Gregoor Lendfers schreef:
> ....De uiterlijke signalen van een
> paard zijn wellicht nog moeilijker op juiste waarde te schatten
> dan de communicatie "door verbinding" (zoals jij het noemt).
> Wij nemen aan dat de oren plat in de nek betekent dat...., wij
> nemen aan dat het zwiepen met de staart betekent dat......,
> etc.. Ook ik ga uit van de algemene aannames hierover.
Door te kijken naar hún onderlinge paardencommunicatie wordt al gauw duidelijk wat ze tegen mekaar bedoelen en dan zal dat tegen ons ook wel zo zijn toch ?!
Ik denk dat dat niet zo heel veel te wensen overlaat, mits je in staat bent goed te kijken.
En door dit laatste (niet kijken - niet verbinden) zullen het voor sommigen wel altijd aannames blijven ja.
Herinner je je onze kleine Fjord Izzy nog en wat we over haar zeggen?
Zij heeft bijna altijd haar oren helemaal naar achteren platliggen, nieuwe mensen moeten aan haar wennen omdat ze lijkt aan te geven dat ze boos is, maar niets is minder waar.
Zij is het zachtaardigste paard uit de hele groep. Onze knuffelponnie.
Wij zeggen altijd dat haar oren verkeerd om geplaatst zijn.
Terwijl niets in haar verdere agressie uitstraalt.
Dus ja.... algemene aannames.... (maar ik snap hoe jij het bedoelt hoor) en niet verder kijken dan die oren (want de mens wordt bang en blokkeert).
.
Daarom ben ik er ook niet voor om in algemene zin over een paard en zijn lichaamstaal te spreken, zoals : Oren naar achteren betekent boos zijn.
Er komt ook iets bij als gevoel. (En er zijn zoveel signalen die ze geven met die oren....)
Toen Diesel Anne in haar oor beet waren
zijn oren naar voren gericht, zij dacht echt dattie lief tegen haar wou zijn, maar : 'hap'....
Blijkbaar had zij geen totaalbeeld gekregen van zijn gedrag.
Er wordt hier op het forum wel eens beweerd dat wij de taal van het paard niet spreken. Ik ben het daar niet mee eens.
Nee, niet in woorden, ik hinnik niet, ik bries ook niet, dat past niet bij mij. Ik ben een mens, maar ik kan met mijn lichaamssignalen heel precies aangeven wat ik wil zeggen.
Door in een bepaalde positie tov het paard te gaan staan, door me klein -of juist groot te maken, door te zwiepen met een touw, mijn handen (vingers) te openen of juist te sluiten, armen hoog te houden of juist laag, schouders rond of vierkant, ogen neergeslagen of priemend in hun blik, van ze weg te lopen als ze het niet verwachten, aan te raken op hun favoriete plekjes, aankijken, wegkijken, kont toedraaien, etc (er is nog zoveel meer...)
Dat wat je van het paard wilt kun je tevens omzetten in beelden (plaatjes denken).
Deze kun je dan niet in beelden ontvangen van het paard (tenminste; ík kan dat niet - wel in gevoel), maar ik kan wel mijn beelden óverdragen.
Graadmeter hierbij is of mijn paard reageert naar mijn verwachting/bedoeling, dit is dus een stuk communicatie.
> En bij uiterlijke waarnemingen blijft het onzeker of we onze
> paarden ook echt begrijpen. Het blijven aannames.
Niet helemaal met je eens dus.
Voorwaarde daarbij is wel verbinding.
Anders heb je alleen je ogen en dat is te weinig.
Een paard reageert vooral op beeld en gevoel.
Wat wel van belang is dat het paard ook communiceren wil en zich niet in zichzelf blijft opsluiten.
Ik had altijd grote moeite Cherokee te 'lezen'. Net alsof zij dat tegenhield, er was zelden openheid tussen ons. Als ik het gevoel had bij haar binnen te komen gooide zij die deur weer dicht.
Mijn eigen paard, het is me nooit echt gelukt, dat heb ik heel jammer gevonden. Later bleek dat zij 'iets' in de hersenen had. Ze is nu dood.
Ik wil dus aangeven dat communicatie en begrip afhangen van meerdere factoren. Het is dus niet alleen dat ene zichtbare signaaltje dat je krijgt of geeft (oren plat).
En als het paard reageert zoals je wilde betekent dat ook dat ie je begrepen heeft.
Dus niks geen aanames - je krijgt een praktijkvoorbeeld !
Groet, Pien
Warboel
