Aafke schreef op dinsdag 8 juli 2008, 17:42:


Tja, en vrijheid betekent eerst opsluiten. Bjork liet zich in het natuurterrein al niet meer pakken. Ook al staat ze op een klein stukje, ze zal heel snel de link leggen, pakken is opsluiten. En dus zal ze ervan tussen gaan. Er gaan zoveel stappen aan het vrijlaten vooraf.

Ik zou echt niet weten hoe je dit op moet lossen. Ik denk dat wat je ook doet op dit moment, dat Bjork alles als dwang ziet.
Ik kan me iets dergelijks van Froukje ook nog herinneren. De eerste keer clean-trax behandelen, hadden we haar in de bak aan de trailer vastgezet. Daarna konden we met haar aan de hand niet meer bij de trailer in de buurt komen, dan begon ze als een gek te bokken.
Als een paard iets écht niet wil, heb je weinig in te brengen ben ik bang. Je kan dan alleen nog dwingen en dwang is weer verlies van vertrouwen,

Zo moeilijk...

Sterkte, Es!

Els.

Aafke schreef op dinsdag 8 juli 2008, 17:42:


Kan werken, ik hoop het!, als de beloning "vrijheid" een voldoende grote motivater is.


Hoe weet jij dat?
Kan best zijn dat Bret (of was het Bjork?) esther met het "slechte voedsel" associeert, niet alleen voedsel met "slechte smaak", maar dus ook esther = voedsel met slechte smaak.
Kan daarom best gebeuren dat àls iemand anders met diezelfde wortel aankomt, bret het wél accepteert, omdat die neg associatie er nog niet is

Alleen esther kan het best weten wat bret motiveert om iets (en wat dan?) te doen.

Ik kan me voorstellen dat ze momenteel nergens veel trek in heeft; dat vrijheid, ander voedsel, door iemand anders verstrekt, enz, niet helpt.
Misschien alleen rust ...?

O Esther,

Wat een rotsituatie.
Ik ken hem. Helaas vanuit alle hoeken.

Van het blij zijn door middel van dwangvoeding (erg vervelend om te doen) een echt dood- en doodziek dier weer helemaal gezond te hebben gekregen, tot
Spijt hebben als haren op mijn hoofd van die laatste prikken en pillen die ze absoluut niet wilde en die uiteindelijk toch niet meer uit bleken te maken, tot
Bewust niets doen vanwege een o zo gevoelig dier en een toch niet te stoppen aandoening en zooo blij zijn dat we genoegen namen met een korter maar stressloos en onbezorgd samenzijn.

Een ding weet ik wel, ik heb nog nooit spijt gehad van dingen die ik (bewust) achterwege gelaten heb, wel van dingen die we wél gedaan hebben.

En steeds moet je maar weer de keuze maken en hopen dat je het goed doet....
En nu staan jullie voor dit vreselijk lastige probleem.

Een belangrijke vraag is hoelang verlengd de pergolide haar leven? (staat vast al ergens, maar ik kan 't ff niet vinden)

Ik kan me namelijk best vinden in tijdelijke dwangmethoden en ff niet zeuren aanpak, als het op een langere termijn daadwerkelijk resultaat op gaat leveren.
Maar is het een kwestie van slechts een korte verlenging, dan vraag ik me in dit geval ernstig af of het het waard is het gevecht aan te gaan ondanks dat de pillen nu wel helpen.
Soms maken zachte heelmeesters stinkende wonden, maar soms richten harde heelmeesters alleen maar meer schade en pijn aan, aan een wond die toch niet meer helen wil.

Haar verzet is dermate groot... en wat je daar ook van wilt maken, eigen inzicht in haar situatie, afkeer van de medicatie of gewoon eigenwijzigheid, het is er wel en het maakt de kwaliteit van leven op dit moment een stuk minder.

Sterkte!

Aafke schreef op dinsdag 8 juli 2008, 17:42:


Goed gezien, of je daarin zo ver moet gaan haar in een stal op te sluiten, vraag ik me af. Esther heeft een paddock. Geen gras en daarna een afgebakend stuk wei is misschien het toverwoord, je moet haar 'savonds wel weer in de paddock krijgen dan he.
Piet

hoof issues are man made; not genetic

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 16:22:


Iemand mailde me dat deze tips van mij al aangehaald werden, en ik beter het hele topic eerst had gelezen
Heb ik nu dus gedaan, en idd, ik kan op het eerste idee niets meer toevoegen Es! Voedsel wilt ze dus echt niet! Tja, dan ook niet van een ander natuurlijk...
Begrijp ik het goed dat je nog twijfelt of je bjork zou laten inslapen met alle pijn in je hart er bij of zoek je nog naar andere oplossingen?
Pff moeilijk hoor!
Kan je nog wat meer vertellen over die medicatie?
Hoevaak moet die gegeven worden? Paar keer per dag, gedurende enkele dagen; of heel haar leven, elke dag; of slechts één keer, of ... ?
Het spijt me dat ik je niet kan helpen Es;
samen met andere tips komen we der misschien wel?

Piet schreef op dinsdag 8 juli 2008, 15:47:


Maar hoe kan dat nou? Jij en Conrad zeggen dat je een paard kunt leren ín een injectiespuit te lopen. Dan kun je Björk toch zó helpen?
Tis dan alleen maar een pilletje wat je haar hoeft leren nemen.
Jij zegt altijd dat je ze het leert het zelf te wíllen. Mooie testcase zou ik zeggen

Groet, Pien

marjolijn schreef op dinsdag 8 juli 2008, 18:25:

D>

Er is eigenlijk niet bekend hoe lang je het leven verlengt, Cushing betreft eigenlijk meestal oude paarden. Er zijn maar heel weinig jonge paarden met Cushing en Pergolide wordt nog niet zo heel lang ingezet als middel. ( Een paar jaar meen ik)
Ze loopt wel weer achter ons aan inmiddels, maar met een halster hoef je nog niet aan te komen. Het lukt uiteindelijk wel hoor door veel te kriebelen etc maar het is nog een omslachtige manier van pakken. De stressnek wordt dan echt keihard en ontspanning is ver te zoeken. Ik weet dat ik dat echt niet wil voor haar. Dit zijn basisdingen waar ze zich veilig bij moet voelen, die basisdingen zijn een primair recht voor haar, het zou egoistisch zijn haar dat af te pakken. Toen ze hier net kwam was het ook zo'n aparte en het heeft lang geduurd voor ze haar vertrouwen durfde te geven, ( ze dacht vast dat we ook hele stukken uit haar oren zouden knippen) toen dat er eenmaal was vertrouwde zo ook blindelings op je. Dat willen we terug, ik denk dat dat het allerbelangrijkste is wat we haar kunnen geven, de basisveiligheid. Het is geen eigenwijzigheid, het is echt stress, ze doet echt haar best wel maar ze gruwelt gewoon nu van alles wat eten is. IJslanders die niet van eten houden is bizar. Zij was altijd al een slechte eter, ook weinig gras en hooi. Nu staat ze ook echt steeds op de uitkijk en let op alles, wiebelt weer en ligt weer veel. Het is geen makkelijke keuze.
We nemen de tijd en als ze weer op de rails staat heben wij genoeg tijd gehad om een stappenplan te bedenken of de keuze te maken het zij zo.

Esther schreef op dinsdag 8 juli 2008, 16:51:


Naja, Es, helemaal niet eten en drinken zal ze ook weer niet doen, want ze leeft nog steeds. Klinkt stom, maar als ze niet zou eten en drinken was ze allang omgevallen. De pil oplossen in haar dagelijks drinkwater, geen druk, het er gewoon neerzetten, weggaan en anders niks geven helpt ook niet?

Eva Saegerman schreef op dinsdag 8 juli 2008, 19:12:


De medicijnen moeten haar leven lang. Een pilletje per dag.
Als het een kuurtje was dan had ik ook geen enkel probleem met dwang.
Inslapen denk ik nog niet aan, tenminste wel als de complicaties komen zoals bevangenheid en suikerziekte. De bevangenheid wordt dan iets chronisch. Pijn willen we haar besparen.
Er zijn geen andere oplossingen of alternatieven voor Pergolide. Het grote voordeel is dat het oraal kan en niet wordt ingespoten. Voor Bjork is het een nadeel.
Knap is het trouwens wel hoe ze dingen uit kan spugen, ze wurmt haar tong alle kanten op tot ze het kwijt is. Eerst moeten we haar weer voedsel leren eten.
Er is misschien een alternatief, Monnikspeper ( vitez- agnus Castus) daar wil ik het eens over hebben met de dierenarts maar ook dat moet opgegeten worden. En of het echt werkt weet ik dus nog niet. Het zit bijv in provarium-breeding en wordt gebruikt bij hengstigheidsproblemen, maar of het de cortisol reguleert daar heb ik mijn vraagtekens nog bij.