HannahFroukje schreef op donderdag, 3 februari 2005, 20:49:
> Loes Scheres schreef op donderdag, 3 februari 2005, 19:53:
>
>>> Ik stuur gewoon net als bij het rijden,alhoewel ik meestal met
> vergeleken bij andere paarden, alleen wat licht ontvlambaar.
> Bovendien luistert hij heel goed en reageert hij op heel lichte
> hulpen, en is hij tegenwoordig al veel minder schrikkerig dan
> vroeger.
Het is welsh pony en inderdaad ik heb haar zelf beleerd, eerst met de lange teugels in de bak misschien hooguit 3 of 3 keer, daarna met iets zwaars slepen, dat heb ik 2x gedaan, (dat ding was loodzwaar, ze kon amper er mee lopen) toen geprobeerd de wagen ervoor, dat ging zo goed, niets steigeren , niets schrikken, ze liep ! Maar jammer genoeg werd dit bijna verpest door dat mijn hulp dacht dat hij het wel wist,
Hij zat op de bok en had de teugels vast, ik liep er naast en hield haar vast bij het hoofdstel ik had tegen hem gezegd niets met de teugels te doen, dat ik haar zou leiden, nou hij begon prompt aan de teugels te trekken om de bocht door te gaan en hield er geen rekening mee dat er een karretje achter zat, dus, beng,.. tegen de muur, beng,... tegen een boom aan, de derde keer had ze er schoon genoeg van en begon te steigeren.
Ik heb hem van de bok afgehaald en hij maar mopperen dat de pony niets kon.
De 2e keer stond de pony stil met hem erbij, terwijl ik iets ging halen, toen ik terug kwam zag ik de pony steigeren zo erg dat zij achterover liet vallen op de disselbomen, alles in de vernieling, tenminste het karretje, de pony was gelukkig in orde.
Ik heb toen 2 weken niets met haar gedaan.
Daarna opnieuw geprobeerd met iemand anders, een week lang iedere dag mer haar lopen terwijl ze aangespannen was, aan iedere kant van het hoofd met een leidsel, de week daarna hetzelfde met iemand op de bok,
heuveltje op heuveltje af, langs autos, smalle weggetjes, bochten door
De derde week ben ik op de bok geklommen met nog iemand en zo door de kibbutz gemend, alles in stap,de 4e week de weg opgegaan en de velden in, met een leuk drafje ( je kon zien dat zij er plezier in had ).
Het aanspannen deed ik altijd met nog iemand, een persoon om haar vast te houden, en haar te leren om stil te staan met het optuigen en zodat wij rustig op de bok konden klimmen. zonder dat zij er vandoor schoot, dat heeft een paar weken geduurd, nu tuig ik haar alleen op, ze blijft netjes staan.
Zo bij mekaar vanaf het begin to aan nu, is het meer dan een half jaar en wij ( de pony en ik) leren nog steeds. De pony heeft ook haar nukken soms, dan draait ze ineens om, richting stal of ze wil beslist niet de kant opgaan die ik aangeef en zo leer ik ook hoe met haar om te gaan (ik heb ook zo mijn trucjes).
Loes
Warboel
