Preston schreef op donderdag 4 april 2013, 8:10:


Ik heb de geschiedenis van je paard verder niet gelezen dus reageer redelijk blanco op wat ik de afgelopen dagen van je lees.
Hoefbevangenheid, artrose; in beide (ach, eigenlijk alle) gevallen is het paard gebaat bij een juiste bekapping, daarnaast geen suikers en dan ook maar gelijk eiwitten, geen fructaaanrijk gras (deze periode), dus ook dat ene worteltje, dat ene appeltje gewoon niet geven. Alleen goed hooi. Zoveel mogelijk aangepaste beweging dus 24/7 buiten, deels verhard, deels als het kan onverhard. Eventueel met hoefschoenen als je merkt dat hij acute pijn heeft.

Houd er ook rekening mee dat we een natte weerperiode achter de rug hebben, de hoeven zullen zachter zijn en dús bij veel paarden gevoeliger op het harde. Dat is in de winter bij paarden die nou eenmaal (nog) niet zo'n geweldige hoeven hebben een veelvoorkomend iets en niet direct iets om je ernstige zorgen over te maken.

Heel even een kleine opmerking over artrose versus hb.
Ik weet dus niet wat je paard heeft (ben geen d.a. en kan al helemaal niet uit een verhaal een conclusie trekken) maar weet wel dat de ernst van artrose of foto's niet altijd de ernst van de pijn aangeeft.
Volgens meerdere d.a. hier kan een paard met weinig afwijking soms ernstige klachten hebben en andersom, precies als met mensen

Mijn merrie heeft ernstig artrose en haar grootste probleem is het lopen op het harde. Dan loopt ze duidelijk onregelmatig. In de wei valt het veel minder op.
Als de hengst van de buren buiten staat, lijkt het wel een jong paard in de bloei van haar leven.

Maar mijn pogingen om haar met wandelingen buiten in beweging te houden, heb ik moeten staken omdat ze daar gewoon niet gemakkelijk liep. De gevoeligheid zat bij haar duidelijk niet in de hoeven , maar hogerop.
Zachte grond heeft gewoon een stootdempende functie, waardoor de gewrichten minder worden belast

(overigens is dus wel goed onderzocht waar de pijnklachten zaten en in dit geval was dat dus hoger)

Nu loopt ze gelukkig veel in de (grote) wei (al helemaal nu de hengst dagelijks buiten wordt gezet, in de wei naast die van ons)

Van mijn helaas overleden billy, die door zijn cushing Hb gevoelig was, weet ik echter ook dat hb een soortgelijk beeld kan geven.

Dus een second opinion om de oorzaak van de klacht te achterhalen lijkt mij wel goed.

Ennuh... ik ben een 50+ penny met drie paarden waar je niets mee kunt doen.
Maar ze blijven ook totdat ze echt niet meer willen/ernstige bijkomende klachten komen.
Had ik ook voor billy gewenst, maar zijn cushingmedicatie pakte niet volgens wens en hij ging van ziek naar nog veel zieker met veel pijnlijke complicaties.

Spirithorses schreef op donderdag 4 april 2013, 8:51:


het is idd zo dat we een zeer natte periode gehad hebben. Bij ons zijn de winterweides nog nooit zo nat en zompig geweest als deze herfst/winter. Hij krijgt niets anders dan hooi. En sinds ruim een maand magnesium. Op PN wordt geadviseerd om dit eventueel te mengen met grasbrok. Is grasbrok nu wel zo handig voor een paard dat gevoelig is voor hb? Ik heb intussen een zak wiesencobs van Marstal besteld, hier zit geen melasse in en als ik de fabrikant mag geloven een laag fructaangehalte. Er zit dus wel fructaan in. Ik meng de magnesium nu gewoon in een grote spuit met water en spuit het rechtstreeks in zijn mond. Maar daar gaat ook af en toe nogal wat magnesium mee verloren.

Sandra van Bommel schreef op donderdag 4 april 2013, 10:16:


Wat vervelend voor Billy en voor jou natuurlijk.

AMA schreef op woensdag 3 april 2013, 21:15:

Dit is ook een lastig iets. Een beetje pijn voor een paard dat niets hoeft is waarschijnlijk niet zo'n probleem. Mijn paard staat helemaal onderaan de groep, maar doordat we redelijk grote weides hebben heeft hij alle ruimte om aan de kant te gaan als het nodig is.

Het is ook niet zo dat ik hem "zomaar" laat inslapen hoor. Asl je weet hoe vaak er al tegen mij gezegd is dat ik dat beest gewoon moet "opruimen", dan vraag je, je af waarom mensen dieren hebben. Maar als uiteindelijk blijkt dat hij toch echt hoefbevangen is, dan laat ik hem niet rondlopen. hb is toch bijzonder pijnlijk.

Preston schreef op donderdag 4 april 2013, 10:55:


Pijn heb je in verschillende vormen, met een aantal vormen kun je prima verder leven.
Wees heel eerlijk tegen jezelf: Vind je het zielig dat hij pijn heeft, sta je onder druk van anderen? Hoe pijnlijk ervaart je paard de eventuele hb? Wil hij ondanks dat verder?

Dit is niet vervelend bedoeld, Preston.

Ik heb zelf jarenlang een ziek paard gehad en ben er bijna aan onderdoor gegaan. Het is verschrikkelijk als je paard ziek is.

Ik heb een aantal keren overwogen haar te laten inslapen, omdat ik het zelf niet meer aankon. Maar zij wilde zo overduidelijk doorgaan. Ik ben blij dat ik goed naar haar gekeken heb. Ze is uiteindelijk een aantal jaren later aan iets heel anders overleden, we moesten haar laten inslapen vanwege een vreselijke acute koliek, waar niets meer aan te doen was.

Monique Meijer schreef op donderdag 4 april 2013, 11:12:


Af en toe moet ik mijn paard vooruit slepen (over het harde), dan wil hij echt niet lopen, staat met een opgetrokken buik en 2 stijve voorbenen te kreunen bij iedere stap die hij zet. Als ik hem met zachte dwang toch wat laat stappen, loopt hij na 100 meter een heel stuk beter. Ik kan wel goed aan zijn uitstraling zien of hij pijn heeft of niet. Op de momenten dat hij in het land loopt is hij blij en wil hij verder.

Als hij een "pijnaanval" heeft, ik noem het maar even zo omdat het met vlagen komt, dan wil hij niet verder.

Maar móét je je paard dan wel op het harde laten lopen?
Ik heb ervoor gekozen om dat niet te doen, in overleg met de d.a,.
Het voegde hier namelijk niets toe en gaf alleen pijn, terwijl het zonder dat best aardig met d'r gaat.

Billy liet ik met hb ook niet op het harde lopen.

Preston schreef op donderdag 4 april 2013, 11:45:


Moeilijk he....

Mijn paard was de laatste jaren de meeste tijd weide/paddock ornament. Ik ging wat met haar doen als ze zelf aangaf dat ze dat wilde, klein stukje wandelen, soms zelfs een stapritje met een heel klein stukje draven als ze zelf beslist wilde. Maar alleen als niemand het zag, ze kon ontzettend kreupel lopen, had een vreemd loopje ontwikkeld en dan weer zag je praktisch niets, liep ze bijna zuiver.

Ik had veel steun aan mijn dierenarts die heel neutraal bekeek of ze nog zin in het leven had, ondanks haar gestrompel.

Kijk goed naar je paard voordat je een beslissing neemt die onomkeerbaar is.