marianne laenen schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 10:00:


Ik lees wel vaker iets over traumeel, maar heb eigenlijk geen flauw idee wat er juist inzit. Weet jij dat?
Ik ben altijd een beetje huiverig voor dingen die ingespoten moeten worden, en al helemaal als het dan ook nog eens over iets homeopathisch gaat.
Ben je zeker dat dit geen kwaad kan?

groetjes
Ans
(ps: wat een leuke groep vlekjes op je foto)

ingrid van der post schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 13:33:


Het was inderdaad een traditionele hoefsmid die haar bekapt heeft.
Alhoewel ik altijd heel tevreden ben geweest over die smid en hij ook openstaat voor vragen etc, denk ik dat ik toch er eens een NB'er bijhaal.
Het ideaal is voor mij dat ik haar zelf natuurlijk kan bekappen. (vind ik namelijk leuk) Ik denk dat een NB'er mij dan beter op weg kan helpen, een smid heeft toch altijd een andere benadering.

Ans

Christel Provaas schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 13:13:


Grinnik, "aards" zo heeft niemand mij nog nooit genoemd. Zal waarschijnlijk een nevenverschijnsel zijn van het feit dat ik een wetenschappelijke studie volg. (in tegenstelling tot de meeste van mijn medestudenten, ben ik nochtans aardig alternatief )

Ik denk trouwens dat je wel eens gelijk kan hebben over het karakter van mijn paard. Ik ben zo gewoon van haar voldoende ruimte en rust te geven dat ik misschien wel eens over het hoofd heb gezien dat zij juist nood heeft aan mijn aandacht.

Ans

e m kraak schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 14:43:


Zo als jij het verwoord voel ik me op slag al niet zo rot meer. :)
Ik ben er altijd van uitgegaan dat Tempête mij op emotioneel vlak helemaal niet nodig had. Dat was voor mij ook niet echt een probleem. Ik zie haar er in ieder geval niet minder graag om.
Maar het is toch leuk om te horen dat ze blijkbaar toch iets van verbondenheid voelt naar mij toe. En mij niet alleen ziet als iemand die haar komt 'pesten' of als een wandelende worteltjesautomaat.
You made my day.


Tuurlijk heb ik wat aan jou persoonlijke ervaringen. In tegenstelling tot jou en anderen op dit forum heb ik geen 15 jaar ervaring om op terug te vallen.
15 jaar geleden zat ik nog op de kleuterschool met de blokken te spelen. :)
Tempête is mijn eerste eigen paard en spijtig genoeg voor haar, weet ik soms absoluut niet waar ik mee bezig ben of wat ik moet doen. Elke nieuwe situatie is weer een leerproces, waarin ik alleen maar kan hopen dat zij hier niet de dupe van wordt. De ervaringen van anderen op dit forum, kunnen dan soms echt wel een hulp zijn. (Zoals nu bijvoorbeeld, zelf nooit gedacht dat mijn emotionele toestand effect zou hebben op Tempête.)

Dat het verboden is voor paarden om invalide te zijn, heb ik ook al aan der lijve ondervonden. Ik ben al meerdere keren voor een idioot versleten omdat ik haar bijhoudt en blijf investeren in haar. (zowel financieel als emotioneel)
Mijn zus zegt soms al grappend dat ik door Tempête zoveel moet proberen op te lossen/ bij te leren dat geen enkel ander paard na haar mij nog kan verassen. Dat is natuurlijk op z'n minst zwaar overdreven, maar ergens heeft ze wel gelijk. Hopelijk kunnen eventuele opvolgers van Tempête (in de hele verre toekomst, want ik wil haar nog lang niet kwijt) hier dan van profiteren. T'is alleszins een "interessant" dier om als eerste paard te hebben.

groetjes
Ans

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 1:46:


Je hebt gelijk, ik weet inderdaad niet meer wat ik nu juist van plan ben en hier wordt aardig wat afgeslingerd. :) Niet alleen door wat hier geschreven wordt hoor. Ik twijfel al langer of dat hele pensioen-idee wel zo goed is. Ik heb ook schrik dat ze nog sneller in een oude stijve knol gaat veranderen door het niets doen.
Zo heel slecht is ze er voor de moment niet aan toe trouwens. Dat maakt het nog moeilijker. Moest ze nou verschrikkelijk kreupel zijn, dan wist ik het wel. Maar eigenlijk zie je er amper iets aan als ze op de wei loopt. Op de wei is ze in stap lichtjes mank en in draf bijna zo goed als zuiver. Op de weg loopt ze wel slechter. Korter en stijver in haar beweging wat en ook nog eens ietsjes mank op één van haar voorbenen. (maar mijn vermoeden is dat dit wel eens door haar hoeven zou komen) T'is in ieder geval al veel slechter geweest dan nu.
Soms vraag ik mij af of ik haar beter niet gewoon aan het werk zet, wandelen en eventueel rijden. Misschien dat dit wel verbetering geeft?
Maar dan moet ik weer denken aan wat die DA's zeiden en aan die RX-foto's, want die waren echt wel slecht.
En toen ik haar gisteren meenam voor een kort wandelingetje op de weg, wou ze gewoon niet. Elke drie meter ging ze stilstaan of verzon ze wel één of ander steentje of grasprietje dat eerst grondig onderzocht moest worden. Ik moest haar bijna smeken om mee te gaan. Dat zet mij ook wel aan het twijfelen, want doet ze dat nu omdat wandelen pijn doet? Of hangt ze gewoon de idioot uit en profiteert ze van mijn twijfels?

Ik vraag mij trouwens af, waarom die tegen mij gezegd is dat ik maar best moet stoppen met hopen. En dat andere paarden met artrose nog wel bereden mogen./kunnen worden. Dan denk ik bijvoorbeeld aan dat paard van Piet. (ben zijn naam even kwijt) Piet rijdt daar toch ook nog mee?
Wat maakt nou het verschil tussen een "verloren zaak" en een paard dat nog wel licht werk mag doen?

Ans

Spirit schreef op zondag 15 oktober 2006, 10:22:


Soms ben ik heel zacht en vrijblijvend met haar, maar dat is een bewuste tactiek. Tempête is een paard dat steeds confrontaties opzoekt. Ze daagt echt soms uit, probeert een reactie van mij te ontlokken waarna zij er dan nog eens overgaat en dan krijg je dus een heuse machtstrijd. Zij haalt haar kracht uit conflicten.
In het begin, toen ik haar begon te verzorgen voor haar vorige eigenaar heb ik daar ook heel veel problemen mee gehad. Door haar manier van reageren maakte zij mij heel ruw, iets wat ik met andere paarden nooit heb.
(Bijvoorbeeld mijn zus haar pony, is net het tegenovergestelde. Als je daar mee werkt, maakt die pony je door haar manier van reageren heel zacht en subtiel) Tempête wist mijn knoppen zitten voor ik die van haar wist zitten. Uiteindelijk was het zelfs zo ver gekomen dat elke poging om met haar te werken steeds uitdraaide op een conflict tussen ons. Wat soms heel gevaarlijke situaties opleverde. Uiteindelijk geeft ze wel toe hoor, maar voor ze zover is, kan ze een confrontatie heel ver drijven. Ik heb toen uiteindelijk wat hulp gekregen van een oude schoolvriend van mijn vader, die als hobby zogenaamde 'gevaarlijke beesten' omschoolde tot brave rijpaardjes. Daar heb ik wel wat aan gehad. Zijn boodschap aan mij was dat ik maar beter een ander verzorgpaard moest zoeken. Volgens hem zou ze altijd confrontaties blijven opzoeken als ze daar de kans toe kreeg en zou je haar nooit kunnen vertrouwen. (En hij wou niet dat de dochter van één van zijn beste vrienden haar nek zou breken.) Ik heb toen zijn raad niet opgevolgd en heb haar zelfs gekocht. (was een eigenwijze puber ) maar ik heb wel de manier veranderd hoe ik met haar omging. Ik ben ervan afgestapt om een vraag van mij aan haar gradueel op te bouwen maar ben veel zachter met haar gaan werken. Ik probeer ongeacht haar reactie, alles vriendelijk te blijven vragen. Je moet met twee zijn om ruzie te maken. En als ik geen ruzie maak, dan kan zij ook geen ruzie maken. In plaats van door conflicten door te werken (zoals parelli) probeer ik die te negeren of te vermijden. En dat heeft echt wel effect gehad.
In de normale omgang met haar werk ik nu wel weer gradueel, en daar wordt ze nu wel fijner van ipv ruwer. Maar in situaties die kunnen uitgroeien tot mogelijke conflicten moet ik nog altijd oppassen.

Om nu terug te gaan naar dat wandelen. Als zij gaat stilstaan en ik vraag haar op mijn stem en een zeer lichte druk op het touw om door te lopen en ze wil niet. Zal ik het haar eerst nog eens vragen door iets meer druk van mijn touw. Als ze dan nog niet wil, zal ze haar hoofd omhoog gooien en eventueel achteruit stappen. (want zo is ze, op een zeer lichte hulp kan zij heel overdreven reageren) Als ik dan mijn hulp kordater maak en meer druk zet op mijn touw, is de kans groot dat ze steigert. Als ik dan niet toegeef en nog meer druk op mijn touw houdt, zal ze eerst nog één of twee keer steigeren en dan uiteindelijk toegeven en toch volgen. Dit is de manier waarop ik het vroeger zou gedaan hebben. Dan krijg ik wel wat ik wil, meer ik moet eerst wel ambras over maken met haar.
Nu doe ik dat meestal niet meer. Als zij nu gaat stilstaan probeer ik te vermijden dat het zover komt dat ze haar hoofd omhoog gooit en achterwaarts gaat, want eens ze dat doet kan ik ook niet meer terug en moeten we door die confrontatie. Ik vraag het haar vriendelijk en blijf het vriendelijk vragen tot ze bereid is om in te gaan op mijn verzoek en bouw de druk niet op. (Daarom dat ik schreef 'smeken', aangezien ze gisteren nogal nerveus was, lag een mogelijke uitbarsting binnen de mogelijkheden) Dan blijven we maar even stilstaan, uiteindelijk volgt ze toch. Is op de lange termijn 100 keer effectiever, en ondertussen ken ik haar ook goed genoeg om in te schatten wat voor tactiek ik best gebruik.
Soms heeft ze mij nog wel eens liggen hoor, het is iets waar ik constant op moet letten. Maar ruzies zijn zeldzaam geworden.
Ergens heeft die vriend van mijn vader trouwens wel gelijk, vertrouwen kan je haar niet. Ze is een braaf paard, maar ze zit snel boven haar theewater en dan blijft ze wel gevaarlijk.

Misschien dat je dit een verkeerde aanpak vindt, maar tot nu toe werkt dit wel het beste voor ons. ik was het zo beu om steeds met haar in discussie te moeten gaan om iets gedaan te krijgen.

groetjes
Ans

Piet schreef op zondag 15 oktober 2006, 11:05:


Ow, dan was ik mis.
Sorry
In ieder geval, er zijn denk ik nog wel andere voorbeelden voorhanden. Bv op site's zoals bokt kom je wel eens beesten tegen met 3 en 4tjes op hun gewrichten die nog M-dressuur of whatever lopen.
Stel ik mij toch vragen bij.

Ans

Wil schreef op zondag 15 oktober 2006, 16:51:


Mijn zus heeft haar pony gekocht in februari. Bij haar vorige eigenaar stond ze met een dekentje op op stal en toen zuslief haar kocht heeft ze de pony zonder deken op de wei gezet. (wel met mogelijkheid om binnen te staan)
Niet iets wat ik zelf zou doen zo ver in de winter, maar de pony heeft toen wel nog een dikke wintervacht gekregen. (en zelfs verbazend snel) En is zelfs niet verkouden geweest.
Zo zie je maar, paarden zijn geen kasplantjes.

groetjes
Ans
ps: Dus Chaser heeft zijn Boett ook nog op. Tempête ook, was benieuwd naar de andere paarden maar wou het niet vragen. Dat weten we dan ook weeral. Van mij mag het nu echt wel eens vriezen s'nachts, kan eindelijk die deken af.

Christel Provaas schreef op zondag 15 oktober 2006, 18:07:


Maar bij mijn paard is de artrose wel redelijk vergevorderd voor een paard van haar leeftijd. D'r waren ook stukjes af en gaten in het bot, dus ik veronderstel dat dat niet zo normaal is? Heb die foto's trouwens op Cd-rom, als je me niet gelooft wil ik ze je altijd wel doormailen . Zelfs een leek kan zien dat er daar iets serieus mis zit.


Dat is nou net het vreemde eraan, die beesten lopen niet mank.
Adb heb ik nog steeds in m'n achterhoofd. ik had gezien dat er nu ook lesdagen georganiseerd worden in Herent, dat is niet zo ver. Ik heb al wel eens geïnformeerd, maar ik krijg nogal vage (of geen)
antwoorden. En ik betwijfel of het wel zo'n goed idee is om haar eerst op een camion te zetten en daarna snel snel nog te rijden in een omgeving die ze niet kent met een hoop mensen en andere paarden.
En ik weet niet eens of ze hiermee überhaupt wel te helpen is, op die site wordt er niets gezegd over problemen met sprongewricht ofzo. En ik krijg er ook geen duidelijk antwoord op.
Misschien dat ik eerst maar eens zo ga kijken.


Dat zou dan inderdaad wel verklaren waarom sommige paarden met 4tjes nog rondhuppelen in een springparcours of in de dressuurring.


Hi, leuke gedachte!!
Zolang het mogelijk is de oorzaken aan te pakken wil ik zoiets wel geloven.
Maar ik denk dat het nogal naïf zou zijn, als ik hierop zou hopen.

groetjes
Ans

van lennep schreef op zondag 15 oktober 2006, 20:49:


Nou ben ik jaloers
Ik wil die deken af!!! Ik had het vorige week al eens geprobeerd, na 1 dag had ze al een hoop wonden en heel haar staart kapot. Ik heb dus in allerijl haar maar weer ingepakt.
Ze heeft echt bijna nog niks wintervacht. Ik zie alle paarden al vol in hun vacht staan en de mijne blijft haar miezerig zomervelletje houden.
hopelijk wordt het nu eindelijk wat kouder.

Ans

e m kraak schreef op zondag 15 oktober 2006, 22:18:


Ok, Ik heb ze speciaal voor jou online gezet. :)
hier is de link: http://www.mijnalbum.nl/Album=KSPDJAPG
Er was trouwens ook nog een echo gedaan die aantoonde dat het kraakbeen van die katrol zowat over de hele oppervlakte wel beschadigd was, been nog niet. Dus dat kan je op de foto's (nog) niet zien. (Alhoewel DA zei dat hij dit wel al zag op RX, onregelmatige aflijning zei ie.)
enjoy

Ans