Frans Veldman schreef op woensdag 8 november 2006, 22:31:
> Nele schreef op woensdag 8 november 2006, 22:21:
>
>> Stel je voor: je loopt verloren in de sahara... en je tenen
> Met zout idem ditto. De plant gaat niet zout smaken. Voer je de
> concentratie zout op dan nog gaat de plant niet zout smaken,
> hij gaat alleen maar dood, want hij verrekt het om dat zout op
> te nemen.
AHAH! Dit is wel interessant!!! Gaat de plant dood omdat hij verrekt het zout OP TE NEMEN of gaat hij juist dood OMDAT HIJ HET OP MOET NEMEN omdat er niks anders voorhanden is?!
> Gras (en andere planten) blijven dus redelijk consistent in hun
> samenstelling, zelfs als de bodemgesteldheid sterk varieert.
>
Huhumm, ik volg je uitleg wel... Maar ben toch nog niet helemaal overtuigd. Hoe leg je dan hetvolgende uit:
Als vegetariër ben ik gek op druiven. Ik eet er in het seizoen massa's van. Nu liet ik laatst een bloedonderzoek bij mezelf doen, op zware metalen. Bleek dat ik met een zware overdosis arsenicum in mijn bloed rondloop. Die zou afkomstig zijn van... de druiven!!! Druivelaars werden namelijk vroeger behandeld met arsenicum tegen bepaalde ziekten. Nu is dat verboden, maar de planten op zich hebben die stof nog in zich en geven het door aan hun vruchten... Ik kan niet zeggen dat die druiven naar Arsenicum smaakten hoor...
Dat de smaak van voeding niet overgenomen wordt door de "consumerende plant", geloof ik ook. Maar goed ook, stel je voor dat gras naar drijfmest smaakte hihi
ARME PAARDEN
Hier geldt volgens mij weer hetzelfde als in mijn voorbeeld van de sahara en de drijfmest: stel je voor dat ik alleen maar druiven ter beschikking had om te eten; dan zou ik die eten om in leven te blijven... tot de hoeveelheid arsenicum me zou nekken. Hetzelfde voor het gras: zet het met zijn wortels in een meer van drijfmest: het kan toch niet anders als opnemen wat voorhanden is, wil het in leven blijven? Net als in het menselijk lichaam zal er in dat gras toch ook wel een soort van 'lever' zitten die allerlei gifstoffen opslaat???
Soit, ik herinner me te weinig van mijn leven als grassprietje om hier helemaal zeker van te zijn
Nele
Warboel
