Danielle Zontrop schreef op dinsdag 29 december 2009, 7:48:


Hee Trudy, ik wil ook de foto's zien, en ik ben zeer slecht met computers, weet niet eens hoe hyves werkt.
Ongelofelijk dat dat soort stallen nog bestaan, jij hebt er eentje gered in ieder geval. Denk ook dat dit heel goed voor jouzelf is om het verdriet te verwerken en ondertussen je te ontfermen over zo'n dier. Groetjes Ingrid

Trudy schreef op zaterdag 26 december 2009, 1:16:


Hallo Trudy,

Ik viel bijna van mijn stoel toen je verkondigde nooit meer een paard te nemen en daarna aankondigde een paard mee naar huis genomen te hebben! :)

Ik begrijp je heel goed - na Indy viel ik in een enorm gat, ze speelde zo'n grote rol in mijn leven, toen dat wegviel, wist ik niet waar ik het moest zoeken. Ik zit een beetje tegen het feit aan te hikken of je de juiste keus gemaakt hebt, hopelijk is dit paard gezond en moet je niet nog een keer hetzelfde meemaken. Ik weet wat het is, zoveel zorgen. Maar misschien maakt het je niet uit, of het paard gezond is en heb je de kracht. Het is immers je EIGEN keus, ieder mens voelt anders, zit anders in elkaar.

Ik had die kracht niet meer aan een ziek paard of een zwaar verwaarloosd paard te beginnen, na bijna 12 jaar elke dag zorgen, hopen dat een behandeling aanslaat, mijn lieve schat een paar keer bijna verloren en dan aan een rottige koliek te moeten verliezen. Ik was kapot, aan het eind, de onmacht niets te kunnen doen, die kleine momenten van hoop.....

Daarom mijn keus voor Lily en Kim, wel met wat mankementen, maar eenvoudig op te lossen en beiden nu kerngezond. Mochten ze ziek worden, natuurlijk blijven ze, geen vraag. Maar op voorhand weer met een ziek paard beginnen, dat KON ik eenvoudig niet. Ik trek het me te erg aan, ik leefde de laatste jaren alleen nog voor Indy, alles draaide om haar.

Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel. Ik bewonder je moed, ik hoop dat je veel vreugde mag hebben aan je nieuwe paard!

Monique