Piet schreef op dinsdag 12 december 2006, 11:38:
> Inmiddels ben ik heel wat verder dan Shiny alleen.
> Ik ben helemaal geen hengst. Ik ben een mens die een paard
> leiding geeft.
> Paard -paardrelatie is een andere dan mens- paardrelatie.
Khabal rent evengoed met maaiende voorbenen op de katten af, of de kippen, of wat dan ook. Alleen die geven geen fases, dus zal dat niet veranderen.
Maar ik kan niet snel genoeg een boom inklimmen, of wegfladderen, dus ik zal wel duidelijk moeten maken dat mijn persoonlijke ruimte niet ongevraagd een speelruimte is.
> Maar als mijn gedrag, mijn houding, mijn taal, konsekwent
> blijft, is het voor hem niet meer nodig die leiderschap vraag
> te stellen en zal dat steeds minder voorkomen.
Bij hengsten wel. Het zou eruit zien als een hengst die eenmaal leider is dat tot zijn dood zou blijven, zonder dat er af en toe uitgeprobeerd wordt hoe sterk hij is.
> De enige verklaring waarom er mensen zijn die nooit
> problemen hebben met hengsten en anderen hun hele leven
Wij hebben geen problemen met hengsten.
> Het niet opvoeren van druk is niet paardafhankelijk. Want
> opvoeren van druk kan lijden tot het uitvoeren en
> exploderen van geweld.
Kan, als je niet weet waarmee je bezig bent. Ik zou het woord "druk" trouwens liever vervangen door "aanmoediging", dat lijkt me de lading beter dekken. En vooral als je dat "los" doet, dan leer je precies hoeveel je wel en niet kan gebruiken, want is het teveel dan loopt het paard weg. Ik herinner me nog hoe verbaasd je was hoe Ilona Shiney probeerde mee te nemen (of zoiets) en zo precies doseerde dat hij net niet wegliep. Dat leer je bij
Parelli, als je het op de juiste manier beoefent. En ja, dat zou je kunnen omschrijven als "druk", maar "aanmoediging" is ook hier een beter woord.
> Verkeerde zaken zijn af te leren door erop te trainen,
Yep. Zo doen wij dat ook. Zo hebben we Khani getrained om je niet meer van achteren te besluipen en in je schouder te bijten. Hoe? Door een doelwit (Ilona in dit geval) in de wei te zetten, met de rug naar Khani toe, met een medestander die buiten de wei staat en een seintje geeft wanneer Khani het doelwit besluipt, zijn nek uitsteekt, zijn kaken opent, en dan.... GIL! en een trap naar achteren. Geen gerichte trap, maar gewoon zoals een merrie dat kan doen. Er waren maar twee sessies nodig, en Khani is er nu van overtuigd dat wij ook ogen in ons achterhoofd hebben, en onze ruimte ook aan de achterkant bewaken.
Maar bij Camee zullen dit soort problemen nooit aan de orde zijn.
Groeten,
Frans
Warboel
