Ik sta er zelf ook van te kijken Piet! het is nl niet in overeenstemming met alles wat ik vind dat een paard recht doet!

Het vreemde verschijnsel deed zich voor het eerst voor toen Buck vorig jaar geblesseerd was en ze 4 maanden lang niet samen mochten staan wegens speelgevaar, dus de paddock en de wei werden in tweeën verdeeld. Cadiz ging na enkele dagen scheiding beter (door)eten en werd in de omgang vriendelijker, minder 'contra' en ook liet hij zich beter aanraken, iets wat altijd moeilijk blijft met dit paard. Op den duur werd hij ook dikker en kon ik het bijvoer minderen. Ook ging hij op een vaste plek mesten waar hij voorheen her en der maar wat achterliet. Blijkbaar gaf een eigen territorium hem rust in zijn hoofd...? vul ik in... Is het de duidelijkheid? 'Dit is van mij'? De afwezigheid van onverwachtigheden? Niet weggestuurd kunnen worden? het weten en dus vertrouwen op wat er komt?

De training in Duitsland nu in mei was voor Cadiz de vijfde keer in drie jaar. De eerste keer dat we er waren at hij zijn krachtvoer en hooi niet op, wat ik logisch vond want ik weet het aan de vreemde omgeving. (Er was wel een vriendin mee met een hem bekend paard die naast hem stond). Op de derde dag at hij wel alles in één keer op, blijkbaar was hij toen accoord met de situatie, wist wat er ging komen.
De 4 keren in de jaren daarna dat ik hem mee naar Duitsland nam, was eten na de eerste dag geen probleem meer, hij at zelfs beter dan thuis, keek happy uit zijn ogen en werkte goed mee. Ik moet daaruit wel afleiden dat hij het er prettig vond!
Waarom hij het precies zo aangenaam vond, blijft gissen. De afwezigheid van Buck? het harde werken? Mijn 100% concentratie ipv delen? De algehele rustige prettige sfeer daar? De regelmaat? De ...stal?!?!

Ik weet ook dat een warm veilig hok met muren een mensengedachte is. Met "kader" bedoel ik dan ook niet zozeer een stal, maar werk dat hij snapt, duidelijkheid dus, maar ook een plek die begrenst is en van hem alleen. Dit laatste lijkt belangrijk.
Hoewel... ik kijk net naar buiten... ze staan in de regen en Cadiz mag Buck zijn kont aflebberen. Dat ziet er wel weer heel vredig uit, ik zie het trouwens niet vaak. Maar Buck doet één oor naar achteren ten teken dat het genoeg is geweest en Cadiz gaat meteen bekkentrekken als een kind dat op zijn vingers getikt is.

Dat zou heel goed kunnen, Eddy. Ik vind bv dat Cadiz asociaal is, want schoftje knagen kent hij bijvoorbeeld niet. Wanneer Buck aanstalten maakt, slaat bij Cadiz zoals je zegt de paniek toe, de oren gaan plat, hij wendt zich af en hij bijt in de lucht. Buck begrijpt er niets van, ze spreken dan gewoon een verschillende taal! Soms ga ik er als tolk tussenin staan en krab beide schoften, dat accepteren ze.

En inderdaad... als de schuilstal die aan de paddock grenst, open is (dat doe ik wanneer Buck weg is, samen met de stal open durf ik niet aan), gaat Cadiz erin staan en blijft daar urenlang, ook al is er buiten veel meer te beleven en te zien. Ook al is hij een steppedier paard dat de horizon wil kunnen overzien, hij lijkt zich prettiger te voelen tussen de muren.

Bang van de open ruimte... De eerste keren op het strand króóp hij langs de duinenrand, niet richting het brede strand te krijgen... inmiddels scheurt hij er met een noodgang overheen, hij weet dat het mag als ik het toesta; hard en heftig vind ie leuk.
Ach wie weet wat hij zijn eerste zes jaren in Spanje als 'normaal' heeft moeten ervaren.

Klinkt als ongeduld, gretigheid, vraatzucht. Waarom zou je het willen verhelpen?!

Een vriendin met een hardnekkig mokpaard smeerde er uiteindelijk afgewerkte olie op en binnen 4 dagen was de mok weg. In de kootholte. Snel uitbreidend. Blootsvoets paard.
Is waarschijnlijk te onnatuurlijk voor deze site maar het werkte wel.

Knallen! De tuinders hier maken soms gebruik van een knalapparaat om vogels bij de aardbeien of de tarwe vandaan te houden. Alarmpistool? Een jager vragen of ie af en toe bij je wei een schot lost? (hoeft niet persé raak te zijn, ook worden je paarden er schotvast van). Een vogelverschrikker? Vrolijk wapperende vlaggetje langs je stroomdraad?

Gaap...

Roeken zijn blauwachtig zwart met wit boven de snavel en ze zijn beschermd. Kraaien mogen het hele jaar door bejaagd worden, maar alleen op een perceel waarop een jachtvergunning rust. Dat is een stuk land van minstens 40 ha aaneengesloten, lijkt me stug in een nieuwbouwwijk. (Laten) schieten is dus geen optie. Misschien moet die kippenboer zijn eieren wat vaker weghalen, want daar worden ze wellicht door aangetrokken.

Een vriendin van me is gestopt met strasseren omdat haar paard/pony kort bleef lopen en regelmatig struikelde in het bos. Zij strasserde (onder professionele begeleiding) al een jaar of drie, ooit overgestapt van gewone blote voeten. Ook viel haar de ijzeren discipline van gradenboogjes, milimeters en 10 minuten per dag "soaken" zwaar; er bleef weinig tijd over voor leuke dingen en het paard werd bovendien lastig met voetjes geven. Ik vond dat het paard extreem laag op de hielen stond, met een dunne, roodachtige zool, dus ik attendeerde haar op de vrijblijvender en minder rigide witte lijn-methode.
Sinds ze dit toepast en zich niet meer bekommert om de meetkunde is haar paard normaal gaan lopen en struikelt niet meer.
Strasser zal gerust prima zijn voor paarden met hoeftrauma's, maar ik vind het dus beslist niet zaligmakend voor probleemloze hoeven. Misschien ligt het bij jouw paard daaraan? Dat eeuwige zool uitsnijden KAN toch niet goed zijn?!

Huertecilla schreef op woensdag 31 mei 2006, 19:20:


Die hebben wij hier ook.

Vlier! Groeit als een tierelier. Of het giftig is weet ik niet, maar ze lusten het niet.

Galoperen in mul zand zou problemen kunnen

Galopperen in mul zand is JUIST voor pezen funest, niet zozeer voor de spieren. De reden die je noemt klopt weer wel, maar dan andersom: spieren kunnen meerekken met het wegzakken, zijn er ook op berekend, maar pezen rekken amper. Die krijgen het daarom extra zwaar te verduren.

Wat was precies je reden om het kruiselingse effect op te heffen, Eddy? En toen je de teugels aan weerszijdne van de neusriem bevestigde, zat de neusriem rondom de snuit wel vast? want die "vastheid" mis je dan. Of bleef de neusriem met aanhangende riempjes + ringen los fladderen?

Ik loop zelf nl tegen hetzelfde verschijnsel aan, maar ik vraag me af wat jouw beweegreden is: het kruiselingse van de teugels geeft een indirect effect. Vind ik. Ik zal wel een barbaar zijn en niet het doel maar de weg bewandelen, of andersom, maar ik ervaar het met mijn beperkte brein nu eenmaal zo. Om buiten vrijblijvend rond te karren maakt het me niet uit, maar om er precieze dressuuroefeningen mee te doen vind ik lastig.
De aanleuning/afbuiging komt na verloop van tijd vanzelf zodra het achterbeen voldoende meedoet, maar de (moeilijke) stelling in bijvoorbeeld het appuyement blijft óf rommelig óf ontstaat pas met teveel druk van ook de buitenteugel, allebei ongewenst.
Dit vind ik een handicap en ik ben dus van plan mijn bb om te bouwen naar teugels aan de zijringen en een riempje aan de achterkant van de neusriem. Inderdaad, een soort gewoon hoofdstel maar dan zonder bit.

Een paard dat ik ken had dezelfde verschijnselen en het bleek dat er een "steen" in de voorhuid zat. Er ontstaat nogal wat rommel bij een hengst of een ruin en zo'n stukje smeer kan verharden en vervolgens tot irritatie leiden. Het hele gebied is DAAR dan trouwens wat opgezwollen. Het doet erg zeer, ze gaan er wijdbeens en zelfs kreupel van lopen, maar de dierenarts kan het zo verwijderen. Of jijzelf misschien, als dat het zou zijn.

Eens! Ik kan 't Balingehof hartgrondig aanbevelen!