Als ik even een stukje kennis mag bijdragen om het voor sommigen wat duidelijker te maken :
De hoef van het paard is te vergelijken met onze drie middelvingers of onze drie middelste tenen. Dus als je de mensenvoeten en paardehoeven wilt vergelijken:
De voorknie of hielbeen/spronggewricht van het paard is onze enkel.
Het pijpbeen van het paard (noemen we ook weleens onterecht het scheenbeen) = ons middenhandsbeentje (wij hebben er 5, nl. 5 tenen); het paard loopt op z'n 3e 'teen', de 2e en 4e beentjes ('tenen') zijn rudimentair aanwezig in de vorm van griffelbeentjes.
Het koot-, kroon- en hoefbeen van het paard is onze 3 vingerkootjes.
Samengevat: de hoef van het paard is te vergelijken met onze drie middelste tenen of vingers.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Piet schreef op zondag, 16 januari 2005, 9:21:


Ook dat ligt eraan. Als je paard veelvuldig over grindpaden/bouwpuin banjert dan hoef je echt niets meer te doen. Het probleem met beton of asfalt is dat het zo plat is als een pannekoek, en dat dieper gelegen structuren (steunsels) dan geen slijtage ondervinden. Tegen de tijd dat de steunsels zo lang zijn geworden dat ze de grond raken slijten ze dan niet alsnog af, omdat ze dan ombuigen. Na een tijdje zie je dan dat de zool en omgebogen steunsels samengroeien en er een verdikking op die plek ontstaat die voor het paard pijnlijk is. Die gaat dan de achterkant van de hoef ontlasten, waardoor... enzovoorts. Steunsels regelmatig controleren voorkomt een hoop narigheid. Daarbij is het wel zo dat het ene paard er van nature meer problemen mee heeft dan het andere. Bij Jack hoef ik er eigenlijk nauwelijks iets aan te doen, maar Harisha heeft enorm dikke steunsels die erg schuin staan en voortdurend de neiging hebben, om als ze eenmaal te lang zijn geworden, over de zool weg te groeien.

Groeten,
Frans

Havank schreef op zondag, 16 januari 2005, 10:51:


Is zoiets anatomisch gezien eigenlijk dan niet een 'band' in plaats van een 'pees'?

De tussenpees die jij bedoelt (correct me if I'm wrong) zit samen met de strekpees vast aan de voorkant van de hoef. Hij 'fixeert' de relatieve stand van het kootbeen ten opzichte van de hoef, inderdaad dus om te voorkomen dat de kogel te ver doorzakt.
Zet je de hielen echter lager, dan verandert er niets aan de stand van het kootbeen ten opzichte van de hoef, want ze bewegen samen als een eenheid mee in die nieuwe stand. De tussenpees komt pas 'in actie' wanneer het hootbeen wil doorbuiten *ten opzichte van* het hoefbeen, en aan die relatie is niets veranderd.


De meeste schade (volgens Dr. Rooney, professor in de equine biomechanics) aan pezen ontstaan door derde-orde trillingen in de pezen, maw wat er gebeurt als de pees min of meer slap hangt en ineens wordt aangespannen. Het is vergelijkbaar met een dun touwtje dat je wilt doortrekken: bouw je de kracht geleidelijk op dan is zo'n touwtje enorm sterk en kun je er een baksteen aan hangen, maar hou je die baksteen omhoog zodat het touwtje een beetje slap hangt en laat je daarna de baksteen vallen dan knapt het touwtje.

Vervolgens gaat hij in zijn boek in op oorzaken van de te lage rustspanning op pezen (die dus via bovenstaand verhaal peesblessures kan opleveren) en vermoeidheid is daar EEN van. Een verkeerde stand (vaak juist om de betreffende pees te ontzien) zorgt voor een te lage rustspanning waardoor, als de pees plotseling wordt aangespannen, die schadelijke trillingsgolven op de pees ontstaan.

In dit verhaal zouden juist hoge hielen schade kunnen opleveren omdat hierdoor de tussenpees een lagere rustspanning krijgt en de aantrekspanning met een schok plaatsvindt.

Voor de techneuten onder ons: Waar we het hier over hebben is dat plotselinge krachten voor een schokgolf zorgen (ongeveer zoals het aanslaan van de snaar van een gitaar (die ook niet gaat trillen als je hem geleidelijk heen en weer beweegt)). Die schokgolf plant zicht voort naar het bot en keert daar om (doe maar eens met een touw dat je aan de muur hebt vastgebonden) en interfereert met de heengaande golf. Op de pees ontstaan dan zogenaamde buiken en knopen (zie je natuurkundeboek), plekken met maximale en minimale amplitude, waarbij plaatselijk de krachten veel hoger worden dan op het gemiddelde geheel.

Met een beetje natuurkunde is op deze manier zelfs te voorspellen op welke plek precies de grootste trillingskrachten komen te staan en dit is inderdaad exact de plek waar peesblessures ontstaan.

Erg interessant boek, staat ook op de boekenlijst.

Groeten,
Frans

Havank schreef op zondag, 16 januari 2005, 11:20:


Het is voor mij heel veel duidelijker geworden. zodra ik gelegenheid zal ik een paar foto's maken van de hoeven evenals van de been standen. Tot zover bedankt en groeten.

Frans Veldman schreef op maandag, 17 januari 2005, 14:31:


Het is juist dat de tussenpees of interosseous anatomisch gezien een band is. In het engels is het een ligament, band dus. In Nederland spreken we meestal over pees. Oorspronkelijk was het een spier die naar band/pees is geevolueerd. Aan de onderkant zit deze pees samen met de strekpees vast aan het hoefbeen. Aan de bovenkant aan/in de botjes van voorknie of spronggewricht.

Te hoge hielen vergroten het risico van plotselinge trekspanningen die peesschade kunnen geven. Te lage hielen vertragen het afwikkelmoment en komen er grotere spanningen op de pezen te staan. In combinatie met vermoeidheid is het de tussenpees die vaak als eerste kapot gaat. Vaak scheurt de aanhechting aan de botten los. En dat geneest nooit meer naar de oorspronkelijke aanhechtingssterkte. De buigpezen zitten aan spieren vast en zijn daardoor wat meer beschermd.

Het is juist dat (te) hoge hielen schadelijker zijn dan te lage hielen. Veel, zo niet alles, waar te voor staat kun je beter vermijden.
In de drafpraktijk, waar extreem lage hielen geen uitzondering zijn is de blessure van de tussenpees geen onbekende.

Groet
Hans

Zojuist het boekwerk Natuurlijk Bekappen ontvangen. Nooit gedacht dat er zoveel zinnige informatie over hoeven te geven was. Een professioneel werkstuk.