van lennep schreef op zondag 18 juni 2006, 22:33:


Hoi Esther,

Waarom ik zelf voor Parelli gekozen heb... zoveel jaar geleden was ik op Equitana in Duitsland, Monty Roberts zou er zijn en hem wou ik zeker zien. Door omstandigheden niet gelukt, maar wel een demo van Pat Parelli gezien, en waar ik toen enorm van onder de indruk was was niet zozeer wat Pat zelf kon (hij had z'n eigen paarden niet eens mee) maar wat zijn studenten allemaal konden met hun paarden. Tot vandaag blijf ik er bij dat Pat Parelli zelf niet noodzakelijk de allerbeste horseman van de wereld is (maar wel een hele goeie), maar dat hij het als tot nu toe enige echt goed kan overbrengen op zijn studenten.
Over de demo's zaterdag: die van Eddy vond ik uiteraard goed, wat hij toonde met Opere was vooral een hele goeie verstandhouding, niet zozeer spectaculaire oefeningen (voor mij niet, omdat ik ook al een tijdje Parelli doe natuurlijk, misschien voor anderen wel), nu dat vind ik nog steeds bewonderenswaardig als je weet van hoever Opere komt, dat er tot nu toe zelfs nog steeds niemand anders dan Eddy op zijn rug mag. Het eerste filmpje wat hij liet zien was een promofilmpje voor de Amerikaanse toer van Pat, heel erg professioneel amerikaans gemaakt, maar wel weer inspirerend om hem allerlei leuke spelletjes te zien doen, hem te zien piafferen (niet echt goed, dat weten we wel) terwijl hij met een reusachtige bal stuitert, terwijl hij een ander paard in vrijheid mee stuurt, hoe hij zijn paard laat neerliggen zonder hem aan te raken, en nog veel meer, op een paar minuutjes maar hoor.
De demo van Emiel Voest: die viel voor mij echt door de mand ja, zoals Wendy ook al schreef? Grondwerk kan hij wel (puur van Parelli geleerd, de oude versie dan wel), alhoewel het paard niet echt onder fijne controle stond, terwijl hij het paard wel al een tijd in training had? En we zelfs nadien op dia's zagen dat de eigenaresse er ook grondwerk volgens Emiel Voest mee deed, dat was totaal niet te merken toen ze voor de demo met het paard door de piste liep. Je weet wel, ze hield em kort vast, hing er zowat achteraan te bungelen, paard had totaal geen respect of zelfs aandacht voor haar. Toen Emiel met de lange lijnen aan het werk ging vond ik het niet meer leuk om te zien, hij gebruikte een leren bit, het paard had continu echt veel druk in de mond, liep niet alleen achter de teugel en gestressed maar stak ook echt z'n tong uit z'n mond. Toen Emiel's assistente hem dat na tien minuten toch maar discreet in z'n oor fluisterde zei hij iets als 'O ja, dit paard heeft tandpijn' . Toen ging hij ook rijden (vond ik eigenlijk wel dapper, ik zou het in zijn plaats niet gedaan hebben met een grote jonge hengst die met het grondwerk niet echt blijk gaf van een solide relatie met Emiel). Toen wou ik dus echt liever niet meer kijken. Het leek nergens op. Meteen maar contact op dat bit en aan de teugel lopen, paard liep schuin waar hij bang was van dingen waar hij voordien niet bang was geweest, in de galop gingen ze vechten, paard bokken en Emiel maar blijven vasthouden op dat bit. Niet mooi, en zelfs buiten het feit dat Emiel gewoon andermans dressuurpaard aan het verknoeien was had het qua manier van rijden niks met iets naturals te maken, of ik zag het toch niet. Ja, nu word ik onderhand wel heel persoonlijk natuurlijk... Emiel ligt mij gewoon ook niet, zijn ego is mij te groot, hij lijkt teveel overtuigd van zijn eigen kunde, ik zie paardenmensen toch liever nederiger, we hebben allemaal nog zoooo veel te leren van paarden...

Groetjes,
Nathalie

Annemieke Stuart schreef op maandag 19 juni 2006, 17:45:


Hoi Annemieke,

Net reageerde ik al op een eerdere mail, ik had de jouwe nog niet gelezen. Ik heb het net zoals jij ervaren allemaal.
Over de Monty Roberts methode, die vind ik zelf niet echt vernieuwend of veel beter dan de traditionele methode, enkel de join up is niet traditioneel. Ik vond het trouwens zeer goed dat er werd gezegd dat als een join up meer dan vijf minuten duurt er iets mis is! Als iedereen die wil joinuppen hier nu eens naar luistert is dat alvast een grote vooruitgang. En ook dat er gezegd werd dat het zeker geen alles-fixer is. Maar het plasticwennen en het trailerladen was zo traditioneel als wat, OK er wordt geen geweld gebruikt, maar het idee om een paard met zes man en ijzeren hekken in te sluiten is niet echt nieuw of natural, en belangrijker, helemaal niet zelf thuis in je uppie toe te passen. Je hebt trouwens ook nog een speciale buitenmaatse trailer nodig, die schaf je ook wel even aan.
Maar je hebt gelijk, je blik verruimen is altijd goed. En ik ging vooral om te supporteren voor NH in al z'n vormen, om de Bartelsen reden te geven om zo'n dingen te blijven organiseren, en zich verder in deze materie te verdiepen.

Groetjes,
Nathalie

marielle schreef op maandag 19 juni 2006, 17:54:


Ja, klopt Marielle, zo ging het nu ook ongeveer. Het was wel niet de eerste keer dat het paard op de trailer ging, Annemarie en de Engelse mannen waren hem de dag voordien thuis gaan ophalen. We weten niet hoe het daar gegaan is, hoewel er vast niks 'ergs' gebeurd zal zijn, de eigenaresse was er immers bij. Het paard gaf mij niet de indruk bang te zijn van de trailer, hij miste vroeger misschien wat leiderschap? Nu, ik kan het natuurlijk helemaal mis hebben, of misschien was de angst de dag voordien er wel geweest en al opgelost.
Als je zegt dat jij het zo zou doen, meen je dat ? Want dat vind ik nu het enorme nadeel aan deze methode. Kan jij een speciale driepaardstrailer regelen, en een paar goed op je ingespeelde mannen die met hekken sleuren? Dan vind ik Parelli handiger, dat doe je zelf alleen, met de trailer die je hebt, of met een wasplaats of opvoelbox of hoek van de stal of andermans paardenvrachtwagen die nog open staat of wat dan ook als je geen trailer hebt. (Tenminste zo heb ik het gedaan)

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

marielle schreef op dinsdag 20 juni 2006, 0:02:

knip...

Proficiat met je flinke paard! Of goede partnership, jeweetwel. Nu snap ik wat je precies bedoelt. Het waren inderaad geen zes mannen, ik overdreef een beetje. Weet niet meer het juiste aantal, misschien vier? Het verhaal van de hekken: er stond al een roundpen helemaal uit van die grote hekken gemaakt, hierin werd eerst geoefend aan meelopen, vlot achterwaarts gaan en dergelijke. De trailer stond hier vlak tegenaan, voor die door Annemarie + paard werd benaderd werden de hekken van de roundpen geopend en deed men ze aansluiten bij de opening van de trailer. Zo had je een roundpen met aan één eind een trailer. Hierin ging Annemarie dan approach en retreat doen met het paardje, telkens naar de trailer toe en achterwaarts weer weg, tot ze dicht genoeg bij de trailer waren om er de eerste pasjes in te zetten, op dat moment gingen de mannen-met-hekken weer aan de slag om de hekken dichtst bij de trailer naar elkaar toe te brengen tot er een kleine ruimte overbleef, er was voor het paard niet veel keus over behalve in de trailer gaan (deed ie rustig hoor, zag er goed uit). Paard keren in de trailer (daarvoor heb je die grote maat trailer nodig), weer eruit, erin, eruit, eens dit enkele malen goed ging werden de hekken weer geopend en kon het paard ook van een eind verder de trailer benaderen (hij volgde Annemarie wel steeds, hij ging niet alleen erop zoals bij Parelli).
Zie je het voor je?

Groetjes,
Nathalie