4bozzza schreef op maandag 29 december 2008, 10:16:


Die ervaring heb ik niet met cursisten waar ik later nog langskom.
De kadaverhoef is lastiger en vaak heftiger, maar mensen hebben dan wel het gevoel dat ze 'in elk geval het ergste gehad hebben'. De hoeven van hun eigen paard vallen dan erg mee.

Dat je de vijl ook anders vast kunt houden klopt, maar wij leren de mensen de meest veilige (vijlige hahaha) manier aan om te raspen, zodat je niet per ongeluk ergens iets teveel afhaalt omdat je ijverig ergens op zit te raspen, maar niet oplet waar het uiteinde overheen raspt. Of dat je per ongeluk de straal zit mee te raspen.


Tja ik vind dat net zoiets als dat je zegt 'oh vandaag heb ik even geen tijd om mijn paard te voeren het schiet er even bij in'. Dan moet je dus wat anders regelen.

kehrana van sloten schreef op maandag 29 december 2008, 10:42:


Sterkte bij het verlies van je pony!

Anja Seijn schreef op maandag 29 december 2008, 9:58:


Euhhh ... ik verwarde je met iemand anders, maar het antwoord blijft hetzelfde!

Marleen den Arend schreef op maandag 29 december 2008, 7:55:


Marleen hoe gaat dat precies, naar de beste graasplekken gaan?
Ter vergelijking, ik hou altijd één graaspauze op het verste punt van de route, waar we ook keren, dat wisselt dus. Tussendoor zijn er toevallige momenten (wel altijd met mijn toestemming), volledig onvoorspelbaar dus. En als ik clicker dan is de beloning soms ook grashappen. Ik vermijd tot dusver vaste graasplekken waar we altijd "moeten" grazen.

Hoe doe jij het, en hoe is dat gegroeid?
Hoeveel plekken? Hoe ver van elkaar verwijderd? Allen voorspelbaar of juist niet voorspelbaar? Etc.

Groet, Michiel

Pief schreef op maandag 29 december 2008, 9:21:


Paard terug!
Geen moment twijfel.
De "familie" van jouw paard is haar kudde, niet jij, hoeveel je ook van haar houdt.

Je denkt het goed. Fijn voor haar dat ze jou heeft!

Michiel schreef op maandag 29 december 2008, 11:14:


Haha! Ik ben pas een beginner.

Ik heb er tegenwoordig geen probleem meer mee als we 'moeten' grazen. Als ik daar geen tijd oid voor heb, dan heb ik niets te zoeken op de rug van mijn paard tijdens een buitenrit.

Ik stel het me zo voor: als mijn paard op de prairie zou lopen, hoe zou ze dan haar 'wandeling' willen indelen? Naar de beste graasplekken dus, of naar de eik met vele eikeltjes eronder, of naar de drinkpoel..... dus ik klim op haar rug, probeer voor haar goede eetplekken te zoeken en probeer haar met die plek in gedachten daarnaar toe te focussen. Ik visualiseer de route een beetje om richting en intentie te geven aan ons ritje. Een beetje zoals: "welk plekje ik vandaag voor je in gedachten heb..... oei oei oei, daar staat heerlijk sappig gras!!! Ga je mee, de weg loopt zo........... (maakt plaatje in haar hoofd van de route er naar toe)"

(ja sorry, ook al schud ik de 'moetjes' van me af, ik blijf een beetje een softie die graag tegen haar paarden prietpraat )

Is ergens 'moeten' grazen dan zo erg?