Beste Karen,

Dank je dat je de moeite nam om ons even in beeld te brengen van de voorgaande discussies! Ik kan me nu ook wel je verzuchting voorstellen over die dubbele forums, want wat je op ’t éne forum uitlegt kun je ook nog ’s op het andere doen en van beide responders komt telkens weer nét iets anders. Het zijn me ook nog wel lappen tekst!

Ik geloof echter dat ik nu begin te begrijpen waar jij het over hebt als we tenminste kijken naar opvoeding versus training! So, correct me if I’m wrong:

Opvoeding – de basis van onze omgang met het paard. Op een paardenmanier, dus gebruikmakend van de signalen die paarden onderling ook gebruiken en begrijpen.

Als dat éénmaal gebeurd is, gaan we over naar…..

Training - het paard leren wat WIJ willen, kunstjes dus ( of hoe je ’t ook wilt noemen).

Als ik je stukken goed gelezen heb, is het vooral jouw zorg dat er bij de training of ’t aanleren van kunstjes, op dezelfde manier gehandeld wordt als bij de opvoeding. Namelijk door de verwachten dat het paard die kunstjes al ‘in zich heeft’ en vervolgens moet uitvoeren en zoniet, dan krijgt-ie op z’n duvel, of wordt de ‘druk’ opgevoerd.

Heb ik dat tot zover goed geanalyseerd?

Misschien moet je me eerst maar even zeggen of ik al dan niet op het goede spoor van jouw gedachtengang begin te raken, dan ga ik in een volgend mailtje wel verder!

Grt, Marianne

Dankjewel Marianne! Met deze e-mail ben ik heel blij. Je hebt prima samengevat wat mijn gedachtengang is, en de aaruit voortkomene 'zorg'.
groeten,
Karen

marianne herzberger schreef op woensdag, 11 februari 2004, 15:25:

Karen Koomans schreef op woensdag, 11 februari 2004, 16:56:


OK! Die spraakverwarring is dan tenminste uit de weg.
Maar dan nu die training…

Als ik jou goed begrepen heb, wil je bij de training het principe ‘wijken voor druk’ laten vervallen, right?

Ik vraag me af of dat kan – juist omdat druk een voor een paard herkenbaar fenomeen is. Een voorbeeld: ik leerde mijn paard vanuit stilstand een paar passen achteruit gaan. Ik sta voor het paard op de grond. Ik weet dat ‘achteruitlopen’ voor een paard niet de eerste keus is ( je ziet ze nooit achteruit hollen). Ik plaats twee vingers ter weerzijde van het borstbeen en druk. Eén pasje achteruit. Goedzo! Nog een keer en weer een pasje, of misschien wel twee. Hartstikke braaf! En nu: niet meer prikken met mijn vingers, maar nu de vlakke hand op de borst.Lichte druk.. Hé dat werkt ook! Iets minder druk op die vlakke hand.. jawel hoor! Werkt perfect! Kom je nu bij mijn paard op stal en je wilt haar even wat naar achteren zetten, dan leg ik ‘vlinderzacht’ mijn hand op haar borst en ze gaat keurig achteruit.

Wat ik met dit voorbeeld probeer aan te geven is de spanningsboog van druk naar vlinderzacht. Als ik nu nog steeds in die borst stond te prikken met mijn vingers, dan was ik dus wel even goed verkeerd bezig!!! Maar… net zo goed als dat de spanningsboog twee uiteinden heeft die met elkaar verbonden zijn, is in mijn visie ( en de jouwe kennelijk ook) de opvoeding met de training verbonden. Het enige verschil is dat ik gaandeweg steeds minder druk geef of hoef te geven.
En dit simpele concept pas ik ook toe in mijn rijden!

Zitten we nog op één lijn?

Groets, Marianne