Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 1:46:


Je hebt gelijk, ik weet inderdaad niet meer wat ik nu juist van plan ben en hier wordt aardig wat afgeslingerd. :) Niet alleen door wat hier geschreven wordt hoor. Ik twijfel al langer of dat hele pensioen-idee wel zo goed is. Ik heb ook schrik dat ze nog sneller in een oude stijve knol gaat veranderen door het niets doen.
Zo heel slecht is ze er voor de moment niet aan toe trouwens. Dat maakt het nog moeilijker. Moest ze nou verschrikkelijk kreupel zijn, dan wist ik het wel. Maar eigenlijk zie je er amper iets aan als ze op de wei loopt. Op de wei is ze in stap lichtjes mank en in draf bijna zo goed als zuiver. Op de weg loopt ze wel slechter. Korter en stijver in haar beweging wat en ook nog eens ietsjes mank op één van haar voorbenen. (maar mijn vermoeden is dat dit wel eens door haar hoeven zou komen) T'is in ieder geval al veel slechter geweest dan nu.
Soms vraag ik mij af of ik haar beter niet gewoon aan het werk zet, wandelen en eventueel rijden. Misschien dat dit wel verbetering geeft?
Maar dan moet ik weer denken aan wat die DA's zeiden en aan die RX-foto's, want die waren echt wel slecht.
En toen ik haar gisteren meenam voor een kort wandelingetje op de weg, wou ze gewoon niet. Elke drie meter ging ze stilstaan of verzon ze wel één of ander steentje of grasprietje dat eerst grondig onderzocht moest worden. Ik moest haar bijna smeken om mee te gaan. Dat zet mij ook wel aan het twijfelen, want doet ze dat nu omdat wandelen pijn doet? Of hangt ze gewoon de idioot uit en profiteert ze van mijn twijfels?

Ik vraag mij trouwens af, waarom die tegen mij gezegd is dat ik maar best moet stoppen met hopen. En dat andere paarden met artrose nog wel bereden mogen./kunnen worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat paard van Piet. (ben zijn naam even kwijt) Piet rijdt daar toch ook nog mee?
Wat maakt nou het verschil tussen een "verloren zaak" en een paard dat nog wel licht werk mag doen?

Ans

Ans Jondral schreef :



Hmm, Ans, als ik dit zo lees vraag ik mij af of je wel duidelijk genoeg bent in je bedoelingen naar Tempête toe.
Begrijp me niet verkeerd; maar als ik lees dat je het hebt over 'smeken' om mee te gaan, lees ik eigenlijk dat je heel zacht met haar bent.
Kan het zijn dat je té zacht bent, alles tezeer van haar moods en toestanden laat afhangen en haar daardoor misschien te weinig duidelijkheid geeft waardoor het paard haar eigen duidelijkheden gaat scheppen?

Zoals we al zeiden zijn paarden feilloos in staat om je lichaamstaal te lezen, en ik denk dat dat nog véél verder gaat in de vorm van plaatjes lezen die jij in je hoofd hebt. Kan het zijn dat Tempête jouw twijfel, je onzekerheden, je angst misschien (om haar niet te willen overbelasten) 'gebruikt' -oké verkeerd woord, ik weet het- om niet te hoeven werken?

Ik heb er hier ook paarden bij die snel in een soort van slachtofferrol gaan en die je er echt als het ware 'overheen moet tillen' door je kordaat op te stellen waardoor er duidelijkheid ontstaat. Andere paarden weer mag je nooit onder druk zetten. De kracht is juist in te schatten wat en hoever je mag gaan bij elk paard afzonderlijk.

Ik weet weinig van het verleden/ziekzijn van Tempête, als ik tijd heb zal ik je berichten eens nalezen. Maar is het ook niet voor een groot deel een mentale kwestie tussen jullie?
Waarbij ik dus niet zeg dat je maar op haar moet gaan zitten en rijden he, maar ik zeg wel dat gedrag ook zeker mee kan spelen.

Bombita is een jaar lang erg zielig gevonden ; Toen ze hier kwam had ze een grote wond aan haar been (prikkeldraad) had ze exzeem, hoefproblemen, angsten en was ze ook nog 'ongewenst' zwanger. Sjonge jonge wat was die zielig en dat hebben we geweten óók. Want ze ging in een slachtofferrol en werd echt nijdig naar mensen toe, wilde met rust gelaten worden, niet werken, alles leverde verzet op.
Nu ze beter is, haar veulen geboren, zijn we haar weer gaan rijden en we hebben echt wel wat confrontaties gehad, meer 'terrein afbakenen' tussen haar en ons, en nu het eenmaal geregeld is, is zij een van mijn meest betrouwbare werkpaarden geworden. Als ik zie hoe dat paard dat zo in haar eigen wereld leefde geniet van haar buitenritten (ze laat haar veulen er graag voor thuis) denk ik : Het was niet makkelijk met haar en voor haar, maar voor elk van ons is het het waard geweest!!!!


Groet, Pien

Spirit schreef :



Ojé, ojé, ojé, ik zal mezelf maar effe corrigeren voordat ik dit halve forum der dierenliefhebbers over me heen krijg :

Ik ben geen DA, maar ik denk dus dat je een verschil mag maken tussen mentaal en lichamelijk, waarbij deze beiden natuurlijk erg aan mekaar verbonden zijn.

Bij een paard dat wel kan dartelen met zijn vriendjes in de weide, drafjes, galopjes, daarbij de oortjes naar voren, blij en goed lopend, maar nog geen 10 meter op het harde lopen kan ga ik wel effe ernstig nadenken en toch eens uitproberen waar dat vandaan komt. Zou ik het toch ook in het mentale zoeken. Angst voor de pijn misschien ? Niet duidelijk genoeg? Jouw angsten?
Waarbij je wel eerlijk naar jezelf, je bedoelingen en je paard moet zijn, dat was wat ik eigenlijk wou zeggen.

Pien