e m kraak schreef op maandag 8 januari 2007, 0:07:


Inderdaad:
Schuldgevoel helpt jullie in ieder geval niet verder: maak er een 'leermoment' van!
Ga op zoek (via PN, maar het internet is groot) naar ándere' paardenmensen dan die, die jij beschrijft: ze zijn er! Vooral hier op PN!
Probeer niet om het morgen klaar te hebben: neem de tijd om een methode te vinden (ofwel klickeren ofwel iets anders) en iemand te vinden die je daarbij kan helpen middels een cursus/workshop oid.
Ik denk dat je in het contact dat je daar opdoet zelf steviger in je schoenen kan gaan staan, omdat je meer basis op het gebied van paard-vriendelijk kan opbouwen. Zodat je ook voor je gevoel niet meer hoeft te luisteren naar die paardenmensen, maar naar je eigen overtuiging!

Ga op zoek naar iemand die je op de goede weg kan zetten, zodat je daarna weer lekker met zijn 2-en verder kan!
Succes en bij twijfels kan je hier op PN altijd terecht!

Groeten Bianca
(Bin there, Done that: "Waarom lukt het niet", teruggrijpen naar (dwang)middelen, schuldgevoel, doorgaan, vertrouwen opbouwen, eerst in de methode, dan in mezelf en nu steeds meer in ons samen!)

Coulash schreef op maandag 8 januari 2007, 9:45:


Dat is het nou juist. Ik heb dat paard al 9 jaar. Ik heb hem gehouden terwijl iedereen om me heen zij dat hij mij niet verdiende en naar de slager zou moeten. Ik heb er ruim 2 jaar over gedaan (met grondwerk) voor ik weer een klein beetje met hem kon gaan rijden. Iedereen verklaarde me voor gek, maar ik ging door. Ik had hem dus voor ik een beetje fatsoenlijk op zijn rug kon zitten al 3 jaar! Daarna pas kon ik met hem de weg op gaan. Hij was dus al 7 jaar oud toen ik voor het eerst met hem de weg op ging. Dit hebben we toen samen met een ander paard gedaan. Zo deed iedereen dat en het leek mij veiliger. En inderdaad, dat ging goed. Ik heb toen zelfs een (3 daags) trektochtje op de veluwe gereden met hem via ne nvvr. Dat ging allemaal super, maar was natuurlijk met een 'kudde' (van 4 paarden en 4 mensen).
Ik ben nu alleen al bijna 3 jaar overspannen. Ik heb daartussen wel mijn goede momenten hoor. Soms zelfs meerdere weken achter elkaar. Maar ik ben doordat ik nu dus geestelijk niet de sterkste ben blijkbaar goed beïnvloedbaar.

Ik weet dat er meer mensen zijn die zoals mij weten dat slaan geen zin heeft. Ik kom al een hele tijd op dit fora al heb ik het een tijd laten verwateren omdat ik het geestelijk niet bij kon houden. Ik wil proberen dit weer op te pakken omdat ik er weer eens op gewezen ben dat ik het dus niet alleen kan.

Ik kan niet zomaar op cursus omdat ik geen vervoer heb voor mijn paard. Maar misschien weet iemand van jullie een goede instructeur in Groningen die ook les wil geven in de grensstreek (ik woon momenteel net (500 meter) in Duitsland)?

Peet schreef op zondag 7 januari 2007, 23:03:

Hij liep bij de meeste oefeningen inderdaad los. Hij gaat dingen ook onderzoeken. Zo hadden we bijvoorbeeld zo'n hele groete bal. Ik laat hem dan los zodat hij eerst zelf kan kijken. Eerst draaft hij er wat rondjes omheen terwijl hij druk aan het snuiven is en dan gaat hij er op af om het te onderzoeken.
Hij durft niet zelfstandig over zijl en al helemaal niet door water. Hij gaat er echter wel naast staan en snuffelt wat. Zijl pakt hij wel vast met zijn tanden en tilt het op (eten?). Maar hij zal er niet over heen lopen. Ik moet dan ook vooral geen druk op hem zetten. Dan weigert hij alles te doen.
Dat was ook de reden dat ik twijfelde. Laat ik proberen uit te leggen wat ik heb;
Doordat hij al meerdere malen met me aan de haal is gegaan, zomaar de weg over schoot, voor een vrachtwagen stond te steigeren, een hek in rende en meer van dat soort dingen ben ik me wel gan realiseren dat er wel degelijk iets fout zou kunnen gaan. Ik neem nu dus mijn telefoon mee. Zorg dat er iemand thuis is als ik ga rijden en zeg welk rondje ik van plan ben te gaan rijden. Ook ga ik normaal gesproken niet rijden als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Hoe graag ik dan ook wil. Als ik alleen ben doe ik dat niet.

Het is dus NIET zo dat ik bedenk wat er allemaal fout kan gaan.

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 12:29:


Hoi Malenka,
Het moeilijke van een forum is om iemand voorgeschiedenis te weten; ik wist niet hoever je was in je ervaringen met 'paardvriendelijk' rijden...
Ik probeerde vooral een hart onder de riem te steken, dat schaamte geen vreemg gevoel is bij het omgaan met paarden: soms kan je ook zo verrekte machteloos met je rug tegen de muur staan als iets niet wil, dat je wat probeert. En soms (of vaker) heb je daar achteraf spijt van!

Ik zie echter in je verhaal dat je werkt vanuit je hart voor je paard en hoop ECHT dat je iemand kan vinden die je verder kan helpen, want soms is het in je eentje met je paard gewoon niet te doen!

Ik heb zelf heel goede ervaringen met de techniek van Emiel Voest: ik heb les gehad van Daan Simoons. Zij zeggen dat elk probleem met een paard een uitdaging is, waar je voor elke combinatie paard/ruiter een oplossing moet zoeken, uitgaande toch ook van minder is meer- vnl bitloos!

Deze Daan geeft ook privé-les, maar weet niet wat dat kost....

Dit is zijn pagina:
http://www.junik.nl/training-frameset.htm

sUCCES, bIANCA

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 12:29:


Malenka,
Door een erg vervelende tijd ben ik ongeveer een jaar lang overspannen geweest. Ik herken daardoor veel in je verhaal, het is erg moeilijk geestelijk weer in evenwicht te komen en later (zelfs na jaren) geen terugval te krijgen als de situatie er naar is. Probeer eerst zelf weer zover te komen dat je weer de oude bent. Ga daarna pas weer met je paard aan de slag.
Een welgemeend advies, sterkte,
Monique

Monique en Bianca,
Allebij heel erg bedankt voor de steun. Ik waardeer het erg dat jullie zo'n reactie schrijven.

Bianca,
Ik ga zo eens kijken op die website.

Monique,
Als ik niks met mijn paarden doe gebeurt er niks met ze. Kan ik dat wel maken? Toen ze bij mij kwamen heb ik ze beloofd voor ze te zorgen en hun leven zo leuk mogelijk te maken. Kan ik het dan wel maken niks met ze te doen?

Malenka schreef op maandag 8 januari 2007, 16:24:


Beste Malenka,
Doe met je paarden alleen dat wat je aankunt. Ik had in die tijd dat ik zo diep in de problemen zat paardrijles. Het ging elke week slechter. Ik had vooral last van vreselijke huilbuien, woede uitbarstingen en totale onbereikbaarheid (muur om me heen), een gevoel van vreselijke onmacht als iets niet lukte. Ik heb heel wat dingen met opzet stuk gegooid. Ik ben ook een tijd gestopt met rijden.
Toen Indy bij mij kwam heb ik haar ook beloofd voor haar te zorgen en haar een goed leven te bieden. Als je (sorry, klinkt alsof je gestoord bent, maar bedoel het absoluut niet zo!) in je hoofd de boel niet voor elkaar kunt houden, zend je tegenstijdige signalen uit, je neemt onbedoeld een agressieve houding aan, enz. Ik denk dat het voor je paarden heel verwarrend is. Als wandelen wel goed gaat, dan doe je dat? Rijden komt wel weer, doe alleen dat wat voor jullie allemaal leuk is en geen stress oplevert.
Ik heb Indy gekocht toen ik echt nog niet weer in orde was. Ik heb veel met haar gelopen, onderweg picknicken, dat heeft mij ontzettend geholpen en Indy vond het wandelen prachtig. Ik had behoefte aan rust, met andere mensen maakte ik bewust ruzie, bij Indy vond ik rust. Ik heb vaak bij haar in het weiland gezeten en heb gelezen of alleen maar geborsteld en ik heb veel met haar gepraat. Klinkt misschien Penny-achtig, maar Indy kent mijn diepste geheimen, die kent verder niemand.
Schaam je niet, Malenka, er zijn meer mensen dan je denkt die overspannen zijn of geweest zijn. Het is mogelijk daar uit te komen, maar je zult eerst van binnen rust moeten vinden. Op aanraden van een kennis heb ik datgene waar ik overspannen van geraakt ben in een grote kast gestopt met verschillende laadjes en daar heel bewust tijdelijk mee proberen af te sluiten. Zo kon ik in het normale leven weer aardig functioneren. Ontstond er een bepaalde situatie, ging er vaak spontaan een laadje open en kwam een deel naar boven, echter niet alles, zodat ik dat deeltje kon verwerken zonder weer af te zakken. Ik ben er daardoor aardig uit gekomen, maar het heeft wel wat tijd gekost. Ik moet nog steeds oppassen. Als ik onrust van binnen voel kriebelen, ga ik weer de verkeerde kant op en stamp ik op de rem. Ik ga dan iets helemaal anders doen, bijvoorbeeld in de tuin spitten.
Groeten,
Monique