kochten wij twee paarden: Apache (het paard van Sinterklaas) en Indy (een raket naar de maan). Bij Indy hadden we een stang meegekregen. En Indy, die ging niet alleen veel te snel naar onze zin, die kon ook geweldig steigeren, recht omhoog. Dat was haar "verzet". Opstappen, naar links, naar rechts, vertragen, stoppen, een plas...
bij alles steigerde ze.
We kochten ook alle boeken waar "paard" en "natuur" in voorkwam: o.a. "Natuurlijk paardrijden" van Hempfling, "Natuurlijk paardhouden" van Jo Bird en "Natuurlijk bekappen" van Frans en Ilona want we wilden alles paardvriendelijk doen.

En toen onze DA dan ook nog Indy's tanden bekeek en zei dat we het maar eens zonder bit moesten proberen omdat ze wolfstandjes had... toen is dat bit voor altijd aan de haak gehangen. Met een touwhalster was Indy een heel ander paardje. Het steigeren was gedaan! En Apache volgde, wij hadden er gewoon alle vertrouwen in en we reden de paarden met een touwhalster alsof ze niks anders gekend hadden.

De ijzers vlogen er ook onderuit. Indy liep direkt goed. Bij Apache heeft dat wel anderhalf jaar geduurd.

Ondertussen is Apache gestorven. Sela, Couscous en Mel zijn er bij gekomen.
Sela en Mel hebben nooit een bit in hun mond gehad. Couscous bij de vorige eigenaars wel maar die liep vanaf de eerste seconde perfect zonder bit.

Indy heeft af en toe nog "slechte manieren" en is dan geen reklame voor "bitloos"
Op weg naar huis wil ze altijd sneller. Wanneer ik met haar alleen ben, is er geen probleem, ik weet haar grens en ook hoe ik haar aandacht bij mij kan houden. Maar.... als er een ander paard achter haar loopt... kan ik haar niet laten stoppen of vertragen. Ook wanneer een andere ruiter zijn paard met geluid "aanspoort". Rengalop is dan het enige voor haar...

Ik weet wel een manier om het haar af te leren maar ik heb niet de durf: het lopen voor haar oninteressant maken en haar laten ontdekken dat het comfort in het stoppen ligt...

Een tijdje geleden heeft Jossy Reynvoet drie kwartier als een passagier op haar rondgecrosst vooraleer ze begon te vertragen...!!!
Ons Indy'tje heeft wel conditie.

Ik ben ervan overtuigd dat dit met een bit nog veel erger zou zijn!
Maar eigenlijk is Indy een scheetje

Marianne

marianne laenen schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:30:


Grappig, ik ken zo 3 Indy's met een vergelijkbaar temperament: Mijn Indy, die van jou en die van Eddy.

Groet, Pien

Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:


Toen ik Blackske kreeg was ik 14 en vroeg ik aan de hoefsmid om hem op ijzers te zetten want dat was toch zo'n cool ge-klik-klak op straat (jong en naïef, ik weet het). Hij raadde het me af omdat Black heel sterke hoeven had en gaf me zo'n logische uitleg dat zelfs deze 14-jarige puber geen ijzers meer wou. Black is op de wei van de manege gaan staan wanneer ik ging verder studeren en zodat ik me niet schuldig moest voelen als ik een dag ni kon komen. Hij veranderde van een zure bijterige pony naar de flodderaar waar elke vrouw van droomt (kon het ni laten, sorry ). Toen gingen belletjes rinkelen dat een paard buiten veel gelukkiger was.
Jeanneke kwam op mijn pad toen ik in mijn laatste jaar zat, ze werd mijn verzorgpaard. Geen ijzers want haar hoeven waren goed genoeg hoe ze waren zonder ijzers. Wel het gebruikelijke dekentje en ze stond op stal.
Ik begon al plannen te maken om als ik afgestudeerd was en ging werken, ik een wei ging zoeken, Jean ging kopen en mijn paarden zelf ging verzorgen. Dat is iets wat ik altijd al wou want die band is toch inniger.
Die winter heb ik echt problemen gehad met Jean: eerst zo'n harde diarree dat het er letterlijk uitspoot en dan het harde hoesten waarvoor de schrik kwam dat ze dampig zou worden. Ook was Jean duidelijk ni content in haar stal, ik had haar al een Jolly-bal gekocht om haar wat bezig te houden maar daar had ze eerder bang van
En voila, gaan werken, wei gezocht en mijn paarden verhuisd. Jean heeft sindsdien geen gezondheidsproblemen meer gehad, zelfs ni zonder deken (ik heb nooit het nut gezien van een deken buiten op een gezond paard).
Soraya kwam later op mijn pad, het eerste paard met ijzers. Ik heb de ijzers er laten afhalen want ik zag het nut niet in die dingen, mijn andere paarden deden het prima zonder. Maar Soraya bleek wel gevoelig te lopen zonder ijzers, op aanraden van de DA heb ik haar vooraan terug laten beslaan. Toen ze na de winter naar mijn wei ging, heb ik ze er laten afhalen want ik wou geen paarden met ijzers op de wei en op de zachte liep ze goed.
Bitloos is er wat later ingevloeid ten eerste omdat ik paarden bij iemand reed waar ik veel had gezien waar ik het niet mee eens was en omdat het begon te dagen dat het anders moest kunnen en ten tweede omdat Soraya nog steeds stressy bleef lopen hoewel ik verschillende 'paardvriendelijke' bitten had geprobeerd.
Mijn paarden worden sinds een jaar natuurlijk bekapt, dit vond ik de grootste stap omdat ik bang was om iets verkeerd te doen.

Ik heb geen beweegreden gehad maar wel gezond verstand, naar mijn paarden gekeken en naar lectuur gezocht toen ik met vragen kwam te zitten. Ik weet nog dat ik héél blij was toen ik deze site vond (in 2004 geloof ik), eindelijk een logische uitleg Toen ben ik veel beginnen lezen en met veel aha's ben ik stap voor stap gekomen tot waar ik nu ben.

verasita schreef op donderdag 8 oktober 2009, 21:22:


Wel ,neen ! Nog nooit is er bij mij een paard gaan lopen uit angst alhoewel de eigenaars beweerden dat DIT paard extreem angstig was ,zat er NET onder de opp. een totaal ander reden voor de "zogenaamde" angstvlucht .Het is meestal een samenloop van uiteenlopende factoren .Ruiter heeft GEEN overwicht op zijn rijdier en WORD gereden ipv TE rijden .Ruiter is ZELF een schijtluis en ziet onder elk takje wel een kannibaal die hem en zijn paard gaat opvreten ! Ruiter kan absoluut niet rijden en vertrouwd op de GOODWILL en braafheid van zijn rijdier dat eigenlijk keer op keer de leiding moet nemen en hieruit zijn concusies trekt en zo kan ik er nog een stuk of tien opnoemen zonder erbij na te denken
KIJK, als een paard echt angstig is /schrik heeft van iets , dan zie je in de training wandeling /duur/tijd een evolutie , gebeurt deze evolutie NIET dan is er ALLANG iets anders aan de hand en is angst geen factor meer .Alle "zogenaamde"
angsten van de rijdieren zaten tussen de ruiters hun oren tot nu toe
Als je spreekt over nutteloze verkopen van paarden zit DIT bij mij in de top tien toch .....................................................................................

Realist schreef op donderdag 8 oktober 2009, 15:03:


Er zijn vele manieren om actie te voeren, elk heeft zijn eigen voordeel en nadeel, en tesamen vullen ze elkaar aan:

- Je wijst de ander keihard op zijn domheden.
- Je praat enkel over de voordelen van jouw aanpak en laat de ander de vrije keuze.
- Je benoemt vriendelijk de nadelen van iemands aanpak en de voordelen van je eigen aanpak.
- Je zegt niets, en geeft enkel het goede voorbeeld.
- Je geeft alleen antwoorden op belangstellende vragen, meer niet.
- Je zoekt tegenstanders op en gaat de discussie aan (met hen die niet willen veranderen) in de hoop dat twijfelaars mee luisteren.

Groet, Michiel