Vanmorgen hoorde ik goede berichten op de boerderij waar mijn paardje staat: nog twee mensen stappen over op natuurlijk bekappen! Toen ik begin dit jaar op deze boerderij arriveerde, was er al iemand die sinds twee jaar haar paarden natuurlijk bekapte. Ik ben in mei begonnen (paardje stond al 12 jaar op ijzers en daar moest eens een eind aan komen, vond ik, zeker nu hij 24 uur per dag buiten staat...). Regelmatig kwamen stalgenoten bij me kijken als ik bezig was, en net zo vaak hoorde ik: ja, heel leuk allemaal, maar met mijn paard kan dat niet... Toch zijn er nu twee 'om': EEn met een jonge tinker die nog nooit op ijzers heeft gestaan en het dus gelukkig ook niet hoeft, de ander gaat haar paard van de ijzers halen! Daar word ik vrolijk van! Met mijn paardje gaat het echt nog niet helemaal super (hij is nog gevoelig op steentjes en soms op asfalt) maar zijn hoeven zien er wel al heel goed uit en hij gaat steeds beter, dus kennelijk geven we een goed voorbeeld. Joepie! En nu de rest nog natuurlijk...

Groeten,

Liesbet.

Liesbet schreef op vrijdag 22 september 2006, 17:20:


Liesbet, GEFELICITEERD! Echt super en ik snap helemaal hoe blij je daar van wordt. Soms wil je het wel van de daken schreeuwen, en als er dan inderdaad mensen 'om' gaan, is dat echt fantastisch en dankzij jouw goede voorbeeld zijn er weer een paar paarden geholpen. Heel mooi! Wat hoop ik dat dat in mijn omgeving ook gaat gebueren, hier in Indonesie, ik hoop dat het levende bewijs van onze gelukkige gezonde paarden mensen de ogen zal openen, maar helaas zijn gewoontes en tradities oh zo moelijk om te buigen. Maar ik ben zeer idealistisch en optimistisch en jouw verhaal steunt me daarin! gr anna

Anna van Rheeden schreef op zaterdag 23 september 2006, 3:33:



Fijn is dat he Liesbet!

Toen ik begon met strasseren sprak iedereen bij mij in de buurt er schande van. Het was allemaal ontzettende mishandeling en het zou mijn paardje niet helpen om beter te worden. Niemand keek me meer aan ofzo, echt verschrikkelijk.

Nu, een jaar later kwam een van die boeren om het telefoonnummer van mijn bekapster vragen omdat hij een hoefbevangen paard had en nog nooit een paard zo goed op had zien knappen als het mijne.

Ooit worden die stugge boeren ook verstandig!

Margot