Peter Donck schreef op donderdag 4 oktober 2007, 15:40:
> kijk naar onszelf : stel dat we met de beste stapschoenen uit
> wandelen gaan
> dan nog ga je je manier van stappen aanpassen aan vlak,
> helemaal een ramp.
> Op sneeuw (vroeger hé, toen er nog sneeuw was) kwam je al
> helemaal niet,
> terwijl dit zonder ijzers net leuk is......
Misschien is grip belangrijker dan pijn? Asfalt is minder glad dan een keiharde leemlaag bijvoorbeeld. Over asfalt, of een fietspad wordt iets meer doorgestapt dan op die harde leemlaag van de wielsporen op het menpad. Neem je het rullere middenspoor, dan wordt meteen gretig versneld.
Nog iets wat mij opviel: daar waar de paadjes smal waren met een gladde leem- en bladerenlaag (het had geregend), kozen alle paarden niet de relatief vlakke middengeul, maar juist een hellende zijkant, waarop ze regelmatig uitgleden. Om een onnavolgbare reden vonden ze dat minder erg dan lopen op het in mensenogen makkelijker begaanbare middenstuk. Stuurde je bewust naar het midden, dan liep het paard sneaky door naar de andere schuine kant om daar glibberend en scheef zijn weg te vervolgen. Wegglijden met één been wordt blijkbaar niet als ernstig ervaren. En ze deden het alle zeven, ook de beslagen fries. Wat zal hier de reden van zijn?
(In de duinen maak ik dat ook wel mee, alleen is het daar nooit glibberig, maar zijn de schuine anten juist vaster, minder mul.)
Warboel
