Jan Straver-hoef schreef :


Hoi Jan, prachtig toch. Ik denk dat de groei zich aanpast aan de slijtage, dwz : Meer slijtage zorgt voor meer groei, bij een gezonde hoef tenminste. (Uitzonderingen altijd daargelaten he). Zolang als de straal de grond maar kan blijven raken.

Mijn paarden lopen nog altijd het beste wanneer ik een tijd veel buitenritten heb gemaakt over de harde weg. Er is ondertussen bij de paarden een "individuele" hoefvorm aan het ontstaan door het vele op de harde weg lopen (stappen, draven). Het mooie is dat er bij sommigen een heel klein "hakje" is ontstaan (eigenlijk is hakje nog teveel gezegd, het is meer een randje) aan de hielen en bij anderen blijven de hielen plat. Die met dat "hakje"is degeen die altijd wordt ingezet bij buitenritten een aantal dagen per week, en dat zijn soms wel ritten van 3 a 4 uur. Maar dat hakje blijft, ik zie het als haar natuurlijke vorm en ik haal daar niks vanaf behalve dan dat ik de steunsels korthou en regelmatig rondvijl.
Mijn paarden hebben ook een kleine betonnen uitloop en een inloopstal waar we ze voeren.


Ik kan hierop alleen maar het volgende antwoorden:
Tot voor kort werden mijn paarden gestrasserd, en het viel mij op dat ze allemaal dezelfde hoefvorm gesneden kregen.
Niks , helemaal niks ten nadele van Strasser hoor, maar ik zat er echt mee dat een paar van mijn paarden gevoelig bleven lopen in de 3 weken na het bekappen. Dat kon nooit goed zijn!

Totdat ik de tip kreeg de hoeven eens zelf hun vorm te laten 'kiezen' en nu, een paar maanden later, zie ik wat er dan gebeurt wanneer een paar wat hoger gaan staan (en dat is nog laag hoor, niks hoge hakken) en een paar blijven vanzelf Strasserplat staan. Ik doe daar eigenlijk niks meer aan, behalve bijhouden.

Ik ben dus afgestapt van de "eenheidsworst" en kijk nu naar de vorm van de hoef en zijn natuurlijke groei.
Mijn Arabier die heeft 2 jaar volledig plat gestaan en al die tijd niet optimaal gelopen, ze liep steeds korter op de beton en was niet zo voorwaarts als ik van haar gewend was.

Nu zij naar haar nieuwe vorm is gegaan heeft ze me een paar weken geleden volledig verrast door tijdens een buitenrit op de betonnen landweg spontaan in haar giga uitgestrekte draf over te gaan.
Toen wist ik dat het goed is nu.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.

Groet, Pien

Jan Straver-hoef schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 10:23:


Inderdaad. Vooral dat beton zou ik zelf nog graag willen hebben.


Ja, met een beetje geluk hoef je bijna niets meer te doen. Alleen de steunsels moet je bijhouden, want die slijten op een plat oppervlak verkeerd af.


Als het goed is gaat de hoefgroei automatisch mee omhoog. Als ik ineens minder op het toetsenbord zit te tikken maar straten ga aanleggen dan zullen mijn handen in eerste instantie te veel slijten, maar na een tijdje hoop ik toch echt op een gezonde portie eelt. De zool van een paard is evolutionair gezien eigenlijk huidweefsel en past zich op dezelfde manier aan.
Vraag maar eens aan Huertecilla (zit ook op de lijst dacht ik), die wonen tussen de bergen en ik denk dat hun paarden betonbodem een eitje zouden vinden in vergelijking met waarover ze nu rennen.


Beide is een goed teken.


Hier kan ik met een gerust hart "nonsens" op zeggen. Wat is het verschil tussen "kort" en "lang"? Niet zoveel dat het voor pezen wat uitmaakt. Daarbij zijn het vooral de spieren die standveranderingen opvangen: Verander je wat aan de stand dan zullen de spieren binnen zeer korte tijd zorgen dat de rustspanning (tonus) weer gelijk wordt aan wat ie daarvoor was.
Wat het al dan niet getrained zijn uitmaakt is me ook een raadsel: De lengte van de pezen is niet afhankelijk van de mate van training. Wel de spiertonus maar die blijft in beide gevallen (hoge hielen/lage hielen) even groot.

Hoe dan ook, de zool is maatgevend. Een stuk hoefwand dat buiten de zool uitsteekt is te lang (ook als dat bij de hielen zo is) en staat de zool parallel met de grond dan staat het hoefbeen (uitzonderingen daargelaten) ook horizontaal, zoals de natuur het heeft bedoeld.


Inderdaad. Mensen-voeten en paarden hoeven zijn in geen enkel opzicht te vergelijken, voornamelijk omdat paarden een ander gedeelte van hun benen gebruiken om op te lopen. Als je perse wilt vergelijken dan lopen paarden sowieso op vreselijk hoge hakken, want hun hak (spronggewricht) zit een enorm eind boven de grond, terwijl wij daar notabene op lopen.

Zolang de paarden het goed doen en niet gevoelig worden is er niets om je ongerust over te maken.

Groeten,
Frans

Frans Veldman schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 19:09:


Frans, als ik het dan goed begrijp is het zo dat wanneer slijtage en groei in evenwicht zijn en er dus geen bekapper aan te pas hoeft te komen je toch altijd nog de steunsels moet snijden? Dus dat in Nederland, waar alles plat is complete natuurlijke slijtage niet mogelijk is?

Piet

Havank schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 11:17:


Ik neem dat jouw dravers blootsvoets lopen. Welke ervaringen heb je daarmee en op welke bodems etc
Groet Jan

Spirit schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 12:28:

Zie je dan ook dat het hoefbeen zich als het ware wat naar boven terutrekt, waardoor vervolgens later meer holling is waar te nemen
................en een paar blijven vanzelf
Ik heb zeker heel veel aan je opgeschreven ervaringen en zal verder ontwikkelingen bij mijn paarden afwachten.
Groet Jan

Frans Veldman schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 19:09:

Wat let je, zwembad heb je al nu nog een terras van te glad beton.
Dat klopt, ze krullen een beetje. Dat hou ik in de gaten zodat ze niet in de zool drukken. De krul gaat steed naar buiten, komt zeker door het hoefmechanisme.
Leuke praktische vergelijkingen. Welliswaar denk ik dat natuursteen wel veel en veel harder is maar ook gladder, waardoor mogelijk minder slijtage.
Blijft dat beton verreweg beter is dan de zachte bodem van bijv. een potstal.


BEDANKT voor de reactie en de begrijpelijke uitleg.

HET BOEK ZIET er HOEVEGOED UIT. Een geweldig mooi stuk werk dat een heel mooi plek krijgt in onze boekenkast.

Groet Jan & Vladena

Frans Veldman schreef op zaterdag, 15 januari 2005, 19:09:


Niet alle pezen zijn een verbinding tussen bot en spier. De tussenpees is niet verbonden aan een spier. Hij verbindt de voorknie ( het spronggewricht achter) met de ondervoet vanaf de kogel. En dient om er voor te zorgen dat de kogel niet te ver doorzakt. Te lage hielen in combinatie met spiervermoeidheid en zware belasting kunnen desastreus zijn voor deze pees. Het is deze pees die als de belasting de sterkte en rek te boven gaat meestal geblesseerd raakt.
Groet
Hans

Jan Straver-hoef schreef op zondag, 16 januari 2005, 10:06:


Mijn ervaring is nu ongeveer 1 jaar. Daarbij ga ik er van uit dat je niet geinteresseerd bent in de combinatie blootsvoets met prestaties in de wedstrijd. Dat is niet op 1 A4tje te vertellen.
Ik rijd mijn paarden gemiddeld 12 km, 5 dagen per week. Over redelijk harde zandpaden, over zachte bospaden en soms een stuk over met gemalen puin verharde wegen.
Mijn paarden hebben gezonde hoeven met goede standen. Zie de foto.

De slijtage is bij bovenvermelde training zodanig dat ik niets hoef te bekappen. Zelfs aan de steunsels hoef ik niets te doen. Die slijten door het zand af. Een mustangroll ontstaat niet. Ik heb die wel zien ontstaan bij enkele paarden van me die uitsluitend in de wei staan, maar de paarden die ik train houden scherpe randen. En zolang het niet brokkelt doe ik er niets aan. In de hiel is de hoefrand iets hoger dan de zool. Maar dit laat ik zo. Het geeft wat meer grip. En dat is mooi meegenomen bij drafsnelheden die soms de 50 km per uur overschrijden.
Strasser beweert dat de hoek van de voorhoeven ongeveer 45 graden hoort te zijn. Bij mijn paarden heeft zich een hoek ontwikkeld van 52 graden. Volgens Strasser zijn ze dus te steil. Er zijn voor mij 3 mogelijkheden: a) Strasser heeft geen gelijk, b) mijn paarden zijn uitzonderingen of c) die stand ontstaat doordat ik mijn dravers vnl train in draf voor een kar. Kar met man wegen samen 150-200 kg( beetje afhankelijk welke kar ik gebruik). Misschien heeft het te trekken gewicht er iets mee te maken.
Groet
Hans

Als ik even een stukje kennis mag bijdragen om het voor sommigen wat duidelijker te maken :
De hoef van het paard is te vergelijken met onze drie middelvingers of onze drie middelste tenen. Dus als je de mensenvoeten en paardehoeven wilt vergelijken:
De voorknie of hielbeen/spronggewricht van het paard is onze enkel.
Het pijpbeen van het paard (noemen we ook weleens onterecht het scheenbeen) = ons middenhandsbeentje (wij hebben er 5, nl. 5 tenen); het paard loopt op z'n 3e 'teen', de 2e en 4e beentjes ('tenen') zijn rudimentair aanwezig in de vorm van griffelbeentjes.
Het koot-, kroon- en hoefbeen van het paard is onze 3 vingerkootjes.
Samengevat: de hoef van het paard is te vergelijken met onze drie middelste tenen of vingers.

groetjes, Petra
www.jovarna.tk

Piet schreef op zondag, 16 januari 2005, 9:21:


Ook dat ligt eraan. Als je paard veelvuldig over grindpaden/bouwpuin banjert dan hoef je echt niets meer te doen. Het probleem met beton of asfalt is dat het zo plat is als een pannekoek, en dat dieper gelegen structuren (steunsels) dan geen slijtage ondervinden. Tegen de tijd dat de steunsels zo lang zijn geworden dat ze de grond raken slijten ze dan niet alsnog af, omdat ze dan ombuigen. Na een tijdje zie je dan dat de zool en omgebogen steunsels samengroeien en er een verdikking op die plek ontstaat die voor het paard pijnlijk is. Die gaat dan de achterkant van de hoef ontlasten, waardoor... enzovoorts. Steunsels regelmatig controleren voorkomt een hoop narigheid. Daarbij is het wel zo dat het ene paard er van nature meer problemen mee heeft dan het andere. Bij Jack hoef ik er eigenlijk nauwelijks iets aan te doen, maar Harisha heeft enorm dikke steunsels die erg schuin staan en voortdurend de neiging hebben, om als ze eenmaal te lang zijn geworden, over de zool weg te groeien.

Groeten,
Frans

Havank schreef op zondag, 16 januari 2005, 10:51:


Is zoiets anatomisch gezien eigenlijk dan niet een 'band' in plaats van een 'pees'?

De tussenpees die jij bedoelt (correct me if I'm wrong) zit samen met de strekpees vast aan de voorkant van de hoef. Hij 'fixeert' de relatieve stand van het kootbeen ten opzichte van de hoef, inderdaad dus om te voorkomen dat de kogel te ver doorzakt.
Zet je de hielen echter lager, dan verandert er niets aan de stand van het kootbeen ten opzichte van de hoef, want ze bewegen samen als een eenheid mee in die nieuwe stand. De tussenpees komt pas 'in actie' wanneer het hootbeen wil doorbuiten *ten opzichte van* het hoefbeen, en aan die relatie is niets veranderd.


De meeste schade (volgens Dr. Rooney, professor in de equine biomechanics) aan pezen ontstaan door derde-orde trillingen in de pezen, maw wat er gebeurt als de pees min of meer slap hangt en ineens wordt aangespannen. Het is vergelijkbaar met een dun touwtje dat je wilt doortrekken: bouw je de kracht geleidelijk op dan is zo'n touwtje enorm sterk en kun je er een baksteen aan hangen, maar hou je die baksteen omhoog zodat het touwtje een beetje slap hangt en laat je daarna de baksteen vallen dan knapt het touwtje.

Vervolgens gaat hij in zijn boek in op oorzaken van de te lage rustspanning op pezen (die dus via bovenstaand verhaal peesblessures kan opleveren) en vermoeidheid is daar EEN van. Een verkeerde stand (vaak juist om de betreffende pees te ontzien) zorgt voor een te lage rustspanning waardoor, als de pees plotseling wordt aangespannen, die schadelijke trillingsgolven op de pees ontstaan.

In dit verhaal zouden juist hoge hielen schade kunnen opleveren omdat hierdoor de tussenpees een lagere rustspanning krijgt en de aantrekspanning met een schok plaatsvindt.

Voor de techneuten onder ons: Waar we het hier over hebben is dat plotselinge krachten voor een schokgolf zorgen (ongeveer zoals het aanslaan van de snaar van een gitaar (die ook niet gaat trillen als je hem geleidelijk heen en weer beweegt)). Die schokgolf plant zicht voort naar het bot en keert daar om (doe maar eens met een touw dat je aan de muur hebt vastgebonden) en interfereert met de heengaande golf. Op de pees ontstaan dan zogenaamde buiken en knopen (zie je natuurkundeboek), plekken met maximale en minimale amplitude, waarbij plaatselijk de krachten veel hoger worden dan op het gemiddelde geheel.

Met een beetje natuurkunde is op deze manier zelfs te voorspellen op welke plek precies de grootste trillingskrachten komen te staan en dit is inderdaad exact de plek waar peesblessures ontstaan.

Erg interessant boek, staat ook op de boekenlijst.

Groeten,
Frans

Havank schreef op zondag, 16 januari 2005, 11:20:


Het is voor mij heel veel duidelijker geworden. zodra ik gelegenheid zal ik een paar foto's maken van de hoeven evenals van de been standen. Tot zover bedankt en groeten.

Frans Veldman schreef op maandag, 17 januari 2005, 14:31:


Het is juist dat de tussenpees of interosseous anatomisch gezien een band is. In het engels is het een ligament, band dus. In Nederland spreken we meestal over pees. Oorspronkelijk was het een spier die naar band/pees is geevolueerd. Aan de onderkant zit deze pees samen met de strekpees vast aan het hoefbeen. Aan de bovenkant aan/in de botjes van voorknie of spronggewricht.

Te hoge hielen vergroten het risico van plotselinge trekspanningen die peesschade kunnen geven. Te lage hielen vertragen het afwikkelmoment en komen er grotere spanningen op de pezen te staan. In combinatie met vermoeidheid is het de tussenpees die vaak als eerste kapot gaat. Vaak scheurt de aanhechting aan de botten los. En dat geneest nooit meer naar de oorspronkelijke aanhechtingssterkte. De buigpezen zitten aan spieren vast en zijn daardoor wat meer beschermd.

Het is juist dat (te) hoge hielen schadelijker zijn dan te lage hielen. Veel, zo niet alles, waar te voor staat kun je beter vermijden.
In de drafpraktijk, waar extreem lage hielen geen uitzondering zijn is de blessure van de tussenpees geen onbekende.

Groet
Hans

Zojuist het boekwerk Natuurlijk Bekappen ontvangen. Nooit gedacht dat er zoveel zinnige informatie over hoeven te geven was. Een professioneel werkstuk.