Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Ik ga tot zekere hoogte mee met mijn paard, zodra ik merk dat het iets wil (geven ze heel subtiel aan) probeer ik aan die wensen te voldoen. Mijn nieuwe jaarling was dit niet gewend en gaf het in het begin niet aan. Nu wel, maar hij blijft luisteren, net als de andere twee.
Ik heb hier eigenlijk alleen maar goede ervaringen mee.
Immers: de leider in een kudde geeft toch ook niet constant aan wat er moet gebeuren? Slechts als dit echt nodig is zal dat gebeuren. Zo ook bij ons. Al is het idee van "nodig"natuurlijk wel iets naar menselijke ideen verplaatst.

Michiel schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 22:54:


Ik snap hem helemaal, dan is het feit dat ik op een paardje zit dat gezellig met de loslopende paarden stoeit, racet en speelt, meer wat je bedoelt.
Ik zie de charme en de gezelligheid er van in. Daarbij heb ik het gevoel dat het iets dieper gaat dan het paard laten doen wat hij/zij wil.

Kijk naar het voorbeeld van Karen, zij heeft waarschijnlijk die akker ook gezien en daar in haar hoofd ook haar fantasien op los gelaten.
Ik denk dus dat het het gemengde gevoel is van wat jij als ruiter wil en wat het paard wil. Jij wil ook die bergen beklimmen! Ik vraag me af of, wanneer jij er compleet geen interesse in hebt, het paard dat wel heeft.

Kun je me daar antwoord op geven?

Michiel schreef op vrijdag, 7 januari 2005, 23:15:


Michiel, even een vraag : Wat doe jij wanneer je paard vindt dat zij naar huis wil en jij niet, of wat wanneer jij toch echt 'draven' in je gedachten had maar zij niet.
Oké, ik realiseer mij dat dit voornamelijk van toepassing zal zijn op de "overgangsfase", maar toch ; het intrigeert mij enorm.
Waarschijnlijk ben je in een later stadium zo 'een' met je paard dat de twee zielen een gedachte zijn, maar in het begin komt het een beetje op me over als de anti-autoritaire opvoeding van de jaren '70. (Overigens niet verkeerd bedoeld, dat moge duidelijk zijn).

Ik voel ook de directe verbondenheid met mijn paard terwijl ik mij er tevens van bewust ben dat ik denk in termen van 'leiderschap', hoe subtiel dat gegeven inmiddels door de jaren heen dan ook geworden is.
Omdat ik het op het moment te druk heb om op mijn gemak alle - overigens prachtige- verhalen te lezen vraag ik je het maar even via dit forum.

Groet, Pien
....met het paard als spiegel....

Ik denk dat dit "principe" is "uitgevonden" voor mensen die er geen idee van hebben dat het paard ook wel eens een keertje zin zou kunnen hebben eventueel en zo om zelf iets te ondernemen.

Kon dat mooi merken bij de NH show op het paardengebeuren in Nieuwegein; sommige mensen in het publiek hoorde je zeggen; oh maar dat kan ik ook met mijn paard, maar er waren er ook velen bij die met stomme verbazing stonden te kijken wat die meiden met hun paardjes deden; nee dat zouden zij nooit kunnen met hun eigen paard. Voor dit soort mensen is dus (denk ik) dat "going with your horse" "uitgevonden".

Wij hier allemaal op dit forum weten wel dat je paard zelf ook dingen aan kan geven, we luisteren er allemaal naar, de een wat meer dan de ander misschien, maar we weten het en houden er rekening mee.

Ik geef (zoals velen weten) mijn pony ook af en toe te veel vrijheid hoor; soms mag ze zelf haar route bepalen als we gaan wandelen en mag ze draven als ze wil en zo, maar eten wanneer ze wil mag ze dus weer niet (probeert ze wel hoor je kunt niet weten), want dan gaan we van struik naar struik.
En parelli-ers kennen ook de passenger-game en daarmee laten ze zich ook "verplaatsen" daarheen waar het paard wil.

Groeten,
Ingrid

Hoi leuk te horen hoe jullie de zelfde thema's herkennen :)


Het ligt eraan hoe zwaar het weegt voor me, ik ga naar huis en blijf in stap of galop, als mijn paard dat aangeeft, dit bij voorkeur. Is het toch wel belangrijk voor me, dan gaat het paard met mij mee. Dan wordt ik na de lichtste verzoeken erg autoritair als dan moet. :)


Waar die aa-opvoeding in de fout ging, was het omgaan met je kinderen vanuit vaste principes van vrijheid. Dogmatiek dus. In plaats van omgaan met je kinderen vanuit je eigen steeds wisselende gevoel voor vrijheid en grenzen. Heel belangrijk dus, nu ook met je paard, dat je, je eigen gevoel voor vrijheid en grenzen kunt naleven en opeisen. Daarom ziet "going with your horse" er ook telkens anders uit, elke dag is anders, elke ruiter doet het anders en met elk paard is het weer anders. Gelukkig heb ik een sterk besef voor mijn eigen grenzen, wat ook heel ruim is. Iemand die vaak over zijn eigen grens heen gaat (bij zijn kinderen bv) die zal dat misschien ook bij zijn paard zo doen, of juist niet en het paard in alles willen controleren. Ik weet wel, dat ook al probeer ik zo veel als mogelijk is met mijn paard mee te gaan, er zoveel grenzen opduiken dat ik nog niet eens tot 50/50 wisselend leiderschap kom. Mijn paard zal nog altijd meer mij moeten volgen dan andersom, ook al kan ik rijden op de Veluwe.


Ja we leven in een paarden cultuur die maar denkt aan 1 ding: "hoe kan het paard doen wat ik wil". En op zijn best gebruiken we daarvoor zachtheid en gevoel. Het is mijn ervaring dat paarden dit storend vinden en ze kunnen niet anders dan voldoen aan de wensen van de ruiter, het is immers hun aard om mee te gaan met de anderen in de wei of met de ruiter. In de wei is er echter wisselend meegaan met. En sinds ik zo met mijn paard en hond omga, gaan ze veel vloeiender met mij mee. Het wandelen (rijden doen we nog amper met onze jonge paarden) is voor mij veel leuker geworden er is veel meer gesprek tussen ons. Logisch ... de monoloog is dialoog geworden, sinds ik hun keuzes respecteer en waarin ze ook nee mogen zeggen.


Dat denk ik ook, dat wordt uitgewisseld, en je paard onthoud het ook nog eens, de volgende keer verwacht het dat je dezelfde dingen nog steeds leuk vind. In de dialoog wordt het dan wel duidelijk dat dit soort dingen telkens anders is. "Going with your horse" is geen dogmatiek, waarbij elke keer de zelfde reactie verwacht wordt op hetzelfde verzoek. Verzoeken zijn echt vrij van 2 kanten, het is een gesprek, van wat zullen we doen, ik wil dit en ga je daar in mee?

Michiel

Maaike Remmerswaal schreef op zaterdag, 8 januari 2005, 23:09:


Ik ben niet Michiel, maar wil toch graag antwoord geven.....
Nee, ik denk niet dat je weer moet denken richting het 'superieure' brein van de 2 bener (sorry dat ik het zo negatief op typ). Dat is het hem nu juist....het paard zelf laten nadenken en initiatief laten nemen. Wat niet wegneemt dat als je samen helemaal de 'klik' hebt je dan waarschijnlijk ook veel de zelfde dingen leuk vind.....

Saskia

Ingrid den Ouden schreef op zondag, 9 januari 2005, 10:22:


Hoi Ingrid

Ja in dat eten geef ik ze ook geen vrijheid, ze mogen alleen grazen met mijn toestemming. En die geef ik soms als beloning, soms om kalmte te bevorderen. Ik probeer zoveel als mogelijk is drammerigheid te voorkomen. Wel heb ik gemerkt dat, bij het meegaan met mijn paard, dit voor hen zo natuurlijk aanvoelt, dat de graasreflex ook sterker aanwezig is. Ik doe mijn best hierin en met Ulla is het nog steeds lastig soms.

Meegaan met de keuzes van je paard is meer geschikt voor buitenritten en minder geschikt voor in de bak rijden. Anky van Grunsven wandelt elke dag met haar paard en laat het daarbij ook grazen. Ook als ze ergens op locatie is voor een wedstrijd. Ze zegt dit nodig te hebben voor de band met haar paard. Als een paard een taak krijgt waarbij de ruiter alles moet bepalen om die taak goed te kunnen volbrengen, dan is die afwisseling met buitenritten waarbij het paard meer vrijheid heeft zijn eigen pad te bepalen, erg belangrijk om tot de hoogste prestaties te komen. Ik heb gemerkt dat echt gewillig en vloeiend samen bewegen flink aan kwaliteit toeneemt daardoor. De kwaliteit van gehoorzaam reageren neemt toe, ook als er momenten zijn waarop de rijder 100 % wil leiden. En veel paarden worden verondersteld dit altijd te doen. Russ Burns die al meer dan drie jaren ook heel ver gaat in het mee gaan met zijn paard, schrijft in de yahoo egroup, horsemaninside. Wie een samenvatting van zijn brieven wil hebben, op het punt van "going with your horse" mag me mailen dan stuur ik het op. michielslegten@home.nl

Ik weet niet hoe de passenger game gaat, het zal raakvlakken hebben.

Michiel

Anky van

Ja, Anky zegt ook dat ze niet buitenrijd omdat elke boom hetzelfde is
Beetje vreemde opmerking als je altijd in een bak rijdt haha.

Sorry voor deze nietstoevoegende post

Groetjes Karin