vagebond schreef op maandag 9 november 2009, 13:10:


Nee, ook de tetanus niet meer. Ik zit er over te denken dat eens in de twee of vijf jaar te laten doen, maar ben er nog niet uit. Boully en Willem hebben allebei de hele basis-enting gehad. Voor Willem is het inmiddels drie jaar terug (denk ik) dat hij voor het laatst geënt is, voor Boully twee jaar.

Ik kreeg zaterdag op school (HBO-natuurgeneeskunde) van een homeopaat te horen dat het zelfs voor mensen die veel met paarden en geiten omgaan verstandig is, om geregeld een tetanus herhaling te laten doen. Ik ben zelf als kind geënt en daarna nooit meer. Ik weet écht niet wat wijsheid is... Op de opleiding zijn ze bepaald geen voorstander van allerlei entingen, maar dit dan weer wel...

Els.

Piet schreef op maandag 9 november 2009, 16:40:


O, Piet, en ik ben hartstikke blond en ik snap dat zelfs...

Bij schouder voor komt de voorhand maar een klein stukje van de hoefslag en lopen de benen op vier sporen. Twee voor de voorbenen, twee voor de achterbenen.

Bij schouder binnen komt de voorhand verder van de hoefslag en lopen de benen op drie sporen, het rechterachterbeen loopt in het spoor van het linkervoorbeen, of het linkerachterbeen loopt in het spoor van rechtervoorbeen.

Helemaal rechtuit loopt het paard dus eigenlijk op twee sporen.

Heel blond uitgelegd, dus dat moet duidelijk zijn

Els.

Monique Meijer schreef op woensdag 11 november 2009, 16:39:


Vreemde zaak...
Vrijdag heb ik gezondheidsrecht op school. Leuke casus om eens over te praten!
Zal het aan onze docent voorleggen, eens kijken wat hij ervan zegt.

groetjes, Els.

Monique Meijer schreef op donderdag 12 november 2009, 12:22:


Zit net in mijn rechtenleerboek van alles op te zoeken.
***
Bij spoedeisende hulp:
Uitgangspunt is dat een arts of een afdeling voor spoedeisende hulp de verplichting heeft om een patiënt die zich als spoedeisend presenteert, te onderzoeken teneinde te kunnen vaststellen of het medische probleem inderdaad spoedeisend van aard is. Dit onderzoek kan in principe niet worden overgelaten aan een verpleegkundige of een andere niet-zelfstandige hulpverlener.

Patiënten die een arts opbellen, hoeven niet door die arts persoonlijk te worden gezien, maar kunnen ook worden doorverwezen naar hun huisarts, een huisartsenpost of een afdeling voor spoedeisende hulp - uiteraard voor zover dat realistische alternatieven zijn.
***
Voor zover ik weet, geldt dit ook voor tandartsen.

Hij had je dus niet mogen weigeren, maar had je eventueel wel door kunnen sturen naar bijv. een eerste hulp post in de buurt.

Maar goed, e.e.a. was al opgelost met de betreffende tandarts, begreep ik uit je verhaal.

Hoop dat het weer een stukje beter gaat met je gezicht en je mond.

Groetjes, Els.

Geertje schreef op donderdag 12 november 2009, 16:37:


Heeft ook helemaal niets met de eed te maken, maar gewoon hoe het wettelijk in NL geregeld is. En uiteindelijk is iedere zorgverlener, of het nu een arts, een tandarts of een alternatieve therapeut is, verplicht in geval van spoedeisende hulp actie te ondernemen. Doorverwijzen mag indien mogelijk, maar je mag iemand nooit nood hulp weigeren.

Els.

Tja, ik heb er zo mijn twijfels over of dit gaat helpen, maar vind het heel goed dat er pogingen gedaan worden.

Zolang mensen niet inzien dat dieren gevoelens hebben en ze gebruiken zonder naar de "taal" die de dieren spreken te luisteren, of zonder dat ze zelfs maar inzien dat die dieren een "taal" hebben, blijft dit soort excessen aan de orde van de dag.

Op mijn opleiding hebben we het de laatste weken over interculturele communicatie gehad. We moesten een casus aandragen waarin de communicatie door taal en/of culturele aspecten verstoord was en die uitwerken volgens twee standaard oplossings modellen.
Hierbij kwam een filmpje naar voren waarin een kip op brute wijze wordt misbruikt voor een rituele handeling. Omdat ik mijn eerste ingeleverde casus niet hoefde te verbeteren, heb ik nog een casus gemaakt, die van "Kip zonder kop". Geschreven vanuit het gedrag van de kip en geanalyseerd vanuit zowel de mens als de kip.
Tot mijn grote verbazing had nog bijna niemand van mijn mede studenten op die manier naar een dier gekeken. Ze waren er nogal verbaasd over wat de kip allemaal aan gedrag had laten zien, zonder dat iemand er op lette.

Blijft het feit dat, zolang men dieren niet beschouwt als een communicatie partner, maar als een voorwerp dat ge(mis)bruikt wordt, er niets zal veranderen.

Els.

Huertecilla schreef op maandag 16 november 2009, 11:51:


Het gaat mij ook niet om gelijkwaardige communicatie, maar om de communicatie op zich. Ook bij de laatste definitie:
is communicatie nodig om te zien of het dier pijn heeft. Er zijn geen richtlijnen voor wat dit nu precies inhoudt. Wanneer overbelast je een dier, wanneer veroorzaak je pijn? In het geval van letsel is het wat anders, dat kan je meestal zien, maar zelfs dan is de vraag; welk letsel is nog geoorloofd en wanneer is het onnodig?

Als je niet weet wat het paard (of andere dier) je verteld, weet je niet wanneer het pijn heeft of wanneer het zich niet goed voelt.
Het is niets anders dan in een mens-mens relatie; als de één niet luistert naar de ander, of niet geleerd heeft te luisteren naar de ander, worden er regels overschreden.
Communicatie is onder alle omstandigheden noodzakelijk.

Els.

Anja Seijn schreef op maandag 16 november 2009, 17:16:


Maar dat is nu juist het punt. Loop die punten eens na.

Okay, dorst is duidelijk. Honger is al wat minder duidelijk, wanneer heeft een dier honger? Als je paard niet de hele dag hooi of gras heeft óf als hij te mager is en wat is dan té mager? Onjuiste voeding? Hooi en een liksteen? Bix, muesli? Wie bepaalt dat?
Hoe constateer je dat? Wat geeft aan dat er ongerief is? Ik hoorde laatst van een onderzoek waaruit bleek dat kippen in een legbatterij veel minder stress-hormonen aanmaken dan die in zo'n enorme loopstal. Ze zitten dus liever met zijn drieën in een hokje dan met zijn allen op een hoop. En toch eten we nu allemaal "scharreleieren" en zijn legbatterij-eieren not-done.
Moge duidelijk zijn dat als een paard opeens kreupelt, het pijn zou kunnen hebben. Maar een paard met een vergroeide heup waar Piet laatst mee bezig is geweest, heeft dat pijn? Moet dat dan worden afgemaakt?
Ze moeten vrij zijn van ziektes; dan zijn die massavernietigingen met mond- en klauwzeer en de vogelpest dus niet zo erg? Zo houd je ze immers vrij van ziekten.
Zie mijn verhaal van de kippen hierboven. Wanneer is er sprake van angst? Wie bepaald dat? Wanneer is er stress?
Weer het verhaal van de kippen. Wij vinden dat ze in zo'n grote loopstal meer natuurlijk gedrag kunnen vertonen, maar schijnbaar hebben die kippen daar minder behoefte aan dan dat we denken.

M.a.w. wie bepaalt wat?
Men denkt vaak dat het één beter is dan het ander, maar wie bewijst het?

Els.

Julia el Mecky schreef op dinsdag 17 november 2009, 12:48:


Ik vind de foto's in het album niet erg scherp, dus je kunt slecht de "zoolkneuzing" onderscheiden.
Wat bedoel je daar nu precies mee? Kleurt de zool roze of rood op die plaats? Is de zool door de veearts weggenomen tot op de zoollederhuid?
Als de zool roze of rood kleurt, kan het zijn dat er een ontsteking in de zoollederhuid zit of heeft gezeten. Daardoor kan de zool rood kleuren en dat groeit langzaam uit. Het kan dus zijn dat je dat pas gaat zien, lang nadat de kneuzing of ontsteking heeft plaatsgehad. Zelfde is het geval met roze kleuren van de witte lijn. Wijst niet altijd op een probleem wat acuut is, maar meestal op iets wat al eerder heeft plaatsgevonden.
Ontsteking van de zoollederhuid kan komen door een gekanteld hoefbeen, de lederhuid komt dan klem te zitten tussen het hoefbeen en de zool. Het kan m.i. ook ontstaan door een te dunne en/of zachte zool i.c.m. het lopen op een harde hobbelige ondergrond en zo zullen er nog wel meer oorzaken te bedenken c.q. aan te wijzen zijn.
Hoefbevangenheid wordt vaak gebruikt voor allerlei ontstekingsprocessen die in de hoef kunnen plaatsvinden en hoeft niet per sé samen te gaan met een gekanteld hoefbeen. Dit vindt vaak pas verder op in het proces plaats.

Els.

Julia el Mecky schreef op dinsdag 17 november 2009, 16:23:


Okay, ik ga proberen wat vragen te beantwoorden, maar ik ben geen da, noch een professional, dus misschien denken die er wel heel anders over.

Hoefbevangenheid kán veroorzaakt worden door voeding, maar dat is niet per sé noodzakelijk. Het komt wel veel voor, maar er zijn ook diverse andere oorzaken. (Ik denk dat die ook wel op deze site zijn terug te vinden en i.i.g. in het boek over natuurlijk bekappen). Zelf heb ik ooit een fjord bevangen gehad na een lange periode vorst, waardoor zijn hoeven kneiterhard waren geworden. Hij liep op ijzers en na een heel klein stukje draf voor de wagen, was hij onmiddellijk bevangen, stond ook meteen in de "bevangen" stand. Deze bevangenheid was snel over zodra we de oorzaak weg namen, dus door te zorgen voor zachtere hoeven. We hebben hem in nat zand gezet.
Vaak is bevangenheid terug te voeren op vergiftiging. Dit is eigenlijk ook het geval bij de oorzaak voeding, dan vergiftigt het paard zich met zijn eigen insuline.

Hoefbeenkanteling is geen oorzaak maar een gevolg van hoefbevangenheid. Door een ontsteking in de hoef laat de witte lijn (laminae) los en is er geen verbinding meer tussen het hoefbeen en de hoefwand. Het loslaten van de witte lijn kan, meen ik, ook het gevolg zijn van het afsluiten van de bloedvaten naar en van de hoef.

Er zijn paarden bevangen zonder dat je het aan de witte lijn ziet, dat hoor/lees je wel vaker. Of er sprake is van een hoefbeenkanteling kan je dan alleen op foto's zien.

Als ik jou was, zou ik er nu verder even niets aan doen en wachten tot de bekapper komt. Die zal je allicht meer kunnen vertellen.

Groetjes, Els.

Christel Provaas schreef op dinsdag 17 november 2009, 19:42:


Pfff, niet steeds méér, op het moment. Ben van opleiding veranderd . Na het eerste jaar van drie jaar fytotherapie naar 6 jaar HBO-natuurgeneeskunde. Zit nu daar in het eerste jaar, dus weet nog helemaal niets...

Zou zelf ook in eerste instantie aan wilg denken, dat gaf bij ons Froukje duidelijk wel wat verlichting, hoewel ze er zeker niet pijnvrij mee werd. Anders moerasspirea (Filipendula ulmaria, ook Spiraea ulmaria), heeft naast andere stoffen ook salicyl als werkzame stof, maar is zeker wat sterker. Werkt net als wilg ook bloedverdunnend en bloedzuiverend. Aspirine, een synthetische afgeleide ervan, is ernaar genoemd.
Voor ontspanning van de spieren slaapmutsje (Eschsholzia californica). Is een licht ontspannend kruidje.

Maar ik weet van deze kruiden niet zeker of ze ook geschikt zijn voor paarden, dus hou een slag om de arm.
Bovendien ben ik zelf geen voorstander van pijnstilling, behalve dan in heel extreme gevallen en dan nog niet zo, dat de pijn helemaal weggenomen wordt. Hierdoor krijg je snel overbelasting en krijgt het lichaam niet voldoende tijd helemaal te herstellen. M.i. is het beter het lichaam te ondersteunen in het proces naar genezing, anders kan je naderhand toch weer problemen verwachten.

Els.

Arina Bezemer schreef op donderdag 19 november 2009, 16:38:


Hier twee windgevoelige fjorden. Zelfs de altijd bekeken Boully had gister en vandaag de kolder in zijn kop. Willem is zowiezo met dit weer heel schrikkerig, durft amper zijn hoofd in de hooibak te steken.
Vanmorgen ook nog heel veel drukte achter het geluidscherm. Zwaailichten, sirenes, nou dan zijn het twee angsthazen, hoor! Boully ging dan nog wel eten, maar Willem stormde telkens weg.
Nu staan ze bij mij echt vol op de wind, dat zal ook schelen. En gisteren zijn er in de buurt een paar flinke bomen omgegaan, dus het ging best te keer.

Ik zou er niet over denken om hier in de buurt te gaan rijden, met zulk weer. Naar het bos, dat kan, maar niet hier in de polder. Dat is vragen om problemen.

Els.

Omdat er in andere topics telkens op wordt teruggekomen en ik geen zin heb in die warboel van naar mijn mening toch wel vaak laag bij de grondse berichten te reageren, hier het verhaal van Eddy en Willem.

Willem is twee maal naar België en Eddy geweest. De eerste keer 6 weken in de winter, waarin Eddy hem beleerd heeft. Dit ging zeker niet zonder problemen, maar Eddy was wel zo ver dat we Willem mee konden nemen de bossen in en dat ik ook zelf, onder begeleiding, op Willem kon rijden.
Omdat mij, zodra ik thuis was met Willem, de moed weer in de schoenen zonk, zijn John en ik in de zomer nogmaals, nu met twee paarden, naar België afgereisd. We waren toen al heel snel zo ver, dat we, weer onder leiding van Eddy, op Willem het bos in konden. Zelfs John, die nauwelijks enige rijervaring heeft, kon met hem uit de voeten.

Probleem met Willem is, dat het nogal een explosief heerschap is. Hij kan van het ene moment op het andere veranderen in een tijdbom. Je kan van mening verschillen over de oorzaak hiervan, m.i. ligt het in een gebrek aan vertrouwen van Willem in de mensen, maar feit blijft dat Eddy de eerste was die ik écht op Willem heb zien rijden, terwijl toch meerdere mensen het geprobeerd hebben.

De foto's waarop Eddy van Willem stuitert zijn gewoon te leuk! om van het forum te halen, maar ik vind het niet nodig om Eddy hier iedere keer op aan te vallen en af te rekenen.

Els.

Omdat ook dit onderwerp de laatste tijd nogal eens en vaak in negatieve zin voorbijkomt op het forum, onze laatste ervaringen met De Poedertoren.

We waren daar al geruime tijd niet geweest, het is immers voor ons toch een ruime drie uur rijden met de auto. Drie weken terug zijn we er heen gegaan, omdat wij er tijdens onze vakantie, een mestkar-ronsel in de greppel hadden zien liggen en John die graag wilde hebben voor onze oude mestkar.

We werden met open armen ontvangen door Linda en Rudy, die een dagje “vrijaf” hadden, door afzegging van een buitenrit. Zij vertelden heel enthousiast over het huidige reilen en zeilen van de Poedertoren en we kregen een rondleiding over het hele terrein.
Het is ongelooflijk wat daar in een jaar tijd allemaal verbeterd en veranderd is voor de paarden! Op verschillende plaatsen zijn mooie ruime schuilstallen gebouwd. Er is een verhard pad tussen de winterweilanden, er is een lang pad tussen de zomerweilanden, de drinkplaats en de speelweide met diverse zandheuvels. Als je een paddock-paradise met eigen ogen wilt aanschouwen, moet je daar eens gaan kijken!
De paarden zagen er allemaal heel goed uit. Sommigen, waarvan ik me herinner dat ze een jaar terug nog erg “verlegen” waren, kwamen nu naar ons toe voor een kennismaking. Prutske toonde een zwak voor John en liep een groot deel van de rondleiding heerlijk achter hem aan te sjokken.
Linda en Rudy zijn druk doende met allerlei opleidingen op paardengebied om hun kennis nog beter op peil te krijgen.

John en ik waren zeer zeker onder de indruk en zullen vast nog weer eens, al dan niet met onze paarden, daar terug komen!

Els.

e m kraak schreef op vrijdag 20 november 2009, 11:24:


Tja, veel paarden hebben toch al de gewoonte om hun behoeften op een bepaalde plek te doen. Een heleboel jaar geleden waren wij in Frankrijk op een plaats waar je als toerist te paard naar een attractie kon worden gebracht. Er stonden daar tientallen paarden in schuilstalletjes los te wachten. Als er een groepje paarden nodig was, haalden ze één paard uit zo'n stal en de rest van zijn groepje volgde vanzelf, al stonden ze op een heel andere plaats.
Als de paarden moesten mesten of plassen, liepen ze als vanzelfsprekend uit hun stalletje naar een met stro bedekte plek elders op het pleintje en deden daar hun behoefte.

Het is dus allemaal zo vreemd niet en het aanleren lijkt me zeker nuttig voor wedstrijdruiters en dergelijke. Meestal niet zo fijn als je paard midden in je proefje gaat staan plassen.

Els.