Realist schreef op zondag 6 juli 2008, 15:43:
>
> Laat ik dan maar eerst uitleggen hoe ik denk dat de geest van
> een paard in elkaar zit. Dit is vergelijkbaar met een kind van
> van de Alpha bediscuseren en dan zal hieruit toch echt wel een
> reactie moeten komen om je plaats te behouden.
> Actie is reactie en op een reactie moet weer actie komen
> (positief en negetief gezien)
"Hun Alpha"?
Daar bedoel je dan jezelf mee, je vindt dat jij de alphamerrie bent? Als ik een paard was zou ik jou maar een rare alpha vinden, een deeltijdalpha, want je bent het grootste deel van de tijd afwezig...!
Ik denk dat de misinterpretatie zit in het feit dat je jezelf op paardenniveau wil afstellen door jezelf als leidmerrie te betitelen. De mens is geen paard, verre van zelfs, mensenhanden zijn niet vergelijkbaar met hoeven, handelingen van een mens worden doorgaans door het paard totaal anders ervaren. Klopjes op de hals, stemgebruik, zoenen, allemaal erg onplaatsbaar voor een paard. Dat ie er op den duur aan went, is wat anders. Dat een paard de mens een roofdier vindt omdat zijn ogen naast elkaar staan is net zo'n onzin als het lickin' 'n' chewin' van Monty Roberts betitelen als: ik ben een graseter kijk maar.
In mijn optiek ziet het paard de mens als wezen met een raar model, gekke motoriek en afwijkend gedrag waar allerlei vormen van interactie mee mogelijk zijn, maar die wel van een totaal ander slag zijn dan zijzelf.
Mensen willen juist wél graag geloven (en acteren, god bewaar me) dat ze zelf ook een soort paard zijn omdat ze het paard en zijn gedrag dan beter menen te snappen.
Da's een soort omgekeerd
antropomorfisme. Zeg maar eh... hippomorfisme.
Warboel
