Ik heb net nogmaals het PN-verhaal over
trailerladen gelezen:
"Verander de perceptie van het paard voor de trailer. Zorg dat het de trailer beschouwt als een vertrouwde en comfortabele plek. Gebruik geen geweld of voer, maar begrip en geduld, en bouw het
trailer laden met oefeningen stap voor stap op."
Nou, die van mij heeft haar perceptie ontdekt hoor: sommige mensen hier zullen weten over mijn pogingen, mijn aanpassingen, mijn geduld, mijn boosheid en toch maar weer geduld........
NIX hielp!
Of jah toch wel: alles(met dank aan iedereen voor de tips!) hielp bij haar 1x!
De 2e keer dacht ze gewoon: ik WIL dit nie, dus ik doe dit nie!
MAAAARRRRRR, we zijn eruit: in de perceptie van Foxy Lady Beatrix (veeeel welsh bloed, ietsje arabier) is een trailer pas een "vertrouwde en comfortabele plek" als je er..... achterstevoren in mag staan!!!!!!!!
Gewoon een 2-paards trailer, zonder tussenschot: op de goede manier naar binnen en je dan gewoon heel relaxed omdraaien: kan je mooi naar buiten kijken joh!
Het helpt: ze vindt het op het moment zowaar leuk om met de trailer weg te gaan: Vanuit huis, maar ook na de les of een buitenrit weer NAAR huis!
Vol vertrouwen in elkaar (wij 2-tjes dus) stapt ze erop en ik moet zeggen: alle waarschuwingen kloppen:
Ik was zelf zo gestrest als we ergens naartoe gingen met de trailer, dat ik dat heeel bewust uitschakelde: hihi...dat KAN dus niet!!!!!
Bewust ongestresst handelen, zodat je paardje zich kan spiegelen...
Nou en DAT deed ze!!
Jemig wat waren we lekker ontspannen bezig zo saampjes met geknepen billen!!!!
MAAAARRRRR nu het maar weer de goede kant op gaat, ben ikzelf ineens hartstikke relaxt: ik denk er niet (minder) bij na, met als gevolg dat het steeds onbevangener gaat!
Nu nog wennen aan de mensen die ons inhalen met de auto en naar achter wijzen omdat ons paardje zich heeft omgedraaid in de trailer.....
Wat kan het me schelen: wij gaan weer!!
Gr. Bianca
(ps heb wel allerlei filosofien over waar en wanneer het mis ging, maar om die nu allemaal weer te vertellen.......)