Wil schreef op maandag 20 oktober 2008, 0:16:
> Leuke anekdote: 2 toch wel ervaren ruiters, m'n vriendin en ik.
> Chaser en haar painthorse JJ, die bij ons geboren is. Dus ook
> een beetje 'eigen' paard. We rijden een pad door de maisvelden.
> te gaan lopen proesten en snuiven... de mais was allang
> afgehaald maar hun vonden het nodig om er met elkaar over te
> praten. Denk dat ze zo ook 'trauma'tjes' verwerken
)
>
Wow! Wat een verhaal! Dat proesten en snuiven, dat herken ik, dat heb ik gisteren zeker een half uur gehoord. Ik vind het wel aandoenlijk, zo'n groot dier en dan alles spannend vinden. Eigenlijk ook wel triest, want wat is zijn wereld klein geweest. Ik zie mij nog niet langs de snelweg lopen, maar je wilt niet weten wat een malloten er hier in Kootwijkerbroek wonen. Ze crossen op motoren en rijden als gekken over die boerenlandweggetjes. In het begin sprong Jeen 3 meter de lucht in voor een wit plastic tuinstoeltje (op die pensionstal). Nu loopt hij langs een vrachtwagen, passeert een crossmotor (ff ruiken aan het zadel), staat bij het hek te kijken hoe een grote graafmachine een vijver aan het dempen is (ja, ja ... daar komt mijn winterwei, tjonge interessant zeg). In de bak komt af en toe één van onze 5 katten eens kijken wat we aan het doen zijn of de hond komt eens aan een paardendrol ruiken (Beagle, die is gek op poep en sporen en heeft gevaar pas in de gaten als het bijna te laat is, dus loopt gewoon onder de paarden door). Een paar maanden geleden schrok hij nog van overvliegende vogels en ging er als een wilde van door.
Inderdaad, hoe rustiger ik ben hoe rustiger Jeen is én blijft. In de pensionstal vond ik het eng om buiten in de bak te rijden en bleef het liefst binnen in de binnenmanege. Al die ritselende bomen, vogels en andere paarden ... brrrr ... heb toen zo'n veiligheidsjasje gekocht en ben gewoon heel rustig met hem gaan stappen in de buitenbak. Vervolgens heb ik dat jasje nooit meer aangehad. Soms heb je als mens behoefte aan schijnveiligheid en is iets heel simpels nu net dat wat maakt dat je het wel doet. Nu rijd ik zonder bit, zonder zweep, gewoon over ook voor mij vreemd terrein. Ik weet dat als hij er toch vandoor zou schieten ik eraf kan vallen (kan in de bak ook) of ik blijf zitten en als ik hem dan maar niet probeer bij me te houden, staat hij ook weer snel stil (zo'n 400 meter), dus wat er ook gebeurd, ik geef hem de ruimte, blijf zelf rustig zitten en heb er alle vertrouwen in dat mijn vriend mij weer veilig thuis krijgt. Hij vindt het allemaal spannend, maar is niet bang, alleen onwennig .. Ik weet zeker dat hij de volgende keer (en dat is weer heel snel) over het terrein loopt alsof hij er al jaren loopt .. dat doet hij met alles. De ene dag vindt hij iets super spannend, de volgende dag is datzelfde doodgewoon. Slim dier, hè?