Nils Vellinga schreef op zaterdag 26 april 2008, 11:22:

Hallo,
We hebben de ganse dag gepraat over al wat wel en niet had gekunnen maar één ding kan ik en vind ik héél belangrijk en dat is kritisch zijn naar mezelf en ik aanvaard jouw reactie, ik wil me door één ding zo weinig mogelijk laten leiden en dat is door mijn eventuele angst want ik weet dat dit komt vanuit een besef van geen goede ruiter te zijn. Pas op, ik ben héél kritisch naar mezelf hoor 8 op 10 in mijn stadium zullen verkondigen te kunnen rijden. Ik heb alleen een hekel aan onze maatschappij waarin blijkbaar iedereen altijd alles even goed kan. Het is een héél verhaal maar nogmaals de ruiter rijdt goed. Het paard is een eerlijke kerel maar dominant en een leider en heeft geleerd op zichzelf te vertrouwen terwijl hij eigenlijk op zijn ruiter zou moeten vertrouwen. Dat is volgens mij de enige aanvaardbare reden van dit gebeuren en ook het enig punt waar iets te veranderen valt om geen herhaling te krijgen. We hebben hier over gesproken en nogmaals, het is een goed ruitertje maar er zijn héél kleine puntjes die met een ander paard niet van belang zijn misschien maar hem in bepaalde situaties alleen op zichzelf laten rekenen. In elk geval zal er een en ander moeten gebeuren want herhaling is niet inbeeldbaar.
grtjes Myr

waan schreef op zaterdag 26 april 2008, 12:19:

Toen ik me liet vallen( nu oninbeeldbaar) was mijn paard al zeker 20 of 30 meter achterop geraakt want mijn paardje is klein en de andere is 1.71 hoog en veel sneller. Mijn paard is in de paniek gevolgd en zou nooit stoppen zolang zijn leider bleef rennen. Voltes!!! Onmogelijk smal pad met bomen en water en omheiningen. Ch zei niets meer te kunnen sturen en zijn nekspieren keihard! Zij heeft ook een ogenblik gedacht eraf te gaan maar hoopte dat hij ineens alles zou dichtgooien voor de baan en wou hem niet alleen laten, zij dacht nog iets te kunnen tot het laatste moment. Ik heb geprobeerd haar te laten vluchten in de hoop ze dan te kunnen intomen. Zo goed mogelijk te blijven zitten maar ze bleef versnellen en ik wist dat ik volledig stuurloos was en daarbij is er een stuk vol putten en daar blijf ik niet zitten. Ik zag me ergens blijven hangen of in een put uit evenwicht gaan en dan had het fataal kunnen zijn. Nu kon ik de juiste kant zelfs kiezen en me opbollen. Ik verwachtte dat ch ze toch nog ging stoppen en mijn paard volgt hem gewoon. Die zou nooit alleen verder gerend zijn. Toen ik ze uiteindelijk vond stond Liske ook los want door een vreemde laat ze zich niet gauw pakken maar ze gaat ook niet van Branco weg. Vandaag is de dierenarts langs geweest en die heeft er een goed oog in. Als het enkel spieren zijn gaat hij vrij snel beteren maar als het binnen een week niet verbeterd is moeten er rontgenfotos genomen worden en is er misschien een barst in het bot. Dan zal het enkele maanden revalidatie worden. Gebeurd is gebeurd en ok van je afpraten helpt maar de toekomst baart me meer zorgen. Zal hij er een trauma aan overhouden en blijft hij in voor hem netele situaties dit vluchtgedrag vertonen??? Zijn baasje gaat wel hieromtrent eventuele hulp bespreken.
In ieder geval bedankt iedereen voor het medeleven, ik moet zeggen wij hebben ook spontane hulp gekregen, iemand achter de paarden aangerend, een man die mij richting stal reed om de paarden te zoeken terwijl zijn vrouw mee met de ziekenwagen naar kliniek ging met Ch. Die mensen betekenen echt wat op dergelijke momenten.
grtjes Myr

Eva Saegerman schreef op zaterdag 26 april 2008, 21:17:


Dank je, als je wil graag die artikels. Ik begrijp je uitleg volledig en daar hadden wij ook al over gepraat, iemand erbij te vragen met ervaring om die weg opnieuw te doen. Ik denk niet dat mijn paard getraumatiseerd is maar ja ook dat weet je niet zeker. Normaal is ze erg cool. Bij hem is dat wel anders en dit kunnen we denk ik niet meer alleen want wat als hij het zelfde vluchtgedrag vertoont? Terug richting baan??? In elk geval reeds dank bij voorbaat
grtjes Myr