e m kraak schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 14:43:


Zo als jij het verwoord voel ik me op slag al niet zo rot meer. :)
Ik ben er altijd van uitgegaan dat Tempête mij op emotioneel vlak helemaal niet nodig had. Dat was voor mij ook niet echt een probleem. Ik zie haar er in ieder geval niet minder graag om.
Maar het is toch leuk om te horen dat ze blijkbaar toch iets van verbondenheid voelt naar mij toe. En mij niet alleen ziet als iemand die haar komt 'pesten' of als een wandelende worteltjesautomaat.
You made my day.


Tuurlijk heb ik wat aan jou persoonlijke ervaringen. In tegenstelling tot jou en anderen op dit forum heb ik geen 15 jaar ervaring om op terug te vallen.
15 jaar geleden zat ik nog op de kleuterschool met de blokken te spelen. :)
Tempête is mijn eerste eigen paard en spijtig genoeg voor haar, weet ik soms absoluut niet waar ik mee bezig ben of wat ik moet doen. Elke nieuwe situatie is weer een leerproces, waarin ik alleen maar kan hopen dat zij hier niet de dupe van wordt. De ervaringen van anderen op dit forum, kunnen dan soms echt wel een hulp zijn. (Zoals nu bijvoorbeeld, zelf nooit gedacht dat mijn emotionele toestand effect zou hebben op Tempête.)

Dat het verboden is voor paarden om invalide te zijn, heb ik ook al aan der lijve ondervonden. Ik ben al meerdere keren voor een idioot versleten omdat ik haar bijhoudt en blijf investeren in haar. (zowel financieel als emotioneel)
Mijn zus zegt soms al grappend dat ik door Tempête zoveel moet proberen op te lossen/ bij te leren dat geen enkel ander paard na haar mij nog kan verassen. Dat is natuurlijk op z'n minst zwaar overdreven, maar ergens heeft ze wel gelijk. Hopelijk kunnen eventuele opvolgers van Tempête (in de hele verre toekomst, want ik wil haar nog lang niet kwijt) hier dan van profiteren. T'is alleszins een "interessant" dier om als eerste paard te hebben.

groetjes
Ans

Ans, paarden kunnen heel erg 'eigen' zijn in het laten zien van hun emoties. Bij mijn paarden onderling is daar veel verschil in.

BD kan zwaar beledigd reageren wanneer ik niet háár maar Mazir buiten rijd, ze blijft dan de hele tijd voor het hek op en neer draven, is druk en schreeuwerig, terwijl ze met Mazir niks heeft, en ze keert zich van mij af wanneer ik terugben en haar mijn verontschuldigende aandacht wil geven. Wanneer zoals gisteren een ander haar gereden heeft 'straft' ze mij door de dag erna voor mij niet te willen werken, zoals vandaag, waardoor ik me lekker schuldig kan voelen. Tuurlijk weet ik heel zeker dat ze dat niet bewust doet, maar ze straalt iets uit alhoewel ik me ook zeer zeker realiseer dat dat ook míjn schuldige gedachten kunnen zijn. Wat het ook is; het zegt iets over mijn verbond met haar en haar verbond met mij en als ik héél eerlijk ben vind ik het geeneens erg.

Want ik ben gewoon van haar en dat zal ik weten ook!

Wat het ook is, mijn lichaamstaal of de hare, míjn emotie of de hare, het doet er niet toe, het ís er en ik moet er telkens weer wat mee want ik kan en wil het niet negeren.

Er zijn ook paarden die niet veel laten merken, die niet verwijtend zullen kijken, of jij als mens pikt dat niet op, hoewel het er misschien wel is.
Zo merk ik niet aan Izzy of ze haar koudbloedmaatjes die pas verkocht zijn mist en ik vind dat best moeilijk. Vanuit je denken als mens blijft het moeilijk te zien of je paard gelukkig is, want wat is geluk voor een paard?! Net zoals ik het moeilijk vind Bombita te peilen, omdat ze zo nors kan zijn. Maar als ik dan met haar werk en haar vanuit haar ooghoeken naar me zie kijken weet ik drommels goed dat zij mij in de peiling heeft en wanneer ik contact met haar maak hoor ik telkens weer van de rijder dat zij naar me toe wil trekken, dus er is wel degelijk een heleboel tussen ons, ook al zal zij dat niet snel laten merken. Wanneer ik haar tussen haar oren kriebel verzacht haar blik, maar ze zal zich niet snel aan mij overgeven. Aan Evy weer wel; die kan alles met haar doen.

Ik heb paarden waar ik alles mee kan doen, ik heb ook paarden waarmee ik niet moet 'werken' wanneer ik niet goed in mijn vel zit, moe, gehaast of sjaggerijing ben. Mazir is daar één van, feilloos in staat je zwakke plekken te ontdekken, je precies te laten zien waar je staat die dag en da's wel eens confronterend waarbij niet hij, maar ík degene ben die zich moet omdraaien en hopen-op-morgen-beter.

Aan de andere kant; toen Winner een paar maanden geleden erg ziek in de kliniek was en het erg onzeker was of hij het ging overleven, wie was er toen ik midden in de nacht overstuur en huilerig bij mijn paarden wilde zijn ? Niet mijn geliefde BD, die loopt (letterlijk) weg van dat emo gedoe, maar het was Mazir die heel zacht zijn neus tegen mijn been aanduwde en daar minutenlang doodstil met zijn hoofd omlaag geleund bleef staan zonder een beweging te maken en er ging zo'n troost en zachtheid van hem uit.....

Het hebben van een paard blijft voor ieder van ons een enorm leerproces, ook de mensen die al jaren met paarden omgaan.
Nooit zul je 100 % weten of je het goed doet, vaak zul je achteraf zeggen dat je het misschien toch anders had moeten doen, maar bedenk je dat je op dát moment het beste voor je paard wilde en van daaruit je keuzes gemaakt hebt.
Als je maar van jezelf weet dat je het vanuit een zuiver hart gedaan hebt.

Ik wens je sterkte, ben een beetje bezorgd dat je nu op en neer geslingerd wordt tussen hoop en vrees (werken of niet), nét nu je een beslissing had genomen om Tempête met pensioen te sturen.
Van een afstand kan ik niet beoordelen hoe het met haar gaat, wél lees ik in jouw berichten dat je het áller allerbeste voor haar wilt.
En de oplossing ligt dichterbij dan je nu zou denken, dat weet ik wel zeker.

Groet, Pien

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 1:46:


Je hebt gelijk, ik weet inderdaad niet meer wat ik nu juist van plan ben en hier wordt aardig wat afgeslingerd. :) Niet alleen door wat hier geschreven wordt hoor. Ik twijfel al langer of dat hele pensioen-idee wel zo goed is. Ik heb ook schrik dat ze nog sneller in een oude stijve knol gaat veranderen door het niets doen.
Zo heel slecht is ze er voor de moment niet aan toe trouwens. Dat maakt het nog moeilijker. Moest ze nou verschrikkelijk kreupel zijn, dan wist ik het wel. Maar eigenlijk zie je er amper iets aan als ze op de wei loopt. Op de wei is ze in stap lichtjes mank en in draf bijna zo goed als zuiver. Op de weg loopt ze wel slechter. Korter en stijver in haar beweging wat en ook nog eens ietsjes mank op één van haar voorbenen. (maar mijn vermoeden is dat dit wel eens door haar hoeven zou komen) T'is in ieder geval al veel slechter geweest dan nu.
Soms vraag ik mij af of ik haar beter niet gewoon aan het werk zet, wandelen en eventueel rijden. Misschien dat dit wel verbetering geeft?
Maar dan moet ik weer denken aan wat die DA's zeiden en aan die RX-foto's, want die waren echt wel slecht.
En toen ik haar gisteren meenam voor een kort wandelingetje op de weg, wou ze gewoon niet. Elke drie meter ging ze stilstaan of verzon ze wel één of ander steentje of grasprietje dat eerst grondig onderzocht moest worden. Ik moest haar bijna smeken om mee te gaan. Dat zet mij ook wel aan het twijfelen, want doet ze dat nu omdat wandelen pijn doet? Of hangt ze gewoon de idioot uit en profiteert ze van mijn twijfels?

Ik vraag mij trouwens af, waarom die tegen mij gezegd is dat ik maar best moet stoppen met hopen. En dat andere paarden met artrose nog wel bereden mogen./kunnen worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat paard van Piet. (ben zijn naam even kwijt) Piet rijdt daar toch ook nog mee?
Wat maakt nou het verschil tussen een "verloren zaak" en een paard dat nog wel licht werk mag doen?

Ans

Ans Jondral schreef :



Hmm, Ans, als ik dit zo lees vraag ik mij af of je wel duidelijk genoeg bent in je bedoelingen naar Tempête toe.
Begrijp me niet verkeerd; maar als ik lees dat je het hebt over 'smeken' om mee te gaan, lees ik eigenlijk dat je heel zacht met haar bent.
Kan het zijn dat je té zacht bent, alles tezeer van haar moods en toestanden laat afhangen en haar daardoor misschien te weinig duidelijkheid geeft waardoor het paard haar eigen duidelijkheden gaat scheppen?

Zoals we al zeiden zijn paarden feilloos in staat om je lichaamstaal te lezen, en ik denk dat dat nog véél verder gaat in de vorm van plaatjes lezen die jij in je hoofd hebt. Kan het zijn dat Tempête jouw twijfel, je onzekerheden, je angst misschien (om haar niet te willen overbelasten) 'gebruikt' -oké verkeerd woord, ik weet het- om niet te hoeven werken?

Ik heb er hier ook paarden bij die snel in een soort van slachtofferrol gaan en die je er echt als het ware 'overheen moet tillen' door je kordaat op te stellen waardoor er duidelijkheid ontstaat. Andere paarden weer mag je nooit onder druk zetten. De kracht is juist in te schatten wat en hoever je mag gaan bij elk paard afzonderlijk.

Ik weet weinig van het verleden/ziekzijn van Tempête, als ik tijd heb zal ik je berichten eens nalezen. Maar is het ook niet voor een groot deel een mentale kwestie tussen jullie?
Waarbij ik dus niet zeg dat je maar op haar moet gaan zitten en rijden he, maar ik zeg wel dat gedrag ook zeker mee kan spelen.

Bombita is een jaar lang erg zielig gevonden ; Toen ze hier kwam had ze een grote wond aan haar been (prikkeldraad) had ze exzeem, hoefproblemen, angsten en was ze ook nog 'ongewenst' zwanger. Sjonge jonge wat was die zielig en dat hebben we geweten óók. Want ze ging in een slachtofferrol en werd echt nijdig naar mensen toe, wilde met rust gelaten worden, niet werken, alles leverde verzet op.
Nu ze beter is, haar veulen geboren, zijn we haar weer gaan rijden en we hebben echt wel wat confrontaties gehad, meer 'terrein afbakenen' tussen haar en ons, en nu het eenmaal geregeld is, is zij een van mijn meest betrouwbare werkpaarden geworden. Als ik zie hoe dat paard dat zo in haar eigen wereld leefde geniet van haar buitenritten (ze laat haar veulen er graag voor thuis) denk ik : Het was niet makkelijk met haar en voor haar, maar voor elk van ons is het het waard geweest!!!!


Groet, Pien

Spirit schreef :



Ojé, ojé, ojé, ik zal mezelf maar effe corrigeren voordat ik dit halve forum der dierenliefhebbers over me heen krijg :

Ik ben geen DA, maar ik denk dus dat je een verschil mag maken tussen mentaal en lichamelijk, waarbij deze beiden natuurlijk erg aan mekaar verbonden zijn.

Bij een paard dat wel kan dartelen met zijn vriendjes in de weide, drafjes, galopjes, daarbij de oortjes naar voren, blij en goed lopend, maar nog geen 10 meter op het harde lopen kan ga ik wel effe ernstig nadenken en toch eens uitproberen waar dat vandaan komt. Zou ik het toch ook in het mentale zoeken. Angst voor de pijn misschien ? Niet duidelijk genoeg? Jouw angsten?
Waarbij je wel eerlijk naar jezelf, je bedoelingen en je paard moet zijn, dat was wat ik eigenlijk wou zeggen.

Pien