Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:
> Er komt hier een meisje die een aan autisme verwante stoornis
> heeft op de paardjes rijden, vooraf wordt er gepoetst. Dat gaat
> geweldig goed. Het meisje heeft geen pijnprikkels dus als we
> Klazen" waren voor haar zijn het nu dieren die haar nemen zoals
> ze is. Ik denk dat ze veel verder kan komen.
>
> Esther
Je kan het enerzijds nog een tijd aanzien. Als ze na een hele tijd vanzelf uit eigen beweging toch een bedankreactie geeft, is dat ook heel wat.
Anderzijds kan je haar uitleggen wat je zelf gewoonlijk doet na het rijden, nl een bedankje aan de paarden, een soort van technische uitleg dus dat de paarden dit gewoon zijn bijvoorbeeld, en dat het daar bij jullie de gewoonte is. Allicht leer je haar dan dit gedrag aan,
maar toch kan het een mooi proces zijn om te zien hoe ze er zelf toe komt, hoelang het ook duurt.
Je kan ook gewoon het voorbeeld geven; jij bedankt het paard na afloop. Misschien immiteert ze je dan na verloop van tijd wel.
Persoonlijk vind ik het proces dat ze zelf doorlopen belangrijk, en dus is wat je zelf zou belangrijk vinden, minder van tel.
Kristel
www.finding-ways.be
Warboel
