Mandyc schreef op donderdag 1 maart 2012, 16:00:


Verontrustend dat training van paarden gebaseerd op wijken voor druk nu ook al worden ondersteund door verkeerde interpretaties van hormonen en de werking van de hersenen. Terwijl er toch aardig eenvoudige overzichtelijke boeken over dit onderwerp te krijg zijn. Maar in de paardenwereld werkt men nu eenmaal liever met nageeflijke blablabla.


uiteraard komt er adrenaline tepas aan fysieke inspanning.


van sporten wordt je mentaal en fysiek gezond, daar is geen twijfel over.


net als kinderen op school, eerst fijn uitrennen op het schoolplein en dan naar de les. Helaas moet je paard wel rekening houden met de ruiter dus of het ronddraven voor hem zo fijn is is niet zeker.


of kom gewoon eens met wetenschappelijke artikelen waarin je theorie wordt onderbouwd.

Mandyc schreef op donderdag 1 maart 2012, 16:00:


Helemaal niet; adrenaline verdwijnt vanzelf en daar heeft activiteit niets mee te maken. Het is een zeer kostlevend hormoon. Als je ineens ergens bang van wordt krijg je een scheut adrenaline, je hartslag en ademhaling versnellen, er komt wat extra glucose vrij, bloed wordt aan de huid onttrokken (om potentieel bloedverlies te voorkomen als je inderdaad wordt aangevallen), enzovoorts. Is het vermeende gevaar voorbij dan daalt je hartslag weer en keert alles terug naar normaal; je hoeft er niet voor te gaan rennen of zo, de adrenaline is dan zo weer weg.


Adrenaline is ook een balans. Het is maar net of het lichaam anticipeert op een "fight-or-flight" situatie. Meestal vinden we het prettiger om te rijden op een paard dat ontspannen is, maar met balans heeft het niks te maken.


Dat geloof ik direct maar heeft niets met het verwerken van adrenaline te maken.


Dat is vooral bij stalpaarden zo. Paarden die de hele dag buiten rondrennen worden helemaal niet meer ontspannen als je ze eerst "lekker rond draaft".

Frans

Neurotransmitters en hormonen zijn belangrijke mede- of tegenspelers in je training. Jij, noch je paard hebben deze stoffen onder controle, maar je kan wel het vrijkomen ervan beïnvloeden door de manier waarop je traint (zie ook klassiel conditioneren).

Dopamine is de bekendste neurotransmitter voor het motorisch geheugen. Dopamine heeft ook een invloed op het korte-termijngeheugen. Dat bleek ook bij een proef met kribbebijtende paarden die heel hoge dopamineniveaus hebben (zie verderop, endorfines): ze leerden in het begin veel sneller dan paarden met lagere dopamineniveaus, maar zodra er iets gewijzigd werd in de routine waren ze dat voordeel weer helemaal kwijt.
Dopamine wordt in grote hoeveelheden aangemaakt bij de verwachting van een beloning - meer nog dan bij het krijgen van de beloning zelf. Paarden die wéten dat ze iets aan het uitvoeren zijn waar ze een beloning voor zullen krijgen ondervinden dit ook (“Ohhh, ik kan dit! Kijk mij!”) en dit is ook waarom het aaneenschakelen van een reeks gedragingen naar een uiteindelijke beloning toe werkt (chaining). Dit verwachtingseffect verklaart ook het succes van het gebruiken van een bridge als aankondiging van de beloning bij clickertrainen.

Adrenaline (het meer wetenschappelijke woord is epinefrine) komt in grote hoeveelheden vrij bij angst en acute stress, maar ook bij kou, hitte, pijn én zware fysieke arbeid. Het verhoogt de alertheid en geeft meer energie.
Niet alleen in de hersenen wordt adrenaline op gang gebracht, ook het lichaam krijgt een cortisoldosis van de bijnieren zodat ook de glucose stijgt, de energieleverancier van het lichaam.
Hoe meer angst en stress - zoals bij de vluchtreactie van paarden -hoe meer adrenaline en hoe groter de effecten opbloeddruk en suikerspiegel, de hartslag gaat omhoog, de ademhaling versnelt. Bij mensen wordt het tijdsgevoel van tijd beïnvloed: gebeurtenissen lijken trager te verlopen waardoor iemand ‘sneller’ kan reageren. We kunnen veronderstellen dat dit bij paarden niet anders is. Adrenaline vernauwt ook de focus: minder belangrijke dingen - de auto die aankomt, de mens die voor het paard staat, het feit dat er muren rondom een stal zijn, de hulpen die je geeft - worden niet eens opgemerkt.
Na de adrenaline-rush komt de adrenaline-vermoeidheid, omdat het lichaam op korte termijn z'n energievoorraad heeft opgebruikt, sneller dan het alles opnieuw kan aanmaken.

Cortisol is het hormoon dat blijft stijgen bij niet-acute stress, zoals een voortdurende inspanning tijdens de training. Cortisol regelt het vrijkomen van suikers, proteinen en vetten zodat het paard meer energie heeft. Hoe meer cortisol je paard al in z’n lichaam heeft, hoe trager ook de adrenaline zal dalen bij een stress-stoot. Z’n prikkelbaarheid stijgt.
Bij langdurige inspanning houdt cortisol de suikerspiegel in het bloed op peil, desnoods door alle glucose weg te halen uit de rest van het lichaam ten voordele van hersenen en ruggengraat. Cortisol breekt daarvoor spieren en andere organen af, zet ze om naar aminozuren (waaronder melkzuren) en vandaar weer naar glucoses voor extra energie.
Cortisol verdwijnt slechts langzaam uit het lichaam.
Als de mentale of fysieke stress blijft duren, kan het lichaam de cortisol niet meer verwerken. Cortisol heeft dan letterlijk alles opgebrand: de burn-out. Hoofdpijn (ja, ook paarden hebben hoofdpijn), chronisch vermoeidheid, slaaptekort, verstoorde vertering en bloedsomloop, groeivertraging envroegtijdige veroudering en een verlaagd immuunsysteem zijn daar symptomen van.
Cortisol is een ware sluipmoordenaar voor leren. Het vrijkomen van cortisol bij chronische stress kan de werking van de hippocampus hinderen, en zelfs geheugenneurons vernietigen. Hoe langduriger de stress, hoe minder je paard leert. De geheugenschade is bovendien permanent: hersencellen vernieuwen zich zelden of nooit.

Serotonine doet je paard zich veilig en tevreden voelen. Komt je paard rustig maar ontspannen naar je toe om aan de training te beginnen: dankjewel serotonine. Te weinig serotonine maakt je paard depressief. Serotonine komt ook vrij bij langdurige maar niet-explosieve inspanning, zoals endurance.

Endorfines werken in de eerste plaats pijnonderdrukkend, maar zorgen ook voor een gevoel van geluk of euforie. Opium en heroïne werken op dezelfde neuroreceptoren in als endorfine.
Endorfines verklaren onder meer de werking van de praam. Endorfines zijn ook verantwoordelijk voor runner’s high: bij langdurige, zware fysieke inspanning komt er een punt waarop de dingen vanzelf lijken te gaan en zelfs fijn aanvoelen.

Ik hoop dat dat enige verwarring oplost.

Heel helder, inge. Bedankt.

Dr Robert Sapolski over het vrijkomen van dopamine tijdens een opdracht, dus vóór beloning:

http://www.barnmice.com/video/video/show?id=1773158%3AVideo%3A281253