Piet schreef op maandag 28 november 2005, 21:16:
> Ik ken de
> hele theorie van het "stoute" paard wat wordt weggejaagd
> door de leidende merrie, net zolang totdat het gaat
> likken en het hoofd buigt, waarop het weer in de
> levenbrengende kudde opgenomen wordt.
> Als we nu eens het hele verhaal ontdoen van het
> romantische wilde paardenfluisteraar verhaal wat zien we
> dan eigenlijk.
> omgeving. Wat moet het paard anders dan naar hem toekomen,
> volgen en er het beste van hopen? Anders begint alles
> weer opnieuw!
> Piet
Gedeeltelijk mee eens....alleen het paard wordt ook nog eens om de verkeerde reden , voor hem dus niet de natuurlijke reden weggejaagd.... dus zal er zowiezo al vreemd van op kijken...niks gedaan en toch een boze "leider"?
Het likken zie ik niet als reactie op een droge mond maar de natuurlijke reactie van een paard dat er zat van heeft opgejaagd/weggestuurd te worden als straf.
Het zal wel weer antromonogwat zijn maar .....het paard zou ook wel eens kunnen denken....laten we dan de natuurlijke reactie eens proberen op zijn boze actie, zoals ik geleerd heb van ma en pa...likken enzo...misschien houdt het dan eens op?Vind i me misschien wel lief...net als mun soortgenoten...
Het gevolg is dat het ventje stopt met jagen en paardje is er weer helemaal bij...verrek....hij snapt me????
Dan mag ik vast ook bij hem komen...net als in de natuur....ak maar geen gekke dingen doe...
Tja....tis ook een manier...maar ik vind het niet zo'n beste als eerste kennismaking met de 2 bener voor een " wild " paard.
Nick
Warboel
