Piet schreef op dinsdag 9 januari 2007, 8:50:
.
> Ik was een poosje geleden bij een 5 jaar oude , soort van
> quarterruin, die een half jaar geleden door de handelaar
> zadelmak was gemaakt.
> Sinds de eigenaresse hem had was het berijden steeds
> moeilijker gegaan. Nu staakte hij zo gauw ze er op ging
> zitten. Ze vond hem dwars en eigenwijs en had het gevoel
> dat hij bevroor.
.
> Zodra
> hij een stap zou zetten, welke kant dan ook op, moest ze
> hem meteen belonen. Net zoals jij doet dus :)
> Na enkele minuten begon het paard voorzichtig een stapje
> te verzetten.Na 10 minuten liep hij overal waar hij
> wilde.
Goed gedaan Piet!
Wat hier in feite gebeurd is interessant.
Het paard met al zijn vermogens, opgedaan in jaren kudde leven, gebruikt die vermogens niet meer, onder de ruiter. En dat gebeurdt altijd, in mildere vormen, als we in de training geen eigen initiatieven toestaan en stimuleren.
De focus ligt dan tezeer op dat het paard moet doen wat wij willen, inplaats van dat wij meegaan met wat het paard wil, en zo samen nieuwe ervaringen op doen, in balans en levenslustig. Tom Dorrance noemt dit "going with youre horse" en hij raad aan jonge paarden te leren vlot en zeker hun eerste stapen te zetten onder de ruiter, in zijn eigen kudde. Daar is immers genoeg aanleiding voor spontane bewegingen waar het paard graag naar toe wil. Daar ga je dan in mee en zo loopt het paard bijna net als anders, alleen ditmaal met een ruiter er op en leerd de hulpen spontaan gebruiken. Zo sluit je niet de poort naar de eigen vermogens. Zoals in dit geval zo overduidelijk gebeurd is.
Groetjes, Michiel
Warboel
