Piet schreef op maandag 13 november 2006, 15:56:


Hoi Piet, hele domme vraag misschien, maar zou het ook niet wat met zijn leeftijd te maken kunnen hebben? Hij is meen ik viereneenhalf, toch? Wordt misschien volwassen? Pubergedrag?

Groet, Els.

Telkens weer wordt ik geconfronteerd met mensen die vinden dat hun dier bij hun moet passen en er moeite mee hebben zich in te leven in dat dier. Het dier moet doen wat zij willen, zo niet, dan wordt het doorverkocht, teruggebracht en in het ergste geval afgemaakt.
Soms niet eens het idee van de mensen zef, met als voorbeeld een buurvrouw (woont een heel stuk verderop, weinig contact mee) die een aantal weken geleden bij me kwam met het verhaal dat ze problemen had met haar jonge hond (19 mnd) en dat de dierenarts adviseerde hem af te maken. Met wat hemelse steun uit Vlaanderen (bedankt Eddy!) leeft het dier gelukkig nog. Niet op de manier die ik zelf of Eddy in gedachten had, maar dat maakt niet uit, we hebben buurvrouw toch net die steun weten te geven die ze nodig had om door te gaan. De hond is gecastreerd, er hangen een soort verstuivers in huis met één of ander hormonengoedje en het dier is veel rustiger geworden.
Zo ook met paarden. Ik zie steeds weer mensen in de omgeving die een paard kopen, beest bevalt niet en weg gaat 'ie weer. Nieuw paard en weer idem dito. Elk van deze paarden loopt mijns inziens een stukje stress op voor de rest van zijn leven.
Ik word hier zo verdrietig van. Ben ik nou de enige die zijn dieren als indiviuen ziet, elk met zijn/haar eigen eigenaardigheden? Als voorbeeld mijn eigen paarden. Froukje met al haar nukken en kuren. Telkens weer probeer ik een ingang te vinden om op een betere manier met haar om te kunnen gaan. Nu met PN en HN heb ik het gevoel dat ik toch steeds meer op de goede weg ben en vind ik het heel spijtig dat ik daar niet veel eerder kennis van heb gehad. En af en toe word ik wanhopig van haar, omdat ik niet begrijp wat ik fout doe. En dan Willem van 5. Als bange wezel gekocht. Zelf heel veel fouten gemaakt met hem, maar nu, langzaam maar zeker, wordt hij steeds steviger in zijn gedrag, wordt niet meer panisch als je iets van hem vraagt en liet zich zelfs van de week terugdrijven onder een laaghangend stuk zeil door toen hij ontsnapt was van het land, zonder in paniek te raken. Ik weet niet of ik ooit op hem kan rijden, maar zelfs als dat niet kan, is 'ie mijn Willem en blijft 'ie bij me zolang als het kan, liefst tot hij dood gaat, maar dat kan je natuurlijk nooit helemaal garanderen.
Ik heb nu drie honden gehad, twee uit het asiel, één gedumpt omdat ze een Yorkshire terrier scheen te hebben dood gebeten. Alledrie totaal verschillend. Dan kan je toch niet eisen dat de hond zich aan jou aanpast, maar pas je je toch aan je hond aan? Mogen we van een dier verlangen dat hij bij jou moet passen en kan je hem als dat niet zo is daarom dan maar weer dumpen?
Ik vind van niet... Ik zie ieder dier als een individu en hoop dat ik niet de enige ben.

Groetjes, Els.

Nils Vellinga schreef op dinsdag 14 november 2006, 21:24:


Iedereen bedankt voor de reacties. Dit "watje" krijgt af en toe wel eens het idee dat ze de enige is die een dier ziet als een eigen ik. Maar moest van het forum natuurlijk al beter weten. Werd ook echt helemaal beroerd van die spot van de Partij voor de dieren waarin je ziet hoe "scharrelkippen" uit een grote loods worden "opgeveegd" met één of ander masjien en dan in kratten worden geblazen. Als ik dan naar m'n eigen drie kipjes kijk met elk hun eigen karakter... 't Is toch prachtig als je ziet hoe de grootste haar kop onder de haan steekt om zich voor mij te verschuilen, net een struisvogel.

En nee, ik koop mijn dieren niet op uiterlijk. Eigenlijk komen ze meestal gewoon op mijn weg. Behalve Willem dan. Wilde dolgraag een fjord die Anton als vader had, die had ik een keer gezien bij een hengstenshow en daar viel ik volledig voor (qua karakter dan). Willem heeft dus een prima afstamming ook van moeders kant en daar is dan ook alles mee gezegd. Of eigenlijk niets mee gezegd. Ik ben toch bang dat er in het begin van zijn leven het nodige fout is gegaan en daar heb ik zelf nog een schepje bovenop gedaan, gepushed door een omgeving die het al raar vond dat ik niet meteen op hem ging rijden. (hij was nog geen 3 toen ik hem kocht). En nu heb ik alle tijd van de wereld, geef ik hem alle tijd en ben lekker een watje!!!

Els.

Wil schreef op vrijdag 17 november 2006, 13:36:


Wij gebruiken inderdaad ook carboleum met verlopen olie gemengd, werkt ook erg goed om hekkenpalen mee te impregneren, gaan ze een stuk minder snel rotten op de grondlijn. Grote houtoppervlakken, zoals de stalwand waar ze bijkunnen, hebben we groot mazig geplastificeerd gaas overheen gezet, kunnen ze er niet meer bij.

Groet, Els.

Wendy de Meij schreef op vrijdag 17 november 2006, 13:15:


Hoi Wendy,

Mijn twee fjorden zijn afgelopen zomer ook behoorlijk veel te dik geworden. Ben ook aan het proberen geweest of ik ze onbeperkt gras kon laten eten. Nou, dat kan dus niet! Toen ze te dik werden heb ik ze telkens maar een heel klein stukje gras erbij gegeven en stonden ze verder op een kaal land, maar afvallen, ho maar.
Nu krijgen ze 's morgens en 's avonds een portie hooi, ongeveer 1 plak (zeg maar 15 á 20 cm. baal) per keer. En ze krijgen twee x daags een heel klein stukje gras erbij. Ze hebben dan echt niet de hele dag te eten, maar ja, je moet wat, hé, te dik is ook niet goed. Ik hoop dat ze aan het eind van de winter weer een beetje op maat zijn en dat ik ze dan zo kan houden.
Ze hebben het volgens mij niet koud, staan bijna nooit in de stal, alleen als het echt stortregend en ze het gras ophebben.

Groet, Els.

Peter Donck schreef op vrijdag 17 november 2006, 15:04:


Wat? Dat gaas of het millieuonvriendelijke mengsel?
Tja, Peter, onze berichten hadden elkaar gekruist, had ik natuurlijk nóóit durven schrijven als ik eerst jouw bericht had gezien.
Maar ik heb troost voor je. Onze palen staan al bijna twintig jaar en tegenwoordig ga ik steeds meer over op slechts een paar hoekpalen en kunststof prikpaaltjes ertussen. En ja, die hoekpalen zijn nog steeds die oude geïmpregneerde palen, maar die zullen nu toch niet giftig meer zijn.
Je moet op een gegeven moment een keuze maken en hardhout wordt ook niet echt als millieuvriendelijk gezien, door de manier van winning en is bovendien ook niet gezond om op te knagen.

Sorry dat ik je zo geshokkeerd heb....

Els.

Peter Donck schreef op vrijdag 17 november 2006, 16:46:


Da' vin'k nou niet eerlijk, bij mij is het WALGELIJK, bij Wil alleen jammer... 'k wor' gediscrimineerd....

Els.

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 21 november 2006, 11:24:


Wéér een koudbloedje die het draad niet respecteert. Onze Willem heeft ons dat we hem pas hadden ook heel wat kopzorgen gegeven. Hij denderde ook gewoon door alle schrikdraad heen. Nam een aanloop, dan even van "hé, een draadje?", soms probeerde hij nog te remmen, maar dan liep 'ie er gewoon door. En bij ons staat er écht wel stroom op, hoor, hield zelfs de ram van de buurman bij de ooien vandaan, tot grote verbazing van die buurman zelf. Nu de paarden 24 uur per dag op het gras staan is het gedonder over. En gelukkig hebben we rondom sloten, met twee dammen waar een hek op staat, dus naar de weg toe gaan ze niet. (Hoewel een vriendin van me een fjord heeft die zelfs door de sloot heenwandelt.)
Froukje heeft ook een periode gehad waarin ze gewoon onder het draad doorliep. Hoofd eronderdoor om gras te eten, een schok en dan gewoon het draad over je rug laten glijden tot je aan de andere kant staat. Compleet ongevoelig voor de stroom.
Fjordson (schoft 1.42 m.), mijn vroegere ruin, paste zelfs onder een stalen pijp, die op zo'n 1.10 m hoog de stal afsluit door. Buk je toch gewoon een beetje...
Als er maar iets aan de andere kant is wat begeerlijk is, hou je ze denk maar moeilijk tegen, die fjorden, haflingers, etc.

Groet, Els.

Nick Altena schreef op maandag 20 november 2006, 21:25:


En toen had je het meetdingapparaatje en geen stoere kerels bij je en liep je helemaal achter op je land....
Dan neem je een lange grasspriet, pakt hem bij een uiteinde tussen duim en wijsvinger, legt hem met het andere einde op de draad en schuift heel voorzichtig naar de draad toe tot je het voelt prikkelen. Prikkelt het nog niet als je bij de draad bent, staat er geen stroom op!

Els, die ook blond is, maar een wijze vader heeft die stamt uit de tijd dat er nog geen meetdingapparaatjes waren.

Wil schreef op donderdag 23 november 2006, 11:46:


't Zal wel weer net zo gaan met de varkenspest, de vogelgriep, MKZ, etc. Media besteden er geen aandacht meer aan en de meeste mensen vergeten het.... Hoeveel ophef niet, toen al die dieren (koeien, varkens, kippen, schapen) "uit voorzorg" werden gedood, iedereen schreeuwde moord en brand. Tot de volgende uitbraak hoor je niets meer over preventief enten, is er geen aandacht meer voor. 't Wordt allemaal in de doofpot gestopt.

Els.

Wil schreef op dinsdag 28 november 2006, 13:54:


Geen hooivork of spa gebruikt, maar mijn hond achter hun hond aan laten rennen. Ze kwamen hier de eerste jaren ook aldoor vlak voor de kerst langs, en inderdaad, levende eenden aan de koppel, 5 minuten moeten meppen om een haas dood te slaan, náást mijn hard bevroren land schieten, zodat mijn paarden bijna hun nek braken, tússen de schapen van de buurman schieten, etc.
De laatste keer hadden ze een hondje bij zich. Met mijn hond (kruising bouvier-st. bernard) bij de stal staan wachten tot het hondje zich op mijn land waagde. Onmiddelijk Bruno erachteraan gestuurd. Die heeft het hondje geruime tijd bij zijn bazen vandaan en op mijn land gehouden (Bruno kende de erfgrens). Toen ik het genoeg vond, was één maal roepen genoeg en kwam Bruun terug, draaide om me heen en ging keurig naast me zitten. Ik heb de jagers nooit meer gezien, tenminste niet in de buurt van mijn land en het is al zo'n 15 jaar terug.
Overigens jaagt er hier in de buurt een oude baas, die zelf een hekel heeft aan de drijfjacht. Loopt rustig zijn rondjes over het akkerland en schiet zo nu en dan een haas. Boeren/tuinders vinden dat hij veel te weinig schiet. Hijzelf vind dat onzin, vind dat je niet alles "leeg" moet schieten. Hij houdt terdege rekening met honden en paarden, kent de omgeving op zijn duimpje, heeft oog voor alles wat leeft... Die zijn er dus ook.

Els.

epona schreef op woensdag 29 november 2006, 13:27:


Veel dingen hier gelezen,
Heel veel over paard en mens geleerd,
Nog lang niet voldoende kennis,
Maar dat valt hier niet verkeerd.

Nu proberen in mijn eigen omgeving,
Te laten zien dat het ook anders kan,
En dat omgaan met je paarden,
Veel meer is dan "houden van".

Els.

Esther schreef op donderdag 30 november 2006, 14:42:


Gooi hem naar mij, ik zal hem vangen en meteen laten zien,
Hoe het is met Frouk's hoeven, onze oude fjordentrien,
Als 'ie niet luistert dan gooi ik hem terug,
Blijf dus wel kijken, want misschien gaat dat vlug,
Ik ben niet zo'n dichter, dus de stop gaat erop,
Kijk uit! Daar komt 'ie, hij valt op zijn kop!

Esther schreef op donderdag 30 november 2006, 15:32:


Je hebt hem toch wel hóóg op zijn hielen gezet?
En ook op de stand van zijn tenen gelet?
Anders zal 'ie nooit genezen,
En straks ook nog bevangen wezen.

Moniek schreef op vrijdag 1 december 2006, 11:44:


42.

Wat een waanzin! Liep gisteravond net te denken dat ik het nu al een jaar zelf doe en met wat voor resultaat! De fjorden gingen heerlijk bokkend en springend over het pad naar het achterste land. De hoeven zien er perfect uit, nooit meer scheuren of brokkels. Geen ondergeschoven hielen meer bij Frouk, je wordt daar toch gewoon trots van!
I.p.v. dat ze nu eens aan gaan pakken dat er mensen zijn die nóóit iets aan de hoeven van hun paarden doen of laten doen, dat lijkt mij veel belangrijker dan dit ge.........

Els.