Inge Teblick schreef op woensdag, 9 februari 2005, 15:29:


Lijkt me erg leerzaam, mits voor mij reisbaar kan je op mij rekenen.

Mvg Joost

Inge Teblick schreef op woensdag, 9 februari 2005, 15:29:


Nick schreef eerder al en dat ben ik met hem eens:

--------Ook het bijwonen van een demo is voor mensen die nog niks weten
van deze manier een aanrader. Zien in de praktijk is altijd
beter dan lezend leren bij de meeste.
Een vorm van les via internet lijkt me leuk en zal ik ook zeker
volgen maar ik vind dat hier eigenlijk niet passen.
Daarnaast denk ik dat eigen creativiteit erg belangrijk is, net
als het tempo waarin men werkt, aangepast moet worden op het
paard.
Voorbeeld, een paard met ernstige wervel problemen moet je
natuurlijk niet ff al klikkerend een mooie buiging laten doen.
Paarden met been problemen ook niet !---------

Ik heb een en ander geschreven om zo goed mogelijk aan te geven dat er verschil is tussen snoep voeren en clikkeren en als je dat dan doet hoe je als een van de eerste handelingen beleefdheid inbouwt.
Door de prive reacties die ik krijg ben ik geschrokken van de lichtzinnigheid waarmee mensen deze uitdaging voor mens en dier benaderen.
Soms zelfs zo dat mensen boos worden als ik zeg dat hun paard zal veranderen en dat ze de spelregels in acht moeten nemen en niet een leermethode met zulk krachtig gereedschap maar een beetje op hun gevoel moeten gaan invullen.

Daarom ben ik het natuurlijk met je eens en is van mij geen online les te verwachten. Per slot van rekening ben ik ook een aantal keer komen kijken he :)
Piet

Nick Altena schreef op dinsdag, 8 februari 2005, 21:42:


Hallo Nick,

Ik reageerde op de zin: wees gewaarschuwd.. je krijgt misschien een heel ander paard dan je gewend bent. Maar die zin is weggevallen in mijn reactie.

Groet,

Ineke

Ineke Klootwijk schreef op woensdag, 9 februari 2005, 19:58:


Sorry Ineke, dacht dat je het om de dresuur ging, maar zoals je zag kan je het ook daar , of moet ik zeggen juist daar, prima gebruiken.

Een heel ander paard dan je gewend bent...tja..
Ik dacht eigenlijk dat de verstandhouding tussen mijn paard en mezelf goed was.
Ik heb haar van een manege , ze was nog al schuw bij haar hoofd, lastig met zadelen, vaak dreigende houding ofschoon ze nooit echt wat deed.

Ik heb haar na aankoop eerst rust gegeven en dus ook niks mee gedaan.
Echt in de wei en vakantie dus.
In het voorjaar een ander (boomloos) zadel gekocht omdat zelfs ik als leek wel kon zien dat dat niet goed zat.
Daanaast bitloos gaan rijden, beetje spelen , wandele en vanaf dat ze van mij was ook geen geweld of dreiging meer gebruikt bij haar.
Alles in alle rust en ging er iets niet dan liet ik het voor wat het was...volgende keer misschien beter..

Ze is door deze manier van behandelen al enrom veranderd, veel liever geworden en ik had eigenlijk de indruk dat ze alles weer met plezier deed.

Toch...als we in een bak stonden en ik ergens anders mee bezig ging, balkjes leggen op de grond bijv. liep ze rustig naar de rand om gras te gaan eten of was de aandacht bij de paarden in de wei.
De aandacht voor mij was dan dus totaal weg en ik moest haar halen om wat te gaan doen.
Nu , nu we met dat clickeren bezig zijn zie ik dat het anders kan...nog anders...
Ik merk nu dat ze me geen moment uit het oog verliest en zodra het kan ze ook bij me staat.
Ze komt naar me toe hollen in plaats van door te blijven grazen in de wei...
Geen aandacht voor andere paarden , geen aandacht voor gras of hooi....alleen voor mij.
Dat vind ik dus al het grootste verschil...dat vrijwillig bij mij zijn...

Daarnaast....je krijgt een paard dat zelf gaat denken...niet de opdrachten domweg uitvoerd die wij als 2 bener steeds vragen maar met in mijn ogen nog meer plezier de dingen doet die wij vragen en/of zelf met oplossingen komt om jou proberen tevreden te stellen...zelfs om jou aandacht te krijgen.
Ook als je op dat moment dus even niet bezig bent...een kleine pauze bijv. blijft ze gekke dingen doen met daarna de blik naar je toe van...zag je wel ff dak dat ook kan?
En das een beetje vreemd in het begin, comisch eigenlijk om te zien, een echt denkend paard...
Ook gemakkelijk als je goed oplet...die door het paard zelf begonnen dingen kan je ook gebruiken om meteen aan te leren...

Ik denk dat mensen die niet op deze manier werken met hun paard dit denken en doen zelden eerder gezien hebben anders zou het niet zoveel mensen opvallen.
Je moet het ook eigenlijk gezien hebben om het te begrijpen.
Snap je het nog een beetje?

Gr, Nick

Nick Altena schreef op woensdag, 9 februari 2005, 22:32:


Hallo Nick,

Ik snap helemaal wat je bedoeld. Ik heb al jaren honden en ben gewend te 'kijken' naar dieren. Je leert in de loop der jaren door veel kijken je 'diergenoten' goed kennen. Met ons paard is dat nog niet zo. We hebben sinds drie jaar een paard en ik ben er zelf nog maar sinds een paar maanden intensief mee bezig. ik moet dus nog zoveel leren en heb dus nog zoveel te kijken.

Groet,

Ineke

Goed idee, Inge! Ik ben er voor!
Groetjes,
Böske

dag live samen te komen, mét paarden.

Ineke Klootwijk schreef op woensdag, 9 februari 2005, 22:55:

Ja inderdaad....dat kijken leer je een hoop van.
Met deze vorm van trainen heb je dat kijken daarbij ook heel erg hard nodig.
Soms moet je op de kleinste verandering reageren en dat betekend dus....kontinu kijken naar wat je paard doet en hoe die reageerd...juist omdat je daarop onmiddelijk moet reageren.....heel leerzaam .

Gr. Nick
met geweld bereikt men een
hoop,met geduld,vertrouwen
en liefde bereikt men meer

Tycho schreef op woensdag, 9 februari 2005, 15:48:


Ik heb zeker ook heel veel interesse!

Gr Anna

Nick Altena schreef op donderdag, 10 februari 2005, 2:55:


Nick, bedankt voor je reacties .

Groet,
Ineke

Ik stel voor dat jullie een kaart van Nederland erbij nemen, vlagjes prikken waar iedereen woont, het middelpunt zoeken en daar een locatie vastpinnen. Afstand is geen probleem, da's een gewoonte, en een kwestie van motivatie .
Moest het midden ongeveer in Herxen liggen, dan wil Michiel vast nog wel eens tussenpersoon spelen. In april en mei zit ik in elk geval al in de buurt van Amsterdam (Muiden); Groningen en Eindhoven.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op vrijdag, 11 februari 2005, 8:11:


Hallo Inge,

Ik woon boven Amsterdam, en ben dus geinteresseerd om te komen als je in Muiden bent.

Gr Anna

Inge Teblick schreef op vrijdag, 11 februari 2005, 8:11:


Hallo Inge,

Wat is de bedoeling, met of zonder paard te komen?

Groet,
Ineke

Hoi,

Muiden is een reeks van twee (of drie) opeenvolgende open clinics, van starten tot verderop in grondwerk, contacteer Jolande op jolande_a_verhulst@hotmail.com.
Grondingen en Eindhoven is privé, maar omdat ik daar dan toch ben valt er wel iets te combineren zodat ik niet voortdurend op en neer moet rijden.

met vriendelijke groeten,
Inge

Ineke Klootwijk schreef op vrijdag, 11 februari 2005, 19:15:


Voor een startersclinicje heb ik liefst vijf of zes paarden; de hoeveelheid mensen maakt niet echt uit hoewel boven de 12 al veel is. Ik begin gewoonlijk eerst zonder paarden, met een stukje spelenderwijze theorie; dan gaan we de paarden een voor een starten. Dat duurt niet zo lang, maar als je de paarden ziet denken zal je begrijpen waarom.
Het kan zijn dat je paard over een hele dag van twintig minuten tot een uur "aan het werk" is, maar ik trek de grens daar: als het voor het paard genoeg is, is het genoeg.

In de namiddag leren we de paarden dan hun hoofd naar beneden doen zonder dat je eraan komt (freeshapen), alleen door het gebruik van de bridge (click) op het juiste moment en belonen. Eventueel (dat hangt van de paarden af) nog wat doorwerken aan achterwaarts gaan, achterwaarts gaan op een boog; mensen die het nodig hebben eventueel nog wat touwgevoel meegeven.

Ik kan jullie verzekeren dat tegen dan iedereen uitgeput van het denken is en dat bovendien sommigen de implicaties voor hun verdere leven beginnen te zien, wat nog onthutsender is .

We hebben niet veel plaats nodig: een plaats waar we kunnen zitten en tussen de middag eten zonder te bevriezen, een plaats waar de paarden met een omheining ertussen gestart worden (dat is niet omdat paarden je naar de keel springen omdat je wortelen vasthebt maar omdat je zelf heel erg moet nadenken bij de mechanica van je ene hand uistrekken als target, op tijd bridgen en onmiddellijk de voedselbeloning geven. Het is makkelijker als je je in het begin niet ook nog eens moet concentreren op waar het paard ondertussen is.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op zaterdag, 12 februari 2005, 10:40:


Afstand is geen probleem, da's een gewoonte, en een kwestie van motivatie .