Piet schreef op vrijdag 16 mei 2008, 20:25:


Wat een ge-emmer (leuk woord trouwens haha)...ik ben m'n hele leven al versjowd en versleurd geweest, me moeten aanpassen tegen m'n wil in. Get real!! 't Leven is geen pretje, voor niemand nie! zolang je erop toeziet dat het paard een goeie thuis krijgt met alles wat hij nodig heeft hoeft daar toch niet over gezanikt te worden? (je kan altijd contract afsluiten dat je nog eens mag gaan kijken, zo doe ik dat als paardje weg gaat). Als je al moet beginnen over aanpassingsstress, straks heeft hij nog een psycholoog nodig ook zeker? Ik kan me niet voorstellen dat hier mensen zitten op dit forum die hun paarden in handen van handelaren duwen en zeker Pien niet.

Ridder schreef op vrijdag 16 mei 2008, 21:15:


Yep, hier ben ik het dus mee eens. Als men elk dier bewaard (denk maar eens aan veulens) dan heeft men zodalijk één grote familie groep waarvoor men geen land, geen geld en met name voer heeft. Leuk zo een grote famillie, maar dan moet men die wél kunnen onderhouden. Anders worden ze alsnog door de dierenbescherming uitmekaar gescheurd. Leuk hé :)

Sky schreef op vrijdag 16 mei 2008, 21:19:


Wat dacht je van niet fokken dan?
Piet

My Best Whisper is a Click

Ridder schreef op vrijdag 16 mei 2008, 21:15:


Zoals je zelf al aangeeft is het ook voor een mens heel belangrijk bepaalde zekerheden in zijn leven te hebben. Ik denk dat het ontbreken daarvan een mens enorm beinvloed.
Niemand hier heeft beweerd dat Pien haar paarden in handen van een handelaar duurt. Daar kennen we Pien allemaal veel te goed voor.
Wat ik schreef was mijn persoonlijke mening gebaseerd op feiten waar we steeds meer achter komen, namelijk dat dieren veel meer lijden onder onnatuurlijke verandering van hun levensomstandigheden dan we ooit hebben aangenomen.
Mijn paarden blijven bij me tot ze dood zijn, of ik moet door overmacht gedwongen worden. Het zijn namelijk MIJN paarden. Hoewel iedereen te koop is , maar dat beschouw ik dan ook als overmacht. Die instelling heb ik voor mijn hond, mijn katten en tegenwoordig ook voor de 5 kippen die ik nog heb.

Piet

My Best Whisper is a Click

Piet schreef op vrijdag 16 mei 2008, 19:48:

Daar zit iets in, paarden die losgescheurd worden van hun familie! Dat is niet alleen als een paard verkocht wordt maar dikwijls wordt er verhuisd van kudde doordat ofwel de eigenaars verhuizen of onderling niet meer overeen komen. Hebben we voor beide redenen met Amar gehad en dat is niet leuk. Gelukkig blijven Lis en Amar nu samen wat er verder gebeurd. Als een paard volwassen wordt en op die manier naar een andere kudde vertrekt is toch op te vangen en als dat dan de enige keer in zijn leven wordt is hij bij de zeldzame gelukkigen. De zorg waarmee de nieuwe mensen met de nieuwkomer omgaan speelt toch ook een rol. Wat met de paarden die we naar iemand tijdelijk brengen om ons bij problemen te helpen? Die worden ook tijdelijk uit hun kudde gehaald? Als je op vakantie gaat met je paard kan het toch ook zijn dat niet de ganse kudde samen is? Hoe zien die paarden dat, als je één van hen meeneemt om te gaan rijden? We komen straks terug verstaan ze toch niet? Het is dus telkens wel beetje losscheuren?
grtjes Myr

Nick Altena schreef op vrijdag 16 mei 2008, 19:23:


Ik denk dat de meeste mensen hier er geen bezwaren (meer) in zien,
om voor je kind een kleine pony te kopen, die later weer omgeruild zou
moeten worden voor een groter paard. Je gunt je kind gewoon een jeugd
met eigen pony. En als het niet kan blijven om praktische redenen,
is dat geen reden om je kind daarvoor een pony te ontzeggen.

Misschien is Pien daarover intussen ook van mening veranderd.
Hoeft niet maar kan wel. Zo rijpt inzicht, oa. door de soms felle
discussies hier en ook mede dank zij jou Nick. Het komt alleen niet op
het door jouw gewenste moment, maar tegen de eeuwigheid
maakt dat niets uit

Groetjes, Michiel
blootsvoets goed voor mensen en paarden.

Sky schreef op vrijdag 16 mei 2008, 21:13:


Hier kan ik niet anders dan overtuigd van zijn!
grtjes Myr

Piet schreef op vrijdag 16 mei 2008, 22:07:


Ik denk niet dat iemand daarvan gevrijwaard is, van veranderingen doormaken. Ik denk dat verandering soms héél erg belangerijk kan zijn, voor ontwikkeling van mens én dier.
Het is net als met geboren worden, soms kan verandering die je op dat moment niet wil ondergaan, de kiem zijn voor nieuw geluk die je dan nog niet wil zien omdat je liever op die ene, warme plek blijft (in dat geval zou je sterven).
Verandering op zich is niet negatief, het is levensnoodzakelijk, het kan zelfs veel positiever uitvallen, maar dat je het op dat moment nog niet wilt inzien. Zelfs als het negatief is hoort het bij het leven en bij je evolutie, je gaat andere inzichten krijgen (ervaring in het leven), zo ook het paard waarschijnlijk.
Misschien krijgen die paarden wel meer aandacht, of een grotere weide met veel meer gras, of leukere, meerdere vriendjes of een ruiter met een minder dikke kont...en zijn ze veel gelukkiger dan ze bij de vorige eigenaar ooit geweest zijn. Maar die wil daar niet aan denken want die denkt misschien: mijn paarden zijn alleen gelukkig bij mij...
Verandering is evolutie, ook paarden in het wild blijven niet altijd gans hun leven in dezelfde kudde...