Piet schreef :
> Wat ik schreef was mijn persoonlijke mening gebaseerd op
> feiten waar we steeds meer achter komen, namelijk dat
> dieren veel meer lijden onder onnatuurlijke verandering van
> hun levensomstandigheden dan we ooit hebben aangenomen.
Ik ben dit heel erg met je eens.
Wij zien hier nieuwe paarden door een rouwproces heengaan, treuren om hun baasje die afstand gedaan heeft.
Amie, Casper en Eining zijn daar een voorbeeld van.
Cas was het eerste jaar zelfs aggressief en Amie trok zich terug in haar eigen wereldje. Pas nu, anderhalf jaar later, komt ze naar ons toe en gaat zij contact met ons aan, laat ze zien dat ze er behoefte aan heeft.
Maar we zien daarentegen ook paarden die vanaf het alllereerste moment lol in het leven hebben, gelijk meekomen in de stroom en zich moeiteloos aanpassen. Stef, Oakley, Winner, en nog vele anderen.
Stef was al zijn hele leven samen met Eining dus toen we hem kochten kregen we Eining erbij als maatje opdat die twee niet uit elkaar hoefden.
Maar Eining treurde, werd zelfs leterlijk ziek (en is dus teruggegaan naar Chantal) terwijl Stef Blij en Gelukkig was, lol had met de andere paarden en met ons. Dus wij waren voorbereid op een drama toen Eining de trailer inliep op weg naar Rotterdam, we hadden er zelfs over gedacht om met Stef een wandelingetje te gaan maken zodat hij het afscheid niet zou merken, maar niks was minder waar; Ening liep blij de trailer in en Stef ontfermde zich over Izzy en de veulens. Hij heeft Eining nog niet eens nagekeken! En van Chantal hoorden wij dat Eining ook weer prima was.
Wat wij ondertussen geleerd hebben is dat wij mensen niet kunnen invullen hoe zo'n dier denkt/voelt. Het is altijd anders dan je je voorgenomen hebt. Soms is een afscheid een drama en soms ook is er helemaal niks aan de hand. Ik herinner me nog goed hoe Stef keek toen hij 5 jaar geleden voor het eerst op ons terrein kwam. Hij zag de wijdsheid, hinnikte héél hard en besloot de rest van zijn leven gelukkig te zijn met ons. En dat is hij nog steeds, m'n oude knakker van 20.
Maak dingen dus uit voorzorg niet te dramatisch want je kunt zo'n dier niet in z'n ziel kijken, wat dat betreft laten wij mensen ons heel erg leiden door onze emoties.
groet, Pien
Warboel
