Michiel schreef op zondag 15 februari 2009, 22:19:
> Dat ben ik met je eens! En dat kan ook zonder er weer een
> strijd van te maken. Bij de poort blijven vragen, is zonder
> meer strijd. Het stoeien met een hond, bijvoorbeeld geeft een
> zeggen. Dat zou wat moois worden, de dictatuur opnieuw
> ingevoerd in een oranje jasje. Wordt vervolgd
>
> Groet, Michiel
Hoi Michiel,
Wat een verhaal met Luna... Dapper dat je je problemen hier durft delen, maar ik had niet anders van je verwacht.
Ik denk niet dat ik van op afstand veel kan helpen, zie het immers niet echt gebeuren. Maar door het hele verhaal hier te lezen vorm ik wel een (al dan niet juist) beeld. En ik kan me vinden in Pien's analyse, maar iets anders dat ik meen te zien is dit: je doet alles heel erg beredeneerd. Het aantal stops tellen, vooruitgang/achteruitgang bijhouden, plannen maken, analyseren wat je kan veranderen, enz. Op zich natuurlijk heel goed, maar met je hersenen alleen kom je er niet. Ik haal er maar een
Parelli-isme bij:
'A horse doesn't care how much you know until she knows how much you care'.
Dat is echt erg belangrijk. Ik neig zelf ook naar die fout om dat te vergeten, vandaar dat ik het zeg. Ook teveel nadenken en plannen, maar als ik gewoon mijn zin doe (Hup, op de trailer en we gaan eens rijden in de manege), en ik (omdat ik mezelf egoistisch vond) Lolita dan extra bedank, haar vertel hoe lief en braaf ze is, mijn superpaard, en ook nog de mooiste van de hele wereld, dan merk ik dat zij meer bij mij wil zijn en dat ze gewoon vanalles doet voor mij, ook als ik het eigenlijk allemaal niet zo correct vraag zelfs.
In het
Parelliprogramma komt er voor het bekende rijtje Respect - Impulsion - Flexion eerst nog deze: Rapport. Vriendjes zijn dus, een band hebben, nog voor je ook maar iets vraagt.
En uiteraard heb ik nog wel een advies, namelijk het advies dat ik aan iedereen geef die mij om advies vraagt: 'Doe
Parelli!' En dat breng ik hier nu een beetje al lachend, maar juist voor jou zou het goed kunnen zijn. Als de inschattingen van andere forumleden tot nu toe kloppen is het niet enkel met Luna, maar ook met andere paarden een probleem (geweest). Misschien ben je niet van nature een paardenmens. Misschien ben je wel een mensen-mens, of een hondenmens, daar niet van. Ik weet nog toen ik Eddy (Druppel) voor het eerst zag in Damme, hoe hij met zijn honden was, maar nog meer hoe hij instant aandacht en respect kreeg van een hond die niet van hem was, waarover een voorbijgangster hem advies vroeg. Ik zag een hondenmens aan het werk, en die vreemde hond wist dat binnen de seconde dat hij Eddy zag ook. Hetzelfde heb ik met Pat
Parelli al vaak gezien. Iemand geeft hem in een demo een (voor hem wildvreemd) 'probleem'paard, en ogenblikkelijk zie je dat paard veranderen, zie je dat hij Pat meteen wil volgen, kalmeert, enzovoort. Gewoon door de manier waarop Pat staat, waar zijn aandacht is, hoe hij het leidtouw (niet) vasthoudt, denkt dat paard meteen 'die man volg ik, dat is degene tussen die duizend andere mensen hier die ik kan vertrouwen'.
Als er één manier is die ik ken om van een niet-paardenmens toch nog een halfweg paardenmens te maken dan is het volgens mij het
Parelliprogramma (het werkt bij mij toch al redelijk). Dat traint je immers in de juiste handelingen, reacties, plaats tov. paard, enzovoort. Traint je om paarden te lezen. Jij hebt je tot nu toe vooral bezig gehouden met trainen van je jonge paard, maar misschien moet je ook jezelf nog meer gaan trainen. 'Teaching people to teach horses' dat is
Parelli. In de eerste drie levels is het de mens die bijleert. Het paard leert niks wat ie uit zichzelf al niet zou kunnen. Op dat niveau zit ik zelf ook nog, en ik durf het gerust toegeven.
Nu is het toch nog een heel verhaal geworden, voor iemand die eigenlijk zei dat er van op afstand niet veel advies te geven is
Hartelijke groeten,
Nathalie
Warboel
