Christel Provaas schreef :
> Dat begrijp ik niet, maar misschien is de formulering niet
> duidelijk. Komt die dag wanneer ze oud en zwakker wordt, het
> lichamelijk moeilijker aankan of komt de dag wanneer de
> gelijkwaardigheid, respect en een diepe band zodanig hoog
> opspelen dat je zegt: NU stop ik? want wanneer is dan nu? Als
> je er zo naar uitziet, kun je bij wijze van spreken toch ook nu
> stoppen?
Ik wist dat het vragen zou oproepen als ik dit zou schrijven.
Heeft niks met ouder en zwakker worden te maken, evenmin met lichamelijke ongemakken of wat dan ook.
Om gelukkig met dit paard te zijn hóéf ik haar niet te rijden. Kun je begrijpen dat haar rijden voor mij niks meer toevoegt? Ik kan alles wat ik wil met haar, maar zij is zoveel 'maatje' dat ik net zo lief naar haar kijk als ze op de weide loopt. Sterker nog; ik zou haar niks meer hoeven vragen voor mij te doen, dat zou veel gelijkwaardiger zijn dan. Aan de andere kant kan het voor haar ook weer heel fijn zijn dit voor mij te mógen doen. Zij denkt er blijkbaar zelf anders over. k ben toch maar weer begonnen met haar wat in conditie te brengen en vanuit haarzelf gaat ze me vanalles laten zien wat ze kan, lijkt ze blij om weer met me te werken. Dat voel ik aan alles in haar en ik moet zeggen dat het me verrast.
De reden dat ik nu niet stop is mezelf ook nog niet helemaal duidelijk; heeft ermee te maken dat we met ons allen nog hard moeten werken omdat we nog groeiende zijn en ik het ook weer niet fair zou vinden naar de andere paarden toe, er is er dan één die harder moet werken omdat ík besloten heb BD niet meer te rijden.
Het is een proces, een strijd soms, waarmee ik al een jaar of 5 bezig ben.
Warboel
