In de Prehistorie werden na verloop van tijd dieren gedomesticeerd (aan huis gebonden). Dit om verschillende redenen: vlees, wol, botten voor wapens,..., maar niet voor melk want elke mens was toen lactose intolerant. De evolutie heeft ervoor gezorgd dat bepaalde mensen wel melk kunnen drinken, maar die evolutie is nog niet rond.
Groetjes

Coulash schreef op donderdag 28 februari 2008, 23:31:


Ik moet hier maar eens op reageren.
Ik ben opgegroeid als kleinzoon van een , wat we later keuterboertje noemden, maar wat in die tijd eigenlijk een normale bedrijfsgrootte was , als je geen Heereboer heette. Van 10 ha grond leefde toen een gezin. Wat melkkoetjes en jongvee, 2 paarden, kippen, 2 varkens, paar schaapjes, tig konijnen een zooitje schuurkatten tegen de muizen en ratten en een hond. Op feestdagen werd een jonge haan geslacht en mijn broer en ik vochten bijna om wie hem de kop af mocht slaan... Ikke Opa! Ikke!
Het kwam bij niemand op dat het misschien wat zielig was voor dat jonge dier, om op een maand of acht op een hakblok gelegd te worden en zijn hoofd gescheiden van zijn lichaam te vinden.
Bejjebelazerd! Het was feest en wij gingen lekker eten!
Veel later, in de jaren '80/'90 werd ik voorzitter van de kleindiervereniging. In die tijd waren de vooroorlogsen nog volop met hun hobby bezig, het fokken van konijnen of van kippen, zelfs duiven met brede borsten en alles wat een verkeerd kleurtje had in de vacht of een krom teentje of tandje teveel of te weinig in de kam kreeg als predikaat bij de jondierenkeuring 'pot' mee. Met andere woorden nutteloos voor het tentoonstellingsseizoen en dus slachten met die hap.
Ik heb het zelf vaak genoeg gedaan, wat moest ik met 30 hanen anders dan die waar wat aan mankeerde opeten?
Er bleven er per seizoen 2 of 3 over. En geloof me, een machtige Mechelse kalkoenkop haan van 8 maanden, of een fikse Sulmtaler smaken geweldig. Zo goed dat je eigenlijk nooit meer het lillende akelig witte vlees van een met zijn zwakke pootjes omhoogliggende AH kip wilt eten.
Maar sjezus, toen werden er opeens allerlei mensen lid die een konijntje in huis hadden, of misschien 2 op hun balkon, ipv 40 in hokken acher in de tuin. Die mensen zeiden waar zijn jullie mee bezig! Is dat dierenliefde? Ach nee, daar hadden we nog nooit over nagedacht eigenlijk. Moest dat dan?
Hoe ook mijn eigen mening was, ik zat met een clash van culturen binnen mijn vereniging. De niet slachters kregen steeds meer invloed omdat de tand des tijd verwoestend werkt.
De Mannuh gingen een voor een dood en als de vereniging nog eeen klein beetje reden van bestaan wilde hebben moest het omscholen.
Ik schoolde mee om.
Eerst begon ik te vinden dat ik hennetjes eigenlijk maar niet meer moest slachten, die hadden zo hun best gedaan door een aantal jaren eieren te leggen, dat het onbeschoft was om ze in de soep te laten eindigen. nog later werd het lastig om de overbodige hanen af te maken, ik heb toen nog een poosje een mannetje gehad , die ze van me mocht hebben als ik er 3 geslacht en klaargemaakt voor terug kreeg. en nu? ik ben geen voorzitter meer, nog wel ondersteunend lid omdat de vereniging goede dingewn doet door mensen voorlichting te geven , waarom ze hun konijntje beter geen stroomdraden door kunnen latren vreten enzo. Maar ik fok niet meer, doe niet meer mee aan tentoonstellingen en denk erom ik was goed!
En ik slacht niet meer.
Rundvlees is een uitzondering geworden, varken vinden we niet zo lekker meer en als we vlees eten is het kip, wat van geen kant op hoender lijkt en in blokjes of stukjes tot me komt. Vis eten we regelmatig, maar dat schijnt geen vlees te zijn en ondertussen wordt mijn roofdierschap als echte man steeds meer bij de poten van mijn stoel afgezaagd en komt misschien ooit de tijd dat ik geen vlees meer eet en het er nog mee eens ben ook! Mon Dieu!