Gudrun schreef op zondag 6 januari 2008, 20:20:


Dank Gudrun, hier ook weer herkenbaar (maar hier minder extreem, voel ik mij ook al beter ). Voetjes geven is nog steeds niet zomaar evident. Ik heb misschien te snel willen dingen doen met die voetjes, uitkrabben, doen alsof-vijlen, daar ben ik nu weer mee gestopt. Eerst die voetjes rustig en goed kunnen geven, in kleinere stapjes. Ik heb Huppel ooit twee keer met voer beloond voor voetjes, en sindsdien is ze (uit enthousiasme?) bijna gevaarlijk, alsik een voet vraag slaat ze er namelijk eerst mee! Ik blijf vragen tot ik de voet een seconde kan vasthouden, en het komt wel weer in orde denk ik, maar simpel en vanzelfsprekend is het allemaal niet, zo'n jong ding!


Het is dubbel, aan de ene kant ben ik veiliger voor rondvliegende hoefjes als ik bovenop Lolita zit, langs de andere kant laat Lolita zich zoals gezegd opzijdrummen door haar kind, en dat is jammer. Maar eigenlijk, als Huppel wil meewerken werkt ze even goed mee aan de hand als als handpaard, en als ze niet wil heb ik op de grond nog minder te zeggen als fragiel mensje dan als eenheid met Lolita.

Groetjes,
Nathalie

Spirithorses schreef op zondag 6 januari 2008, 21:30:


Hoi, Pien, hier heb ik heel wat aan hoor.


Heb ik ook bedacht, ik nam dat lange touw vooral omdat het geen sluiting heeft die kan tegen hoofdjes slaan, maar zal me eens aanpassen. En een vriendin had ook nog een handige tip: een ander kleur touw voor handpaard en leidpaard!


Ja! Dat was dus hoe ik Huppel die ene keer kwijt was: zij stopte en wij draafden door, ik had het niet op tijd door en daar glipte het leidtouw door m'n vingers... Wat ik vroeger in Marokko deed was het touw van het handpaard samen in één hand nemen met één of beide teugels van het leidpaard, en dan nog op contact bijna. Zodanig dat als mijn hand door het handpaard naar achter werd getrokken (door niet volgen) ik automatisch ook aan de rem van m'n rijpaard trok. Nu deed ik dat met Lola niet omdat zij normaal wel op lichte hulpen stopt, maar ja, als ik het niet vraag


Das mooi! En handig. Super dat je zo al je paardn met een eigen 'taepakket' hebt.
Ik mis nu acuut m'n 'eigen' paardje in Marokko, Chérif (een ruin trouwens, uitzonderlijk daar) was enorm handig om los meelopende paarden mee te sturen. Ik mikte gewoon zijn neus naar de kont van het paard in kwestie, en hij dacht 'ik moet er niet rechts van, niet links, maar rechtdoor, maar daar loopt die merrie...dus...' en dan beet hij in haar billen! Werkte altijd.


Geruststellend dit


Ja, jij bent verstandig


Moeilijk hoor. Best wel consequent, ook als ze wat met beentjes begint te gooien, blijf ik zo kalm mogelijk vragen wat ik wou, maar het is toch echt iets nieuws voor mij hoor. Ik had vooraf graag een hengstje gewild, jewetwel, eindelijk een dapper paard en die met mij zou willen spelen en zo, maar nu ben ik achteraf heel blij, een merrietje is al moeilijk genoeg voor een veulenbeginner als ik. Ik spendeer er ook te weinig tijd aan, de meeste dagen is het hup voeren en uitmesten en gedaan, even een aai en een kriebel, wie weet één voetje vragen of even achteruit voor de voeremmer, maar dat is het dan ook. Echt Parelli doen bevoorbeeld is nog geen tien keer op haar hele leven gebeurd, terwijl nochtans de driving game echt wel van pas zou komen, en de achteruit van yoyo ook. Het komt wel. Friendly en porcupine zijn al redelijk goed, tis ook al iets.

Groetjes,
Nathalie

Esther schreef op donderdag 10 januari 2008, 18:30:

Gelukkig dat het opstallen en traileren nog meeviel uiteindelijk. Hopelijk heeft Bjork er straks wat aan!

Over dat hengstig spuiten, ik weet er niet veel vanaf, enkel van toen ik met Lolita almaar op het dekstation kwam. Mij werd verteld dat de merrie door de spuit gewoon vroeger en op een controleerbare manier (in tijd bedoel ik) hengstig wordt en ovuleert, maar dat dat enkel lukt bij een merrie die uit zichzelf al cyclus heeft. Maar er zijn waarschijnlijk verschillende soorten van 'hengstig spuiten'.

Groetjes,
Nathalie

Moniek schreef op donderdag 10 januari 2008, 21:21:


Mijn veulen kent gelukkig wel meer dan haar mama: ze heeft ook van bij haar geboorte nonkel Cesar, ruin van 18 jaar oud erbij.

Maar Cesar staat nu in de kliniek... Dus hebben we vanmorgen Des van de buren opgehaald en erbij gezet! Spannend hoor. Huppel heeft ineens al haar veulensmekken bovengehaald, Lolita al haar boze merriemanieren, en Des zit denk ik stiekem te wachten tot Lolita hengstig wordt. Er wordt alleszins veel meer gelopen nu, gespeeld nog niet natuurlijk. Ze eten soms al eens van dezelfde hooiruif met drie, maar komen drinken in de stal ging nog niet, te krap, te eng. Dus ze zijn met z'n drieen de plassen in de wei gaan leegdrinken. Ik zal die handschoentest op zand in de mest ook maar eens doen zeker?

Nathalie

Christel Provaas schreef op donderdag 10 januari 2008, 19:38:


Goeie vraag, geen idee. Vandaag is het oedeem uitgebreider, en inderdaad op het laagste punt van zijn buik meest uitgesproken, en de wondnaad zelf is schoon hoorde ik.

Ik was nog vergeten melden dat het infuus uit is! Maar hij staat wel nog vastgebonden op stal, mag niet neerliggen en geen stro eten. Vier keer per dag (stom: 's nachts niks) krijgt hij nu een half plakje hooi, ik heb ook een zak Pre Alpin meegebracht, krijgt hij ook, en geweekt bietenpulp heb ik ook aan zijn stal gezet. En hij mag grazen! Dus daarnet heb ik hem op de parking naar hartelust laten grazen, ik steeds verkleumender op een bankje vlakbij met 'Don't Shoot the Dog' als leesvoer. De studenten gaan normaal gezien ook nog vier keer per dag tien minuutjes met hem naar buiten.

Het gaat goed! (Ik durf het nu zeggen want de magische grens van vijf dagen postop is bereikt)

Nathalie

Christel Provaas schreef op zaterdag 12 januari 2008, 14:20:


Ik vind het ook maar raar. Ik denk dat het nog al een menselijk waanidee is, omdat wij gesproken taal zo belangrijk vinden. Voor een dier, zeker en paard, is dat nogal onbelangrijk (denk ik toch). Ze letten op zoveel andere dingen erbij dat ze denk ik wel weten wanneer je tegen hun praat en wanneer niet. Tenminste, dat hoop ik maar, want als ik bv. met Huppel bezig ben en haar 'goedzoo' voor mooi voetjes geven kijkt Lolita toch niet verwachtingsvol naar mij om ook beloond te worden. Als ik met één paard bezig ben zijn de andere twee binnen hoorafstand, dus zij horen mij telkens ook bezig. Verzwakt mijn bridge daardoor? Of weten ze dat mijn bridge enkel gevolgd wordt door een beloning als ik mijn aandacht bij hun heb? Ik denk het laatste.

Groetjes,
Nathalie

irene schreef op vrijdag 11 januari 2008, 17:03:


Hoi

Na dit type operatie mag hij ten vroegste na tien-veertien dagen naar huis. Nu wordt de voeding langzaam opgedreven om te zien of dat goed gaat en er geen verstopping of darmverlamming optreedt, en of er geen wondinfectie is.

Dat gewicht zal wel meevallen, ik verkijk me toch op die ingevallen flanken waardoor z'n heupen er zo uitsteken. Hij woog bij opname 440 kg ongeveer, en (daarnet gewogen) nu 395 kg.

Groetjes,
Nathalie

Elzaliene Proost schreef op zaterdag 12 januari 2008, 17:28:



Hoorde van een collega dat op de manege waar haar kinderen rijden ook regelmatig een pony z'n dertigste verjaardag mag vieren. Je hoort dit nog wel, en specifiek van niet dressuur-manegepaarden, paarden die vanzeleven nooit verzameld worden gereden, en waarbij dat ook niet geprobeerd wordt. Gewoon dagelijks lessen klossen en met kinderen rondhossen.

Groetjes,
Nathalie

charlot van r schreef op zaterdag 12 januari 2008, 19:51:


Zo is het nog steeds precies Met stro op de vloer, ziet er gezelliger uit maar heeft het paard niets aan. Wat je niet ziet is dat de voorzijde van de box tralies zijn zodat ze gelukkig wel de overbuurpaarden zien.
Cesar krijgt het hooi nu nog uit de voerbak, dat is al iets lager dan die grrr ruif.
Toen hij daar zes jaar geleden was voor zijn arthrodese operatie mocht hij natuurlijk wel normaal eten en haalde ik telkens zoveel mogelijk hooi uit die ruif om op de grond te leggen. Daarbij voelde ik meteen zelf hoe alle stof in mijn ogen viel. Toen stond hij gelukkig niet vastgebonden, maar mocht hij ook niet uit de box... En dat mag nu gelukkig wel.

Myriam schreef op zaterdag 12 januari 2008, 20:07:


Ja, heel leuk boek, leest vlot! Soms nogal 'ik denk dat' zonder bewijzen, maar alla, ze mag dat denken. En ik weet denk ik waarom ik met spaanse pas ed. zo weinig vooruitgang maak: omdat ik niet variabel beloon! Maar de verhalen over dolfijnen daar heb ik moeite mee (raar genoeg misschien). Ik moet even iets vragen dus...

Nathalie

Hoi,

Naar aanleiding van het boek van Karen Pryor bekruipt mij het gevoel dat ik dolfijnen in gevangenschap eigenlijk heel erg zielig vind (en dat doet mij ook nadenken over paarden, hoewel dat minder erg lijkt). Weet iemand waar ik kan lezen over mens-dolfijn (of orca, of andere zeezoogdieren) relaties in de open zee? Ik heb het vermoeden dat deze dieren ook in volle zee geclickerd worden om bv. militaire opdrachten uit te voeren, weet iemand meer?

Groetjes,
Nathalie

Eva Saegerman schreef op zaterdag 12 januari 2008, 21:17:


Hoi! Ze zijn alledrie leuk, maar die laatste is het leukste, en wel hierom: ze zeggen 'you can lead a horse to water, but you can't make him drink', wel, dat is bij jullie dus niet waar! Chapeau zenne!


Nathalie

stumperd schreef op dinsdag 8 januari 2008, 18:54:


Hoi Conny,

Ik had vroeger op deze vraag al geantwoord denk ik? Maar ik ben ook nogal voorstander van helemaal niets aan het paardenhoofd, in de mate van het mogelijke natuurlijk (veiligheid).
Nu rijdt ik eigenlijk de laatste tijd bijna niet meer, oa. onder invloed van Nevzorov en co die op een paard zitten gelijk stellen met dierenmishandeling... maar hier is het filmpje van ons eerste en enige jumpingparcours, dat was ook zonder hoofdstel:
http://nl.youtube.com/watch?v=WViCflsbyuk

Groetjes,
Nathalie

charlot van r schreef op zondag 13 januari 2008, 11:27:


Goeie tip weeral Charlot! Hij mag idd vanaf vandaag hooi hebben, in de ruif jawel, ik heb het op de grond gelegd, maar ik zal morgen mijn grote zak met groot gat meenemen, thanks!

Nathalie

Eva Saegerman schreef op zondag 13 januari 2008, 11:51:


Ze? De Amerikaanders zeker? Meer specifiek bv. Mark Knopfler in het mooie liedje 'Your Own Sweet Way' (Hij zingt dat eens niet met de Dire Straits maar met The Notting Hillbillies)
Of bedoel jij Parelli misschien? Die zegt dat nu eens niet, en itt. Ik kan Lolita ook naar water leiden en door te vragen het aan te raken met haar neus (nose neck, maybe feet) haar ook wat doen drinken. Stokertje!

Groetjes,
Nathalie