marianne laenen schreef op zaterdag 16 juni 2007, 10:43:
> Beste Esther, ik ken je ook niet maar ik geef les op een
> heropleiding voor volwassenen die opeens geconfronteerd worden
> met een visuele handicap vanwege ziekte, slechte genen of een
>
> Sterkte,
>
> Marianne
Wat het probleem is met restzicht en waar ik nou tegenaan loop is dat je lichaamstaal verandert. Ik moet erg opletten dat ik niet ergens over val, dan ga je dus automatisch dubbeltjes zoeken, gevolg je maakt je klein. Voor een jong paard is dat ook verwarrend. In een vreemde omgeving ben ik totaal mijn orientatie kwijt en dan voel ik me onveilig omdat ik echt niet weet waar ik ben. Ook is het erg afhankelijk van hoe het licht is of ik wel of niet wat kan zien, voor mezelf scheelt het al per situatie, voor de omgeving is dat ook lastig om in te schatten. laat staan voor een jong paard. Toch is het ook vaak lachen hoor, ik heb ontdekt dat ik met hoge resolutiefoto s dingen kan zien die ik nog nooit heb gezien en ik ben aan het fotograferen gegaan, als ik denk iets te zien zet ik het op de foto, achter de computer zie ik wel wat ik weggooi en dat is erg veel, maar de gelukte foto s zijn dan ook vaak echt erg mooi. Ik zal er zo eens wat uitzoeken en even een album maken.
Ook met de keuringsartsen en arbeidsdeskundigen heb ik wel dikke lol gehad, er was er een die me zei dat ik wel beschuiten in kon pakken, hij vertelde erbij dat er 13 in een pak gingen, ik heb toen maar gevraagd of dat op een dag moest. In die tijd leefde mijn geleidehond nog, dat licht van die arbeidsdeskundige wilde wel zorgen dat ik een opleiding kreeg war ik direct mee aan de slag kon, hij had het briljante idee vrachtwagenschauffeur! Ik heb hem maar verteld dat de hond niet zo hard kon en of ie dacht dat ik zou gassen met mijn hand op de vangrail ofzo. Kortom het is wel lastig een visuele handicap maar er zitten ook echt leuke kanten aan.
Es
Warboel
