Piet schreef op donderdag, 2 september 2004, 10:52:
> Als ik de vergelijking recht trek en de omheining weghaal
> heb ik volgens mij meer kans -wanneer ik hem aangeleerd
> zou hebben om in een bepaalde ruimte te blijven-, ( al
> weet ik echt niet hoe ik dat zou moeten doen) dat hij
> dat eerder doet dan wanneer hij aleen maar bang is van het
> sidderdraadje.?
Het komt allemaal neer op motivatie. Als de motivatie om te blijven groter is dan de motivatie om weg te gaan, dan blijft het paard. Zet het veulen op een of andere manier in het midden vast, en mama merrie gaat nergens naartoe. Veranderen de omstandigheden echter (roofdier, gras op, veulen dood, 't kan vanalles zijn, en bij mensen soms zelfs zoiets als "persoonlijke ontplooingskansen") dan gaat uiteindelijk zelfs mama weg.
Ik heb geen eensluidend antwoord op ethische vragen in verband met trainen, hoor - er is geen gemakkelijke lijn van "tot hier en niet verder". Persoonlijk kies ik ervoor om de lijn, waar mogelijk ("Tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren", niwaar) wat te verleggen (of te houden waar hij is, maar dan liefst geargumenteerd). Ik ben vegetarier, maar het betekent alleen dat ik mijn grens een klein beetje verder leg dan mensen die zeggen "ik heet geen hond, kat of paard maar wel koe, schaap en varken"). Ik ben te lui om mijn paarden te leren dat ze binnen een denkbeeldige lijn moeten blijven omdat ze anders op straat worden aangereden (wat vervelend is voor henzelf, mij, en de chauffeur in kwestie) en omdat ik ze toch uit de wei wil kunnen plukken wanneer ik hen voor mijn eigen pleziertjes wil inzetten. Ik bouw dus een omheining. Maar ik ben mij in elk geval bewust van althans de meeste ethische inconsequenties waarmee ik leef
. 't Is een begin.
Inge (die één paard met, en één paard zonder bit rijdt. Vanwege de verschillende mening die de pààrden daaromtrent hadden).