Ons veulen (Qadish) is overmorgen 4 maanden oud. Ik ben intussen alweer een tijdje aan het rijden met de merrie. In het begin liep hij gewoon mee, de laatste tijd deed ik de draad van de piste dicht en stond hij nog samen met Nexor (pleegvader). En dat ging prima. Nu staan ze tijdelijk weer thuis (waar rijden onmogelijk is, maar waar we nog heerlijk gras hebben staan en 2 stevige stallen). Ik zou graag weer eens les willen nemen, maar daarvoor moet ik dus op verplaatsing. En daarover pieker ik me suf.

Ik weet niet goed hoe dit aan te pakken.
Nemen we Q mee? Mijn echtgenoot wil best wel een uurtje samen met hem naar de les kijken, en hem daar met vanalles (waaronder een grote deense dog) laten kennismaken.
Mijn instructrice (tradi) zegt dat het een goede gelegenheid is om hem te leren opsluiten. Maar dat zien we zo niet zitten want: eerst op de trailer, uitstappen op een vreemde plaats en dan opgesloten worden tussen allemaal vreemde paarden? Lijkt me geen goed idee.

Of is dit een goede gelegenheid om hem eens zonder mamma te leren zijn? Dat zou ook minder omslachtig zijn. Hem dus achterlaten met Nexor? Maar wat als ze ruzie krijgen?

Vorige maand was Nexor een keertje uit zijn doen (oorzaak onbekend), en hij leek toen echt boos achter Q aan te gaan toen ik met mamma bezig was. In paniek wilde Q toen over de draad springen (geen schade buiten een gebroken paal en wat gebroken draden). We hebben Q toen heel gauw terug bij mamma (die eigenlijk niet onder de indruk was) in de piste gezet. N kalmeerde wel wat toen mijn man met hem ging apporteren, maar hij bleef erg op zijn qui vive. Dat spookt dus ook erg door mijn achterhoofd.

Het is ook zo dan mijn man moet rijden (heb geen trailerrijbewijs) en we moeten ze dan ook een tijdje alleen laten. Ontspannen rijden zit er dan ook niet in.
En wat als hij zijn mamma mist en uit de wei wil springen, met alle gevolgen vandien...
Langs de andere kant: hier thuis heb ik mamma al eens gelongeerd aan de andere kant van de tuin, terwijl hij met N achterbleef. En dat ging ook goed, maar is ook al weer geleden van begin juli.

In de gewone boeken zeggen ze simpelweg: veulen opsluiten in de stal en hij wordt dat dan wel gewoon. Maar hij heeft nog nooit opgesloten gestaan (op de eerste dag van zijn leven na)... En dan nog... hier thuis zijn de stallen echt wel stevig, maar als ze volgende week terug naar de andere wei verhuizen is het maar een veredelde schuilstal die niet paardproof is.

Wat is de beste optie? Of zouden jullie het nog anders aanpakken?

(piekerende) Lena

Lena schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 16:47:


Ik zou het opbouwen. Of misschien gewoon wachten met rijden/lessen met de merrie .
Misschien eens even kort met de merrie weg (desnoods aan de hand wandelen) tot echt buiten gezichts- en gehoorsafstand en dan jij of je man thuis bij veulen blijven en kijken wat hij doet.
Gaat dit goed volgende keer wat langer.
Of veulen mee de trailer op met merrie (leert hij dat meteen ook) en dan naast de rijpiste aan de hand houden zodat hij mama kan zien als steun en toch wat indrukken opdoet.

Gudrun schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 18:27:


Goh, jouw antwoord klinkt zo logisch dat het onnozel lijkt dat ik de vraag gesteld heb. Maar je hebt voor 100% gelijk. 't Is wel zo dat ik echt behoefte heb aan een les (egoïstisch ik weet het ).
Maar zoals je stelt: Q gewoon meenemen (hij heeft al 3x een tochtje van zowat 15 minuten achter de rug) en intussen oefenen op afstand (hoewel dat vnl. in het weekend gaat zijn, want manlief komt momenteel niet voor het donker thuis )
Soms zit ik met mijn gedachten echt in kringetjes rond te gaan, en zie ik door het bos de bomen niet meer.

Lena schreef op dinsdag 25 augustus 2009, 22:17:


Les nemen is niet egoïstisch, het hoort erbij en het houdt je scherp.
Laat die boeken voor wat ze zijn, veulen opsluiten?
Vroeg of laat moeten ma en kind toch leren dat ze soms niet samen zijn. Bouw dit langzaam op. Kind kan ook mee, als het geleerd heeft met mama de trailer in te gaan, scheelt dat straks een boel training, en kind leert ook dat naar andere lokaties gaan bij het leven hoort.
Je wilt graag les, en eigenlijk is het een reden om met dat andere verhaal ook aan de slag te gaan. Geef niet op als het allemaal wat tegenvalt, alle begin is moeilijk. Leg de lat zo laag mogelijk en blijf oefenen. Zet m op! Yes!

We zijn dan toch naar de les geweest. Met het veulen erbij.
Het was me de avond wel...

Het begon met het laden. Het laatste jaar geen problemen meer gehad om Pavke erop (was één van de redenen waarom de vorige eigenaar haar wegdeed) te zetten en ook gisteren liep ze er vlot op.

Helaas wilden we weer te snel zijn. Manlief wilde haar een beetje aan de kant zetten (veulen moest er ook nog langs kunnen), ze schrok daar waarschijnlijk van en liep er terug af. Om haar erop te zetten blokkeerde ze telkens weer. Zelfs met het veulen er eerst in te zetten, wilde mevrouw er niet op.
Gelukkig heb ik een geduldige echtgenoot (in tegenstelling tot mezelf, ik begin dan te stressen).

Dus, veulen er terug uit... Na 20 minuten stond ze er dan toch rustig in, en na nog eens 2minuten, stond Qadish er netjes naast.
We hadden er 45 minuten voor uitgetrokken, dus al bij al...

De rit verliep (zoals de vorige keren) vlekkeloos.
Aangekomen op de lesplaats zat daar een kink in de kabel: we konden niet op de piste (het stofte want de watervoorziening was kapot en de buren die daar onlangs gebouwd hebben hadden de polies al gestuurd).
Gelukkig... enkele 100den meters verderop was een gemaaid korenveld, en de boer (die ook al last had met die buren) zei dat we daar onze gang mochten gaan.

Ik was nog niet uitgestresst van het laden, of daar begon het volgende al... ik hou ook nog niet van open vlaktes (veld zelf was al meer dan 3ha en daarachter nog weides met koeien erin, en Pavke houdt nog niet van koeien). Had ik het op voorhand vergeten, dan had ik wrsch afgezegd.

Ik zei nog tegen mijn echtgenoot: dat is meer iets voor u.
Hij zei me: "Niks daarvan, dat gaat een goede oefening zijn voor u, nu hebt ge begeleiding en Pavke gaat zeker ver niet te ver weglopen van Qadish".

Al bij al was het heel erg fijn: na een 10tal minuten, en zowat 100 keer gehoord te hebben dat ik mij alleen maar moest onstpannen, kon ik me hoe langer hoe meer ontspannen (en Pavke ontspant dan ook) en begon ik er echt van te genieten. Heerlijk rustig gegaloppeerd.

Manlief heeft zich een uur bezig gehouden met Q, die voor 't eerst kennismaakte met andere paarden (we waren nl met 3).
In het begin hinnikte hij wel eens als we zo'n 50 meter afstand hadden van elkaar en Pavke hinnikte ook wel eens... Maar uiteindelijk is Q met mijn man de hele wei rondgewandelde (en gedarteld).

Een aantal markante dingen tot slot:

Ten eerste:
"Oei", zei mijn instructrice, "Hoe gaan we het doen met het veulen want we moeten de straat op. Wat gaat dat geven?"
Ons antwoord: "dat gaat wel goed hoor, hij kent het."
"jamaar, wat als er auto's of fietsen zijn, en hij is HIER nog nooit geweest"
Wij heel zelfverzekerd: "dat lukt wel"
En inderdaad, helemaal niks aan.

(Wat zijn we blij dat we zo regelmatig aan de hand gaan wandelen op straat , dat we ons veulen NIET "gerust gelaten" hebben. De laatste 2 weken heb ik een buurmeisje dat dat het einde vindt, en in de voormiddag waren we zelfs achter zo'n lawaaierige straatvegermachine aangewandeld, zonder problemen)

Ten 2de:
Mijn instructrice was toch wel onzeker of ik Pavke in die wei wel zou kunnen hanteren, want ja... ik had toch wel weer dat bitloos hoofdstel aangedaan zeker...
Ze vroeg: "hebt ge uw gewoon hoofdstel niet bij? Want ja..."
Ikke dan: "dat maakt nu echt geen kneit uit hoor, bitloos of nie, als ze echt wilt vertrekken is ze toch weg, da hebt ge vorig jaar wel gezien..."
(En dat was nu écht iets waar ik voor de verandering geen stress rond had :) )

Ten 3de:
Qadish heeft geleerd dat een akelig blaffende hond achter een doorzichtig hek toch iets is om je niet heel erg ongerust over te maken, zelfs als mamma 150 meter verderop bezig is.

Ten 4de:
Op een bepaald ogenblik dat ik en Pavke beide ontspannen aan het rijden waren zei mijn instructrice:
"Goed zo, nu is ze echt nageeflijk... allé ik weet eigenlijk niet of ik dat zo kan noemen als ge zo zonder bit rijdt. Nu ja, het ziet er nu echt heel ontspannen uit! Zoals het rijden nu voelt, zo moet 't zijn".

Ten 5de: Alweer mijn instructrice toen de paarden alweer op de trailer (dit keer zonder één enkele hapering)

"Ik had niet verwacht dat het zo goed zou gaan: zo op dat grote veld en dan dat veulen erbij: ge hebt echt chance met zo'n brave merrie en zo'n flink veulen: hij keek zelfs niet op van dat peleton fietsers of die tractor".

"En ge hebt echt wel goed gereden (voor mijn kunnen dan hé?), en dat zo zonder bit. Ik vind dat ge de laatste tijd goed bezig zijt."

Ik moet zeggen: ik was superopgelucht en content van de avond. Het is echt goed geweest voor mijn zelfvertrouwen, wat één van mijn mindere punten is (en ook geduld en ontspannen zijn). En ook mijn man vond het heel interessant en fijn om zo intens met het veulen bezig te zijn (hij was ook moe maar voldaan)

Ik verwacht niet dat jullie dat allemaal lezen, maar dit moest ik effe kwijt, en dit forum is daar best geschikt voor .

Lena (effe niet piekerend op dit ogenblik)

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Zalig!!!
Geniet er maar met volle teugen van

Marianne

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


wow , toppie hoor , leuk beschreven ook....alleen wat betekent chance hebben ? Als dat geluk is , alsof jij er geen invloed op hebt ?
Ik zou zeggen :goed gedaan ,jullie hebben echt al super veel bereikt....

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Leuk verhaal, dankjewel

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


, Ik had niet anders verwacht, zei ik vol bravoer
Super leuk.

Nils en Olly

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Super goed!!
Alleen, heb wel een prangende vraag.....
Wie heeft hier precies les gehad? Jij? Of die instructrice?

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Goed zo!! Leuk geschreven trouwens!

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Heel goed!! leuk om te lezen!

Marlies Sanders schreef op donderdag 27 augustus 2009, 20:06:

knip


Ja, chance is geluk hebben. En ja ik stel mij de vraag: hoe groot is onze invloed eigenlijk? Op zich is Pav geen ongeruste merrie, maar ja, als we niet zo veel dingen zouden gedaan hebben, zou ze dan anders reageren hé? Ik hoop stillekes van wel, maar je kan het niet bewijzen hé?

Lena schreef op donderdag 27 augustus 2009, 19:08:


Natuurlijk lezen wij zulke mooie verhalen helemaal

clarissa ruijgrok schreef op donderdag 27 augustus 2009, 22:12:

knip

Zo had ik het nog niet bekeken. Nu, ze keurt echt niets van wat we doen af hoor, ze vindt het gewoon een wat aparte aanpak en is wat ongerust dat het eventueel fout kan gaan. Zij vraagt ook geregeld wat we in tussentijd weer "verzonnen" hebben. En ze vindt ons best wel moedig om zo met de paarden op pad te gaan.

Op mijn vorige plaats worden we er echt op aangekeken en geven ze ons echt het gevoel dat we het volle bak aan 't verknallen zijn (want ja, wie heeft er nu het meeste ervaring?). Daar gaan we gewoon nog een pint drinken en zwijgen we erover. Met ons veulen gaat het daar gewoon "goed, hij is gezond, groeit goed en is nog altijd braaf".