Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 16:24:
> Monique en Bianca,
> Allebij heel erg bedankt voor de steun. Ik waardeer het erg dat
> jullie zo'n reactie schrijven.
>
> Bianca,
> Ik ga zo eens kijken op die website.
>
> Monique,
> Als ik niks met mijn paarden doe gebeurt er niks met ze. Kan ik
> dat wel maken? Toen ze bij mij kwamen heb ik ze beloofd voor ze
> te zorgen en hun leven zo leuk mogelijk te maken. Kan ik het
> dan wel maken niks met ze te doen?
Beste Malenka,
Doe met je paarden alleen dat wat je aankunt. Ik had in die tijd dat ik zo diep in de problemen zat paardrijles. Het ging elke week slechter. Ik had vooral last van vreselijke huilbuien, woede uitbarstingen en totale onbereikbaarheid (muur om me heen), een gevoel van vreselijke onmacht als iets niet lukte. Ik heb heel wat dingen met opzet stuk gegooid. Ik ben ook een tijd gestopt met rijden.
Toen Indy bij mij kwam heb ik haar ook beloofd voor haar te zorgen en haar een goed leven te bieden. Als je (sorry, klinkt alsof je gestoord bent, maar bedoel het absoluut niet zo!) in je hoofd de boel niet voor elkaar kunt houden, zend je tegenstijdige signalen uit, je neemt onbedoeld een agressieve houding aan, enz. Ik denk dat het voor je paarden heel verwarrend is. Als wandelen wel goed gaat, dan doe je dat? Rijden komt wel weer, doe alleen dat wat voor jullie allemaal leuk is en geen stress oplevert.
Ik heb Indy gekocht toen ik echt nog niet weer in orde was. Ik heb veel met haar gelopen, onderweg picknicken, dat heeft mij ontzettend geholpen en Indy vond het wandelen prachtig. Ik had behoefte aan rust, met andere mensen maakte ik bewust ruzie, bij Indy vond ik rust. Ik heb vaak bij haar in het weiland gezeten en heb gelezen of alleen maar geborsteld en ik heb veel met haar gepraat. Klinkt misschien Penny-achtig, maar Indy kent mijn diepste geheimen, die kent verder niemand.
Schaam je niet, Malenka, er zijn meer mensen dan je denkt die overspannen zijn of geweest zijn. Het is mogelijk daar uit te komen, maar je zult eerst van binnen rust moeten vinden. Op aanraden van een kennis heb ik datgene waar ik overspannen van geraakt ben in een grote kast gestopt met verschillende laadjes en daar heel bewust tijdelijk mee proberen af te sluiten. Zo kon ik in het normale leven weer aardig functioneren. Ontstond er een bepaalde situatie, ging er vaak spontaan een laadje open en kwam een deel naar boven, echter niet alles, zodat ik dat deeltje kon verwerken zonder weer af te zakken. Ik ben er daardoor aardig uit gekomen, maar het heeft wel wat tijd gekost. Ik moet nog steeds oppassen. Als ik onrust van binnen voel kriebelen, ga ik weer de verkeerde kant op en stamp ik op de rem. Ik ga dan iets helemaal anders doen, bijvoorbeeld in de tuin spitten.
Groeten,
Monique
Warboel
