Michiel schreef op maandag 21 november 2005, 13:52:


mij oude reus van vroeger was dertig en had de zelfde dingetjes die ik jou zie beschrijven, toen heb ik ook wel eens uit pure machteloosheid een oplawaai uitgedeeld. ik bereikte er niets mee hij liep mischien wel even wat sneller maar dat was uit angst niet omdat ie mij zo goed begreep. ik heb er nooit iets aan kunnen veranderen, dan gewoon mijn doel voor ogen houden, het zo interessant mogelijk maken, en wachten tot ik op de helft was, want dan gingen we leuk wat harder als stap in slow motion. toen hij begreep dat er geen lieve moedertje aan hielp en we toch gewoon gingen werd het wel iets beter maar hij was het tweede gedeelte altijd wat vlotter en in mijn ogen vrolijker. mischien is het gewoon een kwestie van volhouden en consequent blijven met weg gaan, ook in je hoofd het filmpje opgewekt blijven houden hoor, want ze heeft vast een neus voor moedeloosheid gaat ze nog langzamer. Ik weet niet precies hoe je het doet maar probeer wel haar zelf te laten lopen en duw haar niet voort met jou lichaam, dat werkt precies tegenovergesteld, als je duwt doe het dan met je bekken alsof je een skippybal naar voren laat rollen. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ina

Michiel, Baladeika en ik hadden precies hetzelfde vroeger. De heenweg was een drama, echt een slakkengang, en áltijd om willen keren om weer naar huis te racen. En de terugweg was niet veel leuker, dat was in een moordend-tempo, en moest ik haar rondjes laten lopen omdat ze anders in rengalop er vandoor ging.

Ik kan je geruststellen: Mijn lieve Baladeika is nu is een super zacht fluisterend: "zullen we?" van huis af te galoperen, zelfs nu haar veulen thuis blijft. Ze gaat gewoon, enthousiast en snel, in rengalop als ik dat wil (zij vindt dat prima!). Ook het omkeren is helemaal verdwenen, dat doet ze gewoon niet meer. Ook de nood-stops zijn verdwenen (die had ze vroeger op de heenweg op dat punt dat ze dan wel wilde galoperen maar als er iets engs was: stóp, terwijl datzelfde enge op de terugweg als reactie kreeg: hárder!)

Hoe kan het dat het weg is? Ik heb het gevoel dat we nu maatjes zijn, ik begrijp haar en zij mij. We hebben elkaar leren kennen, en veel samen gedaan. Daarmee is het "vanzelf" gekomen. Wij zijn toen begonnen met parelli, dat is onze basis voor het omgaan met elkaar geweest.

Ik heb het nooit expliciet geoefend, het is ook niet echt snel gegaan maar de basis is wel erg stabiel. Het enige wat ik nog aan haar wil veranderen is dat ze met andere paarden erbij even leuk is als zonder andere paarden, dat is de volgende stap. Een stap die denk ik ook vanzelf komt als we er aan toe zijn.

Ilona
--
let's keep on moving naturally!

Michiel schreef :


Michiel, ik herken het helemaal. Onze Cherokee had precies hetzelfde als dat wat jij beschrijft. Ik noem het 'huisnijd' , het altijd weer naar huis willen terugkeren, zonder dat je er een oorzaak voor kunt vinden.
Mijn hoofd heb ik erover gebroken, maar er nooit achter gekomen waarom dat zo is/was. Ik houd het nu maar op een gewoonte die zijzelf gecreëerd heeft, misschien door thuis voeren, veiligheid, tja, wie zal het zeggen ?

Hoeven, gebruik van bit, slecht passend zadel, gezondheidsredenen kon ik ook uitsluiten. Ze deed het altijd en net zo goed als we gingen wandelen. Ik heb om die reden ook altijd een ander paard met haar meegenomen. Nu nog overigens.

Cherokee was echt gevaarlijk, ze greep echt elke mogelijkheid aan om huiswaarts te keren, desnoods dwars door de velden, niets ontziend, bokkend (zonder rijder ben je eerder thuis he), ik heb heel wat doodsangsten uitgestaan en niemand die mij verteld had dat ze zo was toen ik haar kocht. Ik heb zo wel wat avonturen beleefd met haar, en nog steeds kan ik er niet om lachen.


Ja, volhouden zoals je het nu doet, je vraagt echt niks onmogelijks van haar hoor.
Ik ben begonnen met wandelen op bekende routes en heb dit steeds verder uitgebreid, toen erop, ander paard erbij.
Tot de dag kwam dat ze zelf aangaf een nieuw pad in te willen slaan.
Om je een idee te geven : Het is ver over nu, 2 jaar later. Maar helemaal over is het niet en er blijven momenten dat ze alles in het werk stelt om naar huis te kunnen (afgelopen week nog).
Het voordeel bij dit paard is dat ze net een postduif is, waar ik haar ook loslaat, ze brengt me altijd weer via de korste weg naar huis.
Dus verdwalen zul je niet snel.


Ik moet zeggen dat ik Cherokee geen millimeter vrijheid gegeven heb in die tijd. Want elke vorm van vrijheid greep zij aan om ervantussen te gaan. Nu nog laat ik haar zelden haar hoofd in de richting van huis draaien, oké een beetje kijken mag, maar ze is zo weg hoor, en het is een vrij lomp paard op zulke momenten.
Dan is het nek op slot, bokken en beginnen met rennen.
De lessers die haar rijden weten inmiddels allemaal dat , mocht het een keer 'fout' gaan, ze haar van huis af moeten draaien en nooit naar huis toe, want dat hou je niet. Gelukkig zijn die momenten in de loop der tijd steeds minder geworden en het gaat bij haar met vlagen : Zo doet ze maanden niks en zo heb je je handen vol aan haar.


Ik denk dat bij Cherokee een mogelijke reden is dat ze gedurende haar eerste 8 levensjaren alleen maar grasmaaier heeft hoeven zijn, nooit bereden, dus toen we met haar aan het werk gingen (ik dacht dat ik een ingereden paard had gekocht, mooi niet dus) had ze een werkmentaliteit van een pak paneermeel.


Ook hetzelfde ! Cherokee staat giga op de rem gedurende de eerste 10 kilometer en eenmaal ver genoeg van huis af begint ze lekker te lopen.
Als je met haar gaat rijden moet je vooral geen haast hebben of eens lekker aan de sjees willen (ja, oké naar huis toe, maar dat is niet de bedoeling).
Toch is zij, naast BD mijn leiderspaard geworden, zover heb ik haar al. Met mij loopt ze nu overal doorheen en voorop en zelfs voorop in galop is nu geen enkel probleem meer, al moet ik daarbij meer druk gebruiken dan me lief is hoor.


Weet ik, heeft ook geen enkele zin om dat te doen, maar soms he....
Afgelopen weekend, tijdens die heerlijke rit met oa Diesel, waar ik zo trots over schreef, reed ik Cherokee en er was een punt waar we altijd afstappen omdat we over een bruggetje moeten, tjeezes, wat heb ik moeten sleuren om erlangs lopend de groep bij te houden, dan zie je pas hoelang zo'n paardenek is. Had niks met het bruggetje te maken, die neemt ze met haar ogen dicht, maar alles met het van huis weggaan.
10 minuten later, eenmaal ver genoeg, galloppeerde ze zo de berg op !


Ik hoop dat je hier wat aan hebt (ook een heel verhaal geworden).
Het gaat dus nu een stuk beter, maar ik heb het ook nooit helemaal opgelost gekregen, in elk geval is het nu wel zo dat het rijdbaar werkt, da's me al heel wat.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Er is een woord voor in het paardenvocabulair: stalmoed.
Merries hebben in de regel meer moeite met het verlaten van hun veilige haven. Hoe meer de ruiter voor een veilig gevoel zorgt, hoe meer het die veilige haven in persoon is, hoe minder het paard dit in thuis en/of groep zoekt.

Het is erg belangrijk Michiel dat je jouw paard een gevoel van zelfvertrouwen geeft. Probeer er voor haar te zijn als haar zekerheid, dus geef heldere leiding en zorg dat ze zich kan ontspannen in eventuele voor háár stressvolle situaties. Jij moet haar Grote Roerganger zijn.

Huertecilla schreef op maandag 21 november 2005, 16:49:


Laat ik nou m'n hele leven gedacht hebben dat stalmoed het malle fratsen uithalen , zodra een paard van stal komt, betekent?
Heb ik dat fout, of vergis jij je?
Piet

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 17:02:


Ik had er nog nooit van gehoord, maar als ik google, denk ik dat jij gelijk hebt, Piet.

Isabel

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 17:02:


piet jij hebt gelijk!
Ina

epona schreef op maandag 21 november 2005, 17:43:


Tja, tis ook een ervaring die in geen van beiden deel

Een andere heel gevleugelde uitdrukking dan: 'de stal ruiken'

Huertecilla schreef op maandag 21 november 2005, 18:34:

Oeps: 'het zíjn ook ervaringén die ik.....'

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 17:02:


jazeker, stalmoed is dat een paard even op exploderen staat, als ie 's-ochtends de stal uitkomt. ik heb zo'n merrie. superbraaf, alleen nu nog, inmiddels 19jr, nog steeds last van stalmoed. ze loopt nu bijna altijd buiten, maar als een vreemde haar uit de stal ergens toe zou moeten leiden.... voor je t weet, vlieg je d'r ergens achteraan. t is gewoon de eerste 10 minuten even gestoord doen.

Ja, ik ben het echt volledig met je eens, HC, maar ik heb dus ook inmiddels ondervonden dat er uitzonderingen zijn die deze regel bevestigen, en 'gewoon' effe af en toe blind gaan, getuige Cherokee.
Jammergenoeg, want voor de rest is het zo'n leuk paard....zo vol vertrouwen, moedig, en stoer.


Daarom heb ik het zelf 'huisnijd' genoemd.

En het valt me op dat mensen het vaak zomaar accepteren dat hun paard zo 'gewoon effe moet stuiteren' want ik vind dat niet zo gewoon.
Toevallig gister nog over gehad toen er iemand naar de lessen kwam kijken en het viel deze persoon op dat de paarden bij ons zo ontspannen zijn en de één gerust rondjes kan gallopperen terwijl de ander doodgemoedereerd en ontspannen in het midden blijft staan.
Ik wijt dit volledig aan het feit dat de paarden altijd de ruimte hebben, als ze willen stuiteren zie ik ze dat onderling wel regelen, eigenlijk zelden of nooit in de les. (Naja, weer die uitzondering he....het blijvende levende wezens).

Groet, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

ingrid van der post schreef op maandag 21 november 2005, 19:03:


Oh dát heeft die van mij dus! Het heeft een naam! 14, altijd buiten, lief en eerlijk, maar beslist niet voorspelbaar. Als hij er zin in heeft gedraagt hij zich de eerste 10 minuten alsof hij 3 dagen in een box heeft gestaan ipv op de wei En als een vreemde hem uit de wei neemt knalt hij er vandoor alsof de bliksem achter zijn staart is ingeslagen.

ElkeW schreef op maandag 21 november 2005, 19:55:


even iets anders over traag, vorig jaar deze tijd stonden mijn wpnnrs onder 2 dekens. overdag buiten en 's-nachts binnen. nu geen dekens, en 1 paard, waarvan de ijzers nu 3 mnd af zijn staat ook 's-nachts buiten een beetje te hangen. want ik ben erg bang voor hoefzweren die ie op kan
lopen op stal. afijn, toen waren ze maf als een deur, ook met rijden en buiten werd ik zowat gelanceerd. Nu echter, met rijden eigenlijk normaal, buiten ook wel. alleen ze komen nu rustig aanstappen als ze mij zien i.p.v. knallen, en die ene zonder ijzers is net een slowmotion paard geworden. Ze eten en mesten normaal, geef ze elke maand een sandclear kuurtje omdat ze geen gras meer hebben en overal elk grassprietje wegknabbelen (ook in de bak). Ze krijgen onbeperkt hooi (vorig jaar ook niet). ik hoor darmgeluiden uit de buik, dusse....toch maak ik me zorgen. heeft iemand ook deze ervaring van dekenloos, en dan wat rustiger gedrag? Met rijden gingen vorig jaar de dekens natuurlijk af en dan kregen ze een kouprikkel, dus dat kan ik me wel voorstellen dat ze frisser zijn. Trouwens een supervoordeel van dekenloos, je kunt rustig buitenrijden zonder dat je paard het koud kan krijgen. nou moet ik alleen nog warme boots kopen.

Michiel schreef op maandag 21 november 2005, 13:52:


Hoi Michiel,

Ik ben nieuw hier op het forum. Dit is zelfs het eerste berichtje wat ik verstuur.
Wat jij met je paard hebt herken ik wel een beetje. Mijn Bright kan de eerste paar kilometers ook heel moeilijk doen. Ik heb het opgelost door er voor haar ook een gezellig uitje van te maken. We gaan op een lange rit onderweg altijd wel een paar keer grazen. Als het niet anders kan gewoon aan de kant van de weg, in de berm. Het is voor haar altijd een verrassing wanneer ik van haar rug afklim en ze van het frisse groen mag genieten. Dat doe ik expres. Als je een vaste afstand aanhoudt die ze eerst moet afleggen gaat ze zich daarop instellen. We houden altijd een lange pauze waarin ik ook mijn boterhammetje oppeuzel van ongeveer een half uur en een paar korte pauzes. Ze weet nooit wanneer dus ze loopt altijd vrolijk door. Als ze lang gras ziet waar ze wel trek in heeft kan ze gaan zeuren dat ze wil stoppen. Dan geef ik haar nooit haar zin. Ze moet weten dat ik diegene ben die bepaald waar en wanneer we gaan eten. Ik weet niet of je hier wat aan hebt. Bright heeft normaal geen vers gras tot haar beschikking en ik begreep dat jouw paard in de wei staat. Je kan het echter altijd proberen. Succes ermee.

Sandra Boshuizen