marianne laenen schreef op woensdag 5 maart 2008, 20:44:


Marianne maak je zelf alsjeblieft geen verwijten jullie hebben echt alles geprobeerd wat er mogelijk was en meer kun je niet doen.
Misschien is het een schrale troost dat we bij Bret ook de oorzaak niet weten waarom ze niet had gekauwd. Ik heb gehoopt dat er iets aantoonbaars mis was aan haar gebit wat het zou verklaren, maar nee haar gebit verklaart het niet. ( bij Bret was het óók rechtsboven in het laatste stuk van de dunne darm) Ook geen worminfecties etc. we tasten ook in het duister naar het waarom.
Ik begrijp wel héél goed dat de machteloosheid er is dat de dierenarts er niet snel was want daar ben je van afhankelijk. Maar echt het heeft NIET aan jullie gelegen, jullie hebben alles gedaan wat in jullie vermogen lag. Ik ben het trouwens volkomen met je eens dat met koliek je beter altijd een dierenarts moet raadplegen, ook Bret liet haar pijn niet zien en wij mogen van geluk spreken dat de kliniek hier om de hoek zit en groot is, er zijn meerdere (zeven) erkende paarden-dierenartsen dus als er een niet bereikbaar is dan is er altijd een ander.
Koester de mooie verhalen van Apache ik las de Apache verhalen ook graag, je kon hem mooi beschrijven met zijn eigen karakter. En verdriet is ook een emotie he, huil met opgeheven hoofd!!

marianne laenen schreef op woensdag 5 maart 2008, 20:44:


Oh, Marianne, dit is zo herkenbaar. Heel erg te vergelijken met de manier waarop wij Fjordson zijn kwijtgeraakt. Hier kwam de veearts wel meteen, maar kon eigenlijk niets meer doen. Fjordson had 's morgens al helemaal geen darmwerking meer en stond te zweten, volgens de veearts een heel slecht teken bij een koudbloed. Ik ben een hele dag samen met Fjord aan het knokken geweest. 's Middags leek het wat beter te gaan en kwam er weer wat mest. 's Nachts was het opeens gebeurd en is hij voor mijn ogen in elkaar gezakt.

Ik sta ook nog altijd stijf van de zenuwen als één van de paarden wat mankeert, vooral koliek. En dat kom ik met Frouk dus nogal eens tegen. Denk niet dat ik dat ooit nog kwijtraak.

Het verlies van Fjordson is bij mij ook onwijs hard aangekomen. Eigenlijk mis ik hem nu nog steeds, al vier jaar. Het slijt, en ik kan nu wel weer aan de leuke dingen van hem denken, in het begin zag ik hem enkel steeds maar weer in elkaar zakken. En dan de machteloosheid, omdat je niets voor hem kan doen.

Ik wens je nogmaals heel veel sterkte. Wou dat ik je even stevig kon omhelzen (ook al ken ik je niet), het slijt echt wel, maar dat kan lang duren,

Els.

Els Kleverlaan schreef op woensdag 5 maart 2008, 23:24:


Toch wel ELs , je kent haar .Bij jullie eest ontmoeting zal dit blijken !!

marianne laenen schreef op woensdag 5 maart 2008, 20:44:

Het is vreselijk als je niet weet waardoor de koliek is ontstaan, want hoe moet je het een volgende keer voorkomen? Dat geldt voor Esther met Bret, maar ook voor jouw andere paarden en iedereen die wel eens een koliekpaard gehad heeft. Bij zandkoliek kun je bv nog preventief in de weer gaan, maar in dit geval is het heel lastig. Waarom zijn paarden vaak zo'n slechtgefabriceerd maandagochtendmodel?
Je hebt er heus alles aan gedaan, maak jezelf geen verwijten. Immers, je volgt op wat de dierenarts zegt, je vertrouwt erop. En koliek is nu eenmaal een killer, het is doodsoorzaak nr 1 bij paarden. Probeer je een beetje over je wroeging heen te zetten, het is zo'n akelige eenrichtingsemotie. Ik wens je sterkte.

Christel Provaas schreef op donderdag 6 maart 2008, 8:02:


Ook hier is er regelmatig koliek bij de paarden, ik ben er ook behoorlijk traumatisch van geworden inmiddels. Het gaat zoals het gaat, maak je zelf geen verwijten, tijd heelt de wonden. Veel sterkte de komende tijd.