Er komt hier een meisje die een aan autisme verwante stoornis heeft op de paardjes rijden, vooraf wordt er gepoetst. Dat gaat geweldig goed. Het meisje heeft geen pijnprikkels dus als we met haar gaan lopen en ze mag op het paard pakken we haar toch een beetje in met een cap e.d. niet omdat we bang zijn dat ze er aflazert, maar om duidelijk te maken dat vallen een consequentie zou kunnen hebben. Ze is geweldig lief voor de paardjes, tot ze er af is. Bedanken lukt niet. Van het paardje af is weglopen. Iemand een idee om dat om te kunnen buigen? Ik vind namelijk bedanken voor het paardje erg belangrijk. Ik ben me terdege bewust dat ze zich daar niet in kan leven, maar ik denk dat er wel een manier moet zijn om dat inlevingsvermogen te prikkelen. Je ziet gewoon nu al een enorm verschil met de eerste keer bij de paardjes. Waar het de eerste keer "houten Klazen" waren voor haar zijn het nu dieren die haar nemen zoals ze is. Ik denk dat ze veel verder kan komen.

Esther

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


Hoi,

je zou met picto's kunnen werken.
Een blad maken met wat ze doet dat uur of half uur.
Plaatje van de borstel(dus poetsen)
Plaatje zadel(rijden)
Plaatje hand op paard en even aaien.(belonen)
Ik kan niet helemaal inschatten wat ze kan, maar je kan proberen daar na toe te werken.
Het moet heel duidelijk zijn en structuur hebben.En dat iedere keer zo doen.
En veel geduld hebben
Mischien heb je hier iets aan.

Gr Sheila

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


Je kan het enerzijds nog een tijd aanzien. Als ze na een hele tijd vanzelf uit eigen beweging toch een bedankreactie geeft, is dat ook heel wat.
Anderzijds kan je haar uitleggen wat je zelf gewoonlijk doet na het rijden, nl een bedankje aan de paarden, een soort van technische uitleg dus dat de paarden dit gewoon zijn bijvoorbeeld, en dat het daar bij jullie de gewoonte is. Allicht leer je haar dan dit gedrag aan,
maar toch kan het een mooi proces zijn om te zien hoe ze er zelf toe komt, hoelang het ook duurt.
Je kan ook gewoon het voorbeeld geven; jij bedankt het paard na afloop. Misschien immiteert ze je dan na verloop van tijd wel.

Persoonlijk vind ik het proces dat ze zelf doorlopen belangrijk, en dus is wat je zelf zou belangrijk vinden, minder van tel.

Kristel
www.finding-ways.be

ozzy schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:49:


Dank je Sheila, ik denk niet dat de picto s nodig zijn, maar de structuur misschien is wel heel handig. Wij doen het zelf wel voor natuurlijk,. ook het bedanken, maar met na het rijden lijkt het klaar voor haar, misschien is het heel duidelijk voor haar om van te voren af te spreken dat ze bedankt? Voor ons denk ik ook wel een handvat om dingen in een bepaalde tijd te doen.
Ze kan zien en weet wat een borstel is, het aaien is denk ik het punt, dat kan ze wel met de borstel, dus misschien is het wel handig dat als ze afstapt ik haar gelijk een borstel geeft, dat idee was ik nog niet opgekomen.
Ik besef me ineens dat ze niet met haar hand aait.
Het is wel bijzonder dat ze zich zo comfortabel voelt met de paardjes. Vergeleken met een half jaartje terug is het heel anders.

Esther

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


Helpt het niet om zelf het voorbeeld te geven en haar hand vast te houden?

ozzy schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:49:


Structuur , planning en schema is doorslaggevend voor autisme nee ? Als wat buiten schema , planning valt is niet zichtbaar of bron voor ergernis . Nee ??

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


Hoi Esther,
Ik denk dat ik je wel zou kunnen helpen, maar dan moet ik eerst meer persoonlijke info hebben. Als je wilt kunnen we daar over prive mailen.
Ik merk het wel.
Groet,
Tineke

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:23:


Ok Tineke, belangrijk lijkt me wel om de ouders er dan ook in te betrekken, ik denk dat ze daar veel aan kunnen hebben. De diagnose is er nog niet zo lang.

Esther

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:25:


Tuurlijk
Groet,
Tineke

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:


ik heb een kind met pdd- nos ook iets autisme achtigs, wat voor hem belangrijk is om vaak dezelfde stappen te doen en dat consequent te blijven doen tot het een soort ritueel is, dus poetsen rijden poetsen knuffel geven en dan kun je pas weg, misschien is bedanken ook voor een paard niet echt iets wat het paard begrijpt, maar dit terzijde ze kan leren dat het erbij hoort een paard ook na de rit te verzorgen en dat dit hoort omdat dat voor het paard plezierig is.
Ina

epona schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 0:24:


Mijn paarden weten dat ze altijd een beloning krigen als ze wat hebben gedaan, is essentieel een ritme voor de paarden zelf, maar ook ik vind het heel erg belangrijk naar de paarden toe. Voor mij is het dus ook belangrijk dat mijn paarden begrijpen dat ze hun ritueel krijgen. Bij paarden werkt het ritueel ook, en dat maakt het juist zo boeiend. Ik vind het heel leuk te zien dat het meisje een soort respect en waardering krijgt voor de paarden, maar ook voor zich zelf. Je ziet haar ook rust krijgen. Zo'n groot beest die me accepteerd en niets terug vraagt. Daarom vind ik dat bedanken zo belangrijk. Voor mijn paarden, maar ook voor haar. Waar ze ergens anders ruzie maakt en erg druk wordt, alles te doet, dat is met de paarden niet zo.
Het is mooi te zien dat het rust geeft.

Es

Esther schreef op donderdag 17 augustus 2006, 22:36:

Je zegt dat ze moeite heeft met zich in te leven... Kan het niet helpen om iets van toneelspelen met haar te gaan doen? Het klinkt misschien stom maar dan leert ze zich misschien in te leven... Het is maar een idee ik heb er verder niet veel verstand van... Wel een hele mooie ervaring om mee te maken hoor om te zien hoe zo`n meisje opbloeit... Veel succes ermee!

Groetjes Evy

eddy DRUPPEL schreef op donderdag 17 augustus 2006, 23:14:


ik vat hem even niet(kan de haarkleur zijn hoor!)
Hoe nee???Leg even uit a.u.b.
(en tegelijkertijd denk öeh waar stort je je in, ja ja jullie hebben een reputatie)

ozzy schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 12:44:


Eh? Wie zijn jullie? Wij hier? Maar jij zit hier nu ook. Jij bent nu dus ook wij. Dus ben je zelf jullie. Toch?

sandratien schreef op vrijdag 18 augustus 2006, 12:54:


Chips zeg, je hebt gelijk.
Zie je weer dat blonde, zover had ik nog niet gedacht.

Ik lees al een jaar ofzo mee en zie de discussies, soms heftig, dus om zomaar te reageren heb ik nooit geen zin in(laf he).
Vind het gewoon leuk om vanalles op te pikken overal, wat ik maar denk te kunnen gebruiken.
En ja, er zitten wat fanatieke strijders hier op het forum.
zo van: er is maar 1 weg en dat is de goede.(vandaar de reputatie)
En ik bedenk me nu ook dat het niet netjes is, heb me niet eens voorgesteld, dus maak ik nu van de gelegenheid maar gelijk gebruik.
Ik ben Sheila en ik ben 41 jaar, en ik hou van paarden(pfffff) en eigenlijk van alles wat beweegt.