Piet schreef op donderdag, 9 juni 2005, 10:37:
********************
Nee, er was minder wind.

*******************
Ik denk op die manier die jij bedoelt misschien niet zo in doelen, ik vind het moment belangrijker dan het doel. Ik bedoel, een moment dat goed is, moet je zuinig op zijn. Ik neem dan liever niet het risico het te verknallen met nog meer te willen. Goed is goed, punt. Ook al is "het oorspronkelijke doel" misschien nog niet bereikt.

****************
Ja, wonderlijk he? Vin'k ook.

******************
Ik denk eigenlijk zelf niet dat "wat wil ze nou" de belangrijkste drijfveer is. Meer "wat IS het nou". Heel klein verschil hoor, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat het het paard zoveel kan schelen of ik het nu wil als persoon, als dat fluitje maar klinkt. Maar daar kun je over discussieren natuurlijk. Ik weet het ook niet zeker, ik sta er ook maar bij en kijk ernaar.

*****************
Nou gewoon, door hem iedere keer rust te geven. Is inderdaad nogal een geduldwerk . Maar werkt ook (meestal) ook goed als beloning, voor een paard dan.

Vandaag heb ik dat nog gebruikt. In het "point to point" game. Ik rij nu in een nieuwe heel grote rijbak, en Torop heeft nogal moeite om daarin echt rechte lijnen te lopen. De eerste helft ging goed, maar op het eind begon hij echt te zigzaggen. Hij begreep het gewoon niet echt. Door hem aan heteinde van de lijn nadrukkelijk rust te geven, begreep hij het vervolgens wel. Je zegt daarmee ook "DIT bedoelde ik ja".

Ook dat had met clickeren gekund. Maar in dit geval vond ik rust geven handiger.

Michiel schreef op donderdag, 9 juni 2005, 10:50:

**************
Neem je dit aan of denk je dat echt? Ik heb hier wel over nagedacht, maar ik denk werkelijk niet dat hij het doet om iets nieuws te leren. En spelen is hij al helemaal niet in geinteresseerd . Hij is geen speels paard, en houdt eigenlijk alleen van bekende, vertrouwde dingen. En daar horen geen dekzeilen bij

Als het Neel was geweest ipv Torop, dan had ik ja gezegd. Ten eerste vindt Neel het gezellig om samen iets te doen, ten tweede houdt zij WEL van nieuwe dingen, en is nieuwsgierig. Ik weet zeker dat Neel meteen op dat dekzeil afgedraafd was als ik het had neergelegd. Op z'n minst had ze het even willen bekijken: "Wa's dat voor ding???". En als ze het fluitje had gehoord bij aanraken, denk ik dat de kans groot was dat ze er uit zichzelf wel over heen gelopen was.

Maar Torop is een ander type paard (precies het tegenovergestelde eigenlijk). Bovendien, ... als hij van nieuwe dingen had gehouden, dan was hij er toch wel meteen wel op af gelopen? Dan had hij zich de moeite kunnen besparen om 3 kwartier met trillende beentjes op en neer te lopen toch?

Naar mijn idee moet er dus een andere reden zijn voor het feit dat hij er met clickeren wel opeens op afliep. Zie vorige, had ik het al over gehad.

**********************
Dat had ik best gewild ja, maar we stonden daar nogal ongelukkig, met vrachtwagen nog half op het kruispunt en paard midden op de weg. Dus daar heb ik maar van afgezien.

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 20:35:


wat ik zo jammer vind, is dat mensen het eindeloze geduld niet begrijpen, ik stond vanmiddag weer eens met Morrie ergens, voor hem een overwinning (klapperende pakken voordroog) dus even rust, begint er zo'n boer te schreeuwen achter ons: staat dat kreng alweer stil, geef hem toch eens een oplawaai.... Morrie schrok van dat geschreeuw en vlucht weer weg zucht kon ik wéér opnieuw beginnen.......

HannahFroukje schreef op donderdag, 9 juni 2005, 20:35:


Ja ik denk dit nog steeds, wel wat minder na je uitleg
Vergeet niet dat paarden zich vaak vervelen in onze besloten weides. En het dus leuk vinden om mee te doen. Soms verbaas ik me ook, hoe meegaand paarden blijven, ook al staan ze uit angst te draaien aan een leidtouw. Het zal de kuddegeest zijn, beter angstig samen, dan in mijn eentje weg lopen.

Michiel